Link's

66 Korte draad

Doordat de match pas om half negen 's avonds is en Niall nog gemasseerd wordt, heb ik de kans om in mijn kamer opnieuw met mijn 'lover' te skypen.
"Hello handsome." Ik glimlach naar de belachelijk mooie man voor me. Zijn volle lippen liggen ook geplooid terwijl zijn donkerbruine haar eerder warrig lijkt.
"Je denkt toch nog aan mij?" Ik lach en haal mijn schouders op.
"Je bent een indrukwekkende persoon." Zijn ogen blinken ondeugend richting de mijne.
"Ik zie dat Niall je twee minuten met rust laat."
"Maar goed. Met zijn luie energie en altijd pratende mond mag dat wel."
Har lacht en schudt zijn hoofd.
"Ik weet het, ik ken hem zelfs beter dan jou."
"Oh ja?" Ik trek plagend een wenkbrauw op. "Op welke zij valt hij dan in slaap?"
"Easy." Hij zucht en geeft me een vermoeide blik. Eentje die ik eigenlijk niet mocht zien, want hij herstelt zich snel. "Links. Met zijn rechterarm op 100 graden." Ik knik dan en bekijk Harry nog eens van dichterbij.
"Alles goed daar? Morgen vroeg ben ik terug..." Hij knikt en lijkt kort op te leven door die woorden.
"Hopelijk in de uitstekende staat waarin ik je heb laten gaan."
"Dat beslis ik niet." Ik lach maar hij niet waardoor het even ongemakkelijk aanvoelt, recht onder mijn borstbeen ontstaat een tintelend gevoel en het versterkt snel. Als een kleine druppel in het meer waarvan de trilling zich steeds verder uitbreidt. "Har," ik probeer het weg te lachen, maar kijk hem serieus aan als zijn reactie niet bevredigend is. "Ik speel met hart en ziel, maar natuurlijk denk ik ook aan mezelf. Je kent me toch? Misschien mag ik niet eens spelen, hebben ze me niet nodig." De man knikt en draait kort zijn hoofd.
"Ik ga. Dag Louis."
"Wacht-" Het ijskoude gevoel dat ik kreeg bij die toonloze laatste woorden zorgen ervoor dat hij nog niet weg is. "Je ziet me graag? Is alles wel oké met je ik bedoel-" Hij glimlacht heel licht en tuit zijn lippen lichtjes.
"Ik hou van je Louis Tomlinson." En weg is hij.

Mijn buik fladdert van het gesprek met Harry. Op een of andere manier blijft hij speciale dingen met me doen, ik voel me ook zo verbonden met hem. Alsof ik de echte Harry kan doorgronden na enkele weken samen. Niall loopt voor me op als ik net een telefoontje krijg. Even wil ik niet opnemen, we gaan vertrekken naar het stadion en mijn hoofd staat volledig op de match gericht, maar het kan dringend zijn en in het stadion zelf is er geen bereik meer. Ik duw snel op het groene horentje voordat het te laat is, maar kan dus niet zien wie de beller is.
"Met Louis."
"Ik ben nog steeds zwanger." Chrissy, ik probeer niet te zuchten en klem mijn tanden nog steeds op elkaar.
"En ik wil je nog steeds helpen, maar niet met die belachelijke bedragen die je opnoemt." Ze lacht vals aan de andere kant van de lijn, zo ken ik haar absoluut niet. Heeft ze alles gefaket ?
"We weten allebei dat je loon dat aan kan."
"Als ik het niet zou gebruiken om verschillende mensen financieel te ondersteunen, ja. Mijn beslissing blijft dezelfde: je krijgt die bedragen niet van me, en al helemaal niet zonder een DNA-test." Ik zwijg kort en werp een blik op de mannen voor me. Ik moet ophangen. "Ik had je graag geholpen als je als die vriendin naar me toe was gekomen." Ik hang op en probeer even ontspannen te ademen. Ik schrik me te pletter als Dele vrolijk een arm rond mijn hals gooit.
"Heb je nog tips voor me?" Ik lach, het klinkt duidelijk zenuwachtig waardoor hij me een kort kneepje geeft waar hij me vast heeft, bij mijn schouder.
"Ik denk dat ik er meer nodig heb van jou dan omgekeerd." Dele lacht en laat me met rust als hij Vincent vindt. Ik stap als laatste in de bus met Niall, zijn hand houdt me kort vast voordat ik een voet op de trap kan zetten.
"Wat was dat telefoongesprek?"
"Je kon dat horen?" De blauwe ogen blijven me helder aankijken, maar zijn lippen bewegen zich ongemakkelijk en kort.
"Ik heb tijdelijk terug een beter gehoor ja."
"Later, ik wil nu even ontspannen en aan andere dingen denken." Ik zucht als hij me los laat. "Een ding eigenlijk: die overwinning."
"Een doelpunt is genoeg." Ik knik en schuif mijn koptelefoon over mijn oren om me mentaal af te zonderen en voor te bereiden, ook al mag ik waarschijnlijk niet spelen. Met drie wissels en een bank vol fitte en getalenteerde reserves verdien ik dat als net genezen speler niet eens.

