PAX - De Begaafden

Hoofdstuk 13 (1)

'Zo, dus je bent koning nu?' Genesis boog overdreven voor Duvall en streek haar rokken glad. 'Kan ik iets voor u doen, Uwe Majesteit?'

Duvall bromde iets onverstaanbaars en liep langs haar heen. Zijn passen echoden agressief door de eindeloze gang en tikten tegen de muren. Ze grimaste, rechtte haar rug en rende gehaast achter hem aan. 'Nou?'

Hij was nog maar net een koning en toch leek hij al autoriteit uit te stralen. Zijn kleren waren donker en galant, zijn haar netjes achterover gekamd, zijn groene ogen uitdrukkingsloos en zijn gezicht een strak en grimmig masker.

'Nu niet, Genesis.' Hij versnelde zijn pas en sloeg de hoek om. Genesis beet op haar lip en spurtte vooruit tot ze voor hem kon gaan lopen. Ze draaide zich om haar as en keek hem strak aan. 'Dat zeg je al de hele dag. Kan je niet heel even tijd voor me maken? Ik snap dat je het druk hebt – met al dat koning-zijn-gedoe – maar dat is nog geen excuus om je heel de dag terug te trekken binnen de muren van dit paleis.'

Duvall kneep in zijn neusbrug en schudde langzaam zijn hoofd. Zijn wenkbrauwen kropen tergend langzaam naar elkaar toe. 'Genesis,' begon hij, 'je begrijpt het volgens mij niet helemaal.'

'O, nee?' Ze stopte met wandelen en zette haar handen in haar heupen. 'Leg het me dan maar uit, Uwe Hoogheid.'

Hij keek haar met een schuine blik aan en zette zich uiteindelijk tegen de muur. Zijn mantel waaide uit rond zijn lange benen. 'Ik ben misschien de koning volgens de formaliteit, maar ik ben helemaal niet voorbereid en heb eerlijk gezegd geen idee hoe ik alle problemen van mijn vader moet oplossen. Jullie denken nu allemaal: 'Hé, wat schattig! Aerendyl heeft eindelijk door wat voor een klootzak hij was en hij geeft zijn zoon een nieuwe kans!' Maar zo zit het dus helemaal niet.'

'Hoe zit het dan?' vroeg ze. 'Je kan het ook gewoon uitleggen.'

'Aerendyl heeft nu rust,' zei Duvall scherp, 'en ik kan al zijn probleempjes oplossen én het vertrouwen van zijn – mijn – volk weer herstellen. Dat is niet zo makkelijk als het allemaal lijkt.' Hij bromde iets. 'Het leek er wel op alsof ze me accepteerden, maar elfen leven eeuwig, Genesis. Ze vergeven en vertrouwen helemaal niet zo snel meer.'

'Maar ze bógen voor je!' protesteerde Genesis verward. 'Dat is toch goed?'

'Dat betekent niets, Genesis,' verzuchtte Duvall. 'Ik hoop dat ze me nog steeds vertrouwen in een gevecht. Dan moeten ze volledig achter me staan, en ik heb geen flauw idee of dat nu wel het geval is.'

'Wat wil je dan doen?' vroeg ze. 'Het hen gaan vragen? Je hier verschansen? Jezelf wegstoppen binnen deze muren zoals je vader voor je ook deed?'

Duvalls blik werd een tint donkerder en haakte zich als een vishaak aan haar vast. Ze kon zich bijna voorstellen hoe hij haar openreet, zo scherp was hij. Haar hart schoot naar haar keel en bleef daar steken in de vorm van een brok angst. 'Ik – ik bedoelde het niet zo,' struikelde ze over verontschuldigingen. 'Je bent niet zoals je vader. Natuurlijk niet. Ik wil je gewoon duidelijk maken dat je er niets mee bereikt om jezelf op te sluiten in dit paleis.'

Hij zweeg, zijn lippen op elkaar geperst.

'Ik wil maar zeggen dat je onder de mensen moet komen,' fluisterde ze uiteindelijk. 'Je moet met hen gaan praten... Hen geruststellen, hun vertrouwen winnen, vrienden worden. Het is essentieel dat je hen laat zien dat ze welkom zijn, dat je hen ziet als volwaardige burgers.' Tot haar eigen verbazing moest Genesis even stoppen om plots opgekomen tranen weg te knipperen. Dit was wat haar aan zichzelf deed denken; zij was altijd als minderwaardig bestempeld. 'Je moet hen het gevoel geven dat ze belangrijk zijn.'

Duvall bleef heel lang stil en staarde haar strak aan. Zijn kaak spande en ontspande zich tot hij – eindelijk – de duisternis in haar ogen zag. Zijn handen gleden rond haar middel en hij trok haar dicht tegen zich aan zodat ze haar hoofd in zijn hemd kon begraven en haar vingers rond zijn heupen kon klemmen. Haar benen voelden aan als pap. 'S-Sorry...' fluisterde ze als een kind. 'Ik...'