Link's

10 Rendez-vous

Ik zucht tevreden als alles op is en ze de borden komen halen.
"Het verbaast me nog steeds." Ik glimlach naar Harry en knik.
"Er zijn veel dingen die me verbazen. Het gedrag van sommige mensen, zowel hier als op tv." De bruinharige man knikt kort.
"Veel tv kijk ik niet, met die reden dus."
"Dan moet je een Netflix abo kopen." Ondertussen heb ik door dat telkens wanneer dit soort van stilte valt, ik iets verkeerd gezegd heb.
"Netflix?" Zijn groene ogen kijken me onschuldig aan. Ik grijns ongelovig en zet mezelf rechter in mijn stoel. Uit welk tijdperk komt hij?
"Een database vol met alle films die je maar kan opnoemen." Zijn ogen worden groter bij de aangename gedachte van het bestaan van zo iets. "Ik zou zeggen, ik laat het je dadelijk zien, maar ik zou graag nog wat leren en vroeg gaan slapen. Morgen belangrijke wedstrijd." Even lijk ik teleurstelling te bespeuren op de man zijn gezicht, maar daarna kijkt hij gewoon neutraal. "Kom je morgen kijken?" Ik sta al op om te gaan betalen om hem de kans te geven er over na te denken. "Hé, Linda." Ik glimlach naar haar. We staan op een goede vijf meter van Harry.
"Gaat het nu beter thuis?" Haar ogen kijken me bezorgd aan, ik zucht en haal mijn schouders op terwijl ik mijn bankkaart in het contact steek.
"Ze komen nog steeds moeilijk rond zonder mijn hulp, maar ze leven in een mooi huis en uitstapjes of zoals nu Lot haar kamer betaal ik nog. Ik vrees dat ik zelf niet kan sparen." Als ik opkijk, krijg ik een meelevende blik die me kippenvel geeft. Ze vindt het echt oprecht erg.
"Ik vind het zo knap wat je allemaal doet." Ik bijt op mijn onderlip en knik als ik mijn code invoer en merk dat ze me wat korting gegeven heeft.
"Je weet dat je dat niet hoeft te doen." Ze schudt haar wijze hoofd en trekt me in een moederlijke knuffel.
"Graag voor jou lieverd. Ik duim voor je morgen." Ik wrijf kort over haar omarug en laat haar dan glimlachend weer los. Ze is echt een schatje. Er zouden meer mensen zoals Linda moeten zijn. Mensen met het hart op de juiste plaats.
"Dankjewel." Ik verplaats me terug naar Harry die zijn geklede vest terug heeft aangedaan en ook opstaat. "Klaar?" Hij knikt maar steekt zijn grote hand uit als ik mijn autosleutel uit mijn broekzak gehaald heb. "Ik rij liever zelf, Harry."
"Dan kan je onderweg al wat leren, komaan Louis." Zijn ogen kijken me smekend aan waardoor ik zonder dat ik het besef mijn vingers open zodat hij makkelijk de autosleutel kan overnemen. Hoe deed hij dat? Was het zijn voorstel of die groene ogen die verrassend overtuigend kunnen zijn?
"Kom je morgen nu kijken?" Ik stap in en doe mijn gordel aan, wachtend op een antwoord terwijl ik het navigatiesysteem al opstart.
"Ik zal proberen." Ik knik nadenkend en bekijk dan mijn laptop terug. Halverwege de weg na en lange geconcentreerde stilte gaat mijn telefoon af. Standaard in de auto met het handsfree systeem. Ik duw dan ook maar op accepteren als ik Nialls naam zie staan.
"Met Louis en Harry." Ik vertrouw de jongen niet altijd. Soms zegt hij gewoon op onschuldige wijze te veel.
"Hé maat, hoe laat gingen we de tactiek morgen bespreken?" Ik zucht nadenkend.
"Om zeven uur een keer en na de eerste training nog een keer." Harry's gezicht blijft op de weg gefocust, hoe enthousiast Niall ook praat.
"Zo vroeg, bleh." Even is het stil. "Is die Harry weer bij je?"
"We hebben veel te bespreken." Ik probeer niet geërgerd te klinken, maar zo'n vraag maakt me niet bepaald gelukkig.
"Ah, zo. Wel ik ga je met rust laten Lou! Ik verwacht morgen je beste vorm." Ik grinnik en houd mijn vinger al bij het rode aflegknopje.
"Zie jij maar dat je uit bed gerold geraakt."
"Mam is bij me voor ontbijt dus het zal wel lukken!" Hij hangt na een afsluiting zelf op waardoor ik terug even op mijn computerscherm kan kijken.
"Wat een joviale kerel."
"Niall?" Ik kijk gestoord op en knik dan glimlachend. "Eerder nonchalant maar met een gouden hart." Het is zo.
"Ken je hem al lang?"
"Ik speel al met hem sinds de jeugd." Harry knikt geconcentreerd, vanwaar zo geïnteresseerd in de blonde man? "Als je meer wilt weten, vraag je het hem zelf maar." Het is opnieuw stil mijn hoofd is vermoeid dus sluit ik mijn laptop af en neurie ik zachtjes mee met de radio. "Hoe oud ben je eigenlijk?" Ik draai mijn hoofd richting de bruinharige man. Doordat het een pak donkerder geworden is buiten zie ik niet enorm veel. Het duurt lang voordat hij antwoordt.
"Zesentwintig."
"Ik had je jonger geschat." De man lijkt te glimlachen als zijn ogen even naar het navigatiesysteem kijken. "Zit je zo dadelijk weer alleen thuis?" Ik vind het zelf niet leuk, daarom dat ik het wil weten. Hij zegt niet veel, humt enkel waardoor ik zelf verder praat. Is dat verlegenheid of wilt hij gewoon niet praten over zulke dingen? "Het is altijd zo eenzaam 's morgens en 's avonds. Dan is mijn appartement veel te groot. Heb je niet hetzelfde kille gevoel dan?" Zijn groene ogen kijken half naar mij terwijl hij lichtjes fronst en met zijn hand even over zijn lippen wrijft, nadenkend.
"Ik ben er aan gewend, maar je hebt gelijk. Alleen zijn voor een lange tijd maakt je droevig en leeg." Ik aanvaard dat terug met een hum en zucht dan zachtjes als we er zijn.

Een zwijgzame Harry...