Er komen verlengingen en ik ben zo nerveus als het maar kan. Ik warm me verder op als het fluitsignaal gaat en ontvang een bal van de hulpcoach zodat ik er even mee over het veld kan dribbelen. Zo ver weg van huis voel ik me alleen in het grote stadion, maar ik bijt me erdoor en als ik zeker los ben ga ik bij de groep staan. Niall slaat meteen een arm om mijn schouders heen als we allemaal gebogen staan te overleggen, soms drinkend van onze drinkbus.
"Ontspan." Zijn gefluister doorbreekt de spanning in mijn hoofd waardoor ik me beter kan concentreren op de coach.
"Louis, jij maakt de acties. Ik heb jou de kans gegeven om de verdediging op te rollen en spelers vrij te krijgen, benut die ook via de flank." Ik knik en drink kort wat waarna we onze kreet doen en er ons weer opstellen. Mijn hart klopt nerveus, maar als ik de bal toegespeeld krijg, weten mijn voeten wat ze moeten doen. Ik pas kort en krijg de bal van Dele terug waarna ik meteen tussen twee man schiet en de bal af geef aan Moussa. Ik zet druk en probeer rond de 16 te blijven maar de verdediging is sterk.

Mijn ogen worden groot als mijn pas naar Harry (Kane) ervoor gezorgd heeft dat hij hem weer kan binnen trappen. Ik ren de longen uit mijn lijf en ontmoet hem gretig als hij zijn parade gedaan heeft. Hij slaat een arm rond mijn schouders terwijl ook Niall en Toby ons nu vergezellen. Met nog drie minuten op de teller gaan we winnen.

"Ongelooflijk jij! Gewoon drie spelers voorbij met die dribbelbeentjes van je! Dat is iets wat ik de hele match heb proberen te doen!" Ik lach om Moussa en geef hem een vriendschappelijk klopje.
"Het was niks speciaals." We nemen plaats in de bus en gaan rechtstreeks naar het vliegveld. Terug naar huis. Ik ben er zeker van dat Phoebe en mam gekeken hebben. Lottie interesseert het niet echt. En Harry, zou hij toch gekeken hebben? Ook al stond ik het laatste halfuur pas op het veld ? Ik stuur een berichtje naar Har.
'Heb je me gezien?' Ik lach afwezig om een vertelsel van Hugo voor ons en bekijk dan mijn trillend toestel.
-'Elke kans om jou te zien wordt voluit benut.' Ik schud mijn hoofd om de gekke woordkeuze, maar beslis dan dat dat gewoon Harry's oude ziel is en steek mijn oortjes in.

Ze kunnen elkaar toch niet missen.

Omdat ik zelf verliefd ben op het verhaal, nog een stukje!