Link's

26 Ongeluksbrenger

"Ze zouden je graag zien."
"Om me over te halen..." Ik zucht en kijk dan terug in Harry's groene ogen, ze leiden me enorm af. "Zeg maar toe dan."
"Hun agenda's zijn meestal toch zo druk dat het pas binnen een week of twee zal zijn."
"Ze willen echt hun gelijk halen, hé?" Ik frons en drink van mijn glas water, Harry denkt, vermoed ik. In ieder geval is er een frons aanwezig op zijn strakke gezicht. Zo strak.
"Je moet beseffen wat voor een gigantisch rijke én belangrijke sponsor het is." Ik knik en sta op, even een blik werpend op de geschreven nota papiertjes die overal hangen.
"Ik weet het." Nummer vier, rechtsvoetig en sterk. Pijltje, snelheid. Ik draai me naar hem toe en merk dat hij aan het inpakken is. "Kom je morgen kijken?"
"Als jij voorzichtig doet..."
"Je hebt één match gezien, ik kan beter dan dat."
"Dat zal ik morgen wel zien dan." Hij glimlacht en leunt tegen de tafel aan met zijn grote lichaam. "Hoe geraak ik binnen?" De groene ogen vertonen enige vorm van humor terwijl ik glimlach en dan kort door mijn ogen heen wrijf. Hij geraakt overal zomaar binnen. Volgens mij heeft hij een toverwoord.
"Maria neemt Phoebe en Daisy mee, jij moet hun vinden. Wacht, ik Google haar wel even." Hij lijkt dat raar te vinden, maar als ze beroemd is, wat ze ook is, vind je vele foto's. Ik toon het hem.
"Is ze je vriendin?" Ik lach zacht.
"Ja want daarom Google ik haar."
"Misschien heb je alleen maar foto's die, wel, niet gezien mogen worden." Hij grijnst onschuldig waardoor ik een waarschuwende vinger uit steek.
"Ze is een zeer goede vriendin. En ze is sterker dan je denkt dus gedraag je." Nu lacht hij hees waardoor hij zijn hand op zijn buik legt en me met pretoogjes aankijkt. "Geen fantasietjes in dit huis." Hij lacht opnieuw waardoor er vocht in zijn ogen schiet en ik glimlachend mijn hoofd schudt. Af en toe is het me er eentje.

Maria is vroeg in het stadium met de anderen. Tijdens de eerste opwarming hoor ik ze al roepen waardoor ik een buiging voor hen maak en weer verder los loop. Dele loopt wat met me te dollen waardoor Niall jaloers me begint om te duwen en ik moet lachen en er tussen uit loop.
"Soms voel ik me echt te oud." Jan schudt zijn hoofd en ik glimlach.
"Je hebt gewoon veel ervaring. Gebruik die straks maar."
"Ja..." Hij zucht en draait zijn hoofd naar Toby die net iets begint te vertellen waardoor Eric me in haalt en ik het op een lopen zet, maar al snel terug kom als de coach me teken doet van rustig aan te doen, achter me lachen ze.

Even erger ik me eraan dat er geen GSM-bereik is voor de matchen. Gelukkig is het bord met enkele ingestudeerde vrije trappen en de zwakheden van de tegenploeg een afleiding, al weet ik ondertussen al dat nummer zeven altijd naar binnen komt bij de goal en dan een steekpas geeft naar drie of elf. Ik drink nog wat en iedereen is dan ook opgelucht als we in het lawaai terecht komen zodat we er aan kunnen beginnen, volledig geconcentreerd. Ik kijk niet naar de tribune en ben vol gefocust wanneer we er aan beginnen. Ik voel me goed, ik geef enkele goede passen en loop gretig richting doel met mijn teammaten, net zoals we samen in een blok verdedigen.
Na de eerste helft is het nog gelijk spel. We werken hard maar er is nog geen echt profijt van gekomen. Ik werp een korte blik in het stadium en vind de duimen van Harry en Daisy terug waardoor ik glimlach en me terug focus. De andere ploeg is veel agressiever waardoor niet alleen Moussa maar ook Kyle snel terugkomen bij een mogelijke aanval. Het maakt me kwaad waardoor ik met de bal voor hun neus begin te spelen, wat trucjes doe om dan te vertrekken en een goede pas te geven. Het is al na de zeventigste minuut als we allemaal hard naar de overkant rennen. Ik krijg de bal aan mijn voet en nader de goal zodat mijn hart nog harder begint te bonken. Nummer twee komt voor me staan maar ik doe een schijnbeweging, schiet en val op de grond doordat de man nog een tackel deed, recht met zijn ijzeren pinnen op mijn linkerschietvoet. Te laat. Veel te laat. Ik schreeuw het uit en steek meteen mijn hand omhoog als teken dat het niet gaat, samen met het wissel teken. Niall en Dele staan meteen langs me gebukt terwijl ik bijna jank van de pijn in mijn voet. Als ik er naar kijk merk ik dat er iets niet klopt waardoor ik ruw begin te hijgen als ze met een brancard komen aanlopen.
"Hoe erg is het Louis?" Ik zie niet veel meer door het vocht in mijn ogen.
"Iets klopt niet." Ik bijt kreunend op mijn tanden en merk dat de scheids nummer twee van het veld gestuurd heeft met een rode kaart. "Het gaat niet." Op een been sta ik met behulp van Dele op, maar als ik het andere wil neer zetten doet het te veel pijn, ik grijp naar steun en ga dan toch maar op de brancard liggen. "Maak ze af, Dele!" Ik meen het. Het is een grommend bevel. Hij knikt serieus waarna ik weggedragen word en meteen denk aan hoe bang mijn supporters en familie daar moeten zijn. De coach loopt een stukje mee terwijl Son mijn plaats in neemt.
"Je hebt een geweldige match gespeeld Louis! Verwijt jezelf niets!" Ik kreun van de pijn als iemand er voorzichtig aan komt en onze verzorger me aan kijkt. In de verte hoor ik mijn naam door het stadium scanderen. Het kan de pijn niet verzachten.

Auwch.