Link's

12 Routine

"Nog even..." Ik mompel en probeer op de tast mijn wekker af te duwen. Mijn hartslag schiet echter drastisch omhoog als ik zie dat het al kwart na zes is en dat ik me dus op een half uur tijd moet klaar maken. Ik vlieg dwaas uit bed, met de nodige zwarte vlekken voor mijn ogen en merk dat ik een strakke jeans en shirt draag, dezelfde als gisteravond. Ik herinner me het terug komen eerlijk gezegd ook niet meer. Ik zucht en besluit dat ik Harry straks moet bedanken waarna ik het vuur opzet en vier eieren met spek bak en wat bruin brood klaarzet. Ondertussen kleed ik me snel om tot in mijn trainingspak en zet ik een vinkje achter het advies ontbijt. Nog wat havermout, een liter drank en ik kan er weer tegenaan.
Het is net zeven uur als ik de zaal binnen loop waardoor ik gelukzalig zucht en als een van de laatsten naast Jan ga zitten.
"Jij bent laat man." Ik trek mijn wenkbrauwen de lucht in en knik dan.
"Eén minuut later en ik had mogen trakteren." Toby lacht en stoot Moussa aan in zijn zij om die er ook bewust van te maken terwijl de trainer al streng naar voren loopt en een keer kucht, het is vroeg voor iedereen, maar morgen is er een match die voorbereid moet worden. Zoals altijd. Laat me één ding duidelijk maken: je wordt geen voetballer voor de ingestudeerde situaties.
"Ik ga niet veel aan mijn opstelling van vorige keer veranderen, meer zeg ik daar nog niet over. Jullie lijken me allemaal fit, als dat niet zo is, meld je dadelijk even. Kwaaltjes kunnen ook besproken worden." Hij draait zich richting het witte doek en toont ons een vaak voorkomende opstelling van de tegenstander. Nu gaan we een voor een hun vaakst voorkomende spelvormen en de beste spelers overlopen. Ik haat dit, alsof ik nog niet genoeg te onthouden heb. Ik wil gewoon spelen, zoals vroeger. Zonder tactische rommel erin.

Tijdens het loslopen blijft Niall me maar pushen om hem te blijven volgen op dat hoge tempo van hem.
"Anders kan je me zwemmend ook niet verslaan!"
"Dat was één keer Horan!" Dele lacht om ons typisch gedrag, wetend dat ik gisteren enorm hard gewerkt heb in de fitness, maar hij zegt er niets van. Of-
"Ik zou jou die vijftig kilo ook wel twintig keer willen zien heffen en dan nog winnen bij wat zwemmen!" Hij lacht waardoor Niall plots zijn tempo verlaagt en wij opzij moeten springen om niet te botsen. Maar goed dat we ver voor de grote groep uitlopen.
"Dat had je eerder kunnen zeggen, Louis!" En hier komt zijn oprechte bezorgdheid weer die Niall probeert re verbergen door er wat lacherig over te doen.
"Ik wou je in de waan laten. Je hebt nog steeds gewonnen van Diasy."
"Een vijftienjarig meisje ja." Dele lacht opnieuw en geeft me een speelse duw. Hij is te eerlijk en speels om de Ier zo vrolijk voorop te laten lopen. De massa haalt ons in waardoor ik mee kan luisteren naar Jans verhaal over een enorm rare film die hij gisteren gezien heeft. Ik moet Harry ook nog kennis laten maken met Netflix, de database die ervoor zorgt dat je langer zoekt naar een film dan dat je er daadwerkelijk naar kijkt.

Ik kom net uit mijn les, die vreselijk uitgelopen was, en loop naar mijn auto om Phoebe van haar dansles af te halen. Ondertussen duw ik haastig op de ingesproken voicemail van Harry en duw ik het toestel tegen mijn oor aan. Praat alsjeblieft luid genoeg.
'Het is met Harry. Ik vroeg me af of je vanavond tijd had om het contract met Adidas te bespreken? Ze hebben geantwoord en we hebben nog wel wat te overleggen.' Ik zucht bij die woorden en schakel het handsfree systeem in zodat ik hem terug kan bellen terwijl ik naar de dansschool rijd.
"Hé Harry, met Louis. Ik ga eerlijk met je zijn, je mag langskomen vanavond maar ik heb een barstende hoofdpijn en nog een afspraak dus ik ben pas rond acht thuis en dan nog eten." Even zwijg ik en staar ik naar de auto voor me. "Als vriend mag je ook komen, ik haat het om 's avonds alleen te zitten." Tenzij als ik een enorm drukke dag gehad heb, maar sociaal contact buiten mijn werk en school is zo zeldzaam, dat ik het wil koesteren. "Nog bedankt voor gisterenavond, ook al was ik bijna te laat op training vanmorgen. Ik hoor je antwoord later wel." Ik hang op en geef wat gas bij zodat Phoebe straks geen eeuwigheid op me moet wachten. Dan krijg ik het te horen hoor, typisch vrouwen.

Als ik terug instap in mijn auto, na een gesprek van ander halfuur met mijn diëtiste, kom ik met een nieuw verslagje terug. Zelfde als altijd, meer eten en vooral 'gezond'. We hebben opnieuw mijn verbruik gemeten en dat is door mijn toegenomen massa spieren ook gestegen. Ik moet meer groenten en koolhydraten eten en niet vergeten enorm veel te drinken, ijzer bij te nemen en vaker te snacken. Iets wat anderen zalig zouden vinden om aan te horen. Een preek van tien minuten over waarom ik me niet aan de opgelegde hoeveelheden houd, zorgt ervoor dat ik me rot voel nu. Ik kan er niet aan doen dat ik maar een kleine eetlust heb. Misschien heb ik nog het geluk dat ik geen wielrenner ben geworden, die moeten pas veel eten. Mijn telefoon geeft de melding dat er een nieuwe voicemail is. Als ik voor het rode licht sta, duw ik dan ook vluchtig op afspelen.
"Harry terug. Ik zal op een of andere manier al eten voor je voorzien tegen acht ofzo. Laat me niet eeuwig wachten zonder antwoord, tot dadelijk." Hij zucht nog net waarna ik ook zucht en wat gas bij geef. De omgeving is donker en verlaten en ik ben nog niet thuis.

Wat speelt er tussen die twee? Helemaal niets? ;)