PAX - De Begaafden

Hoofdstuk 15

Hoofdstuk 15 - Genesis

Ze zat ergens tussen slapen en waken in: haar dromen draalden, gleden voorbij als gladde slangen. Ze leken zich om elkaar heen te wikkelen, eerst langzaam, om dan steeds sneller te gaan tot ze zo strak zaten, dat ademenen niet makkelijk meer ging.

Gensis wist dat ze zweette – dat was het eerste dat ze voelde bij het wakker worden. Haar huid was kleverig en haar kleren plakten als ballast aan haar lijf. Haar mond was kurkdroog, haar keel voelde aan als een woestijn.

Zonder nadenken tastte ze naast zich en voelde niets.

Meteen beet adrenaline en paniek zich in haar vast. Met luide, gejaagde ademhaling krabbelde ze overeind: nog steeds was ze dronken van de slaap, die zich steeds opnieuw rond haar wikkelde als een dikke deken.

In het duister van de nacht zag ze even niets, tot er twee ogen oplichten. 'Pax?' bracht ze uit.

'Het is Aster,' antwoordde de stem. 'Genesis, er is iets aan de hand buiten!'

Nu hoorde ze het ook: luide, schreeuwende stemmen. Ze had geen flauw idee hoe ze daar eerst doorheen had weten te slapen, maar ze was blij dat haar lichaam na al die maanden van trainen meteen in de aanvalsmodus overging. Haar hartslag versnelde en het bloed ruisde in haar aderen. Ze taste naar haar wapens en stuitte om haar zwaard. 'We moeten ze gaan helpen!'

Aster leek bang. Zijn ogen waren te groot en te glanzend in de tent. Ze zag aan zijn gezicht dat hij in tweestrijd verkeerde. 'Ik ben bang,' bracht hij haar angsten onder woorden. 'Genesis, ik...'

Genesis voelde een golf van moedeloosheid en dacht er in een flits over na om hem gewoon achter te laten. Ze wist wel zeker dat de rest van de groep aan het vechten was en als ze hen niet ging helpen, kon het waarschijnlijk alleen maar slechter voor komen te staan. Aan de andere kant zouden ze iedere helpende hand nodig hebben – dus ook Aster.

Ze schudde de naargeestige gevoelens van zich af en duwde hem een wapen in de hand. 'Aster,' siste ze kordaat, 'nu moet jij eens goed naar mij luisteren! Solène is gestorven terwijl ze vocht voor vrijheid, terwijl ze vocht voor ons en voor jou!'

'Maar... zij was niet bang,' fluisterde hij en zijn ogen glinsterden.

'Natuurlijk was ze dat wel!' beet Genesis hem toe. 'Iedereen is bang. Zelf Duvall! Heb je nog nooit de angst in zijn ogen gezien?' Ze haalde even diep adem. 'Er is me ooit verteld dat angst voelen noodzakelijk is in een gevecht, anders verander je in een genadeloze moordenaar. Te veel angst maakt je een angsthaas.'

Aster knipperde met zijn ogen en ze zag zijn adamsappel op en neer wippen in twijfel. Zijn handen klemden zich langzaam rond het gevest van het zwaard. 'Ik...'

'Aster,' snauwde ze. 'Ik ga nu! Als je ons wil helpen, is nu het moment!'

En zonder op antwoord te wachten sprong ze de tent uit.

Buiten zag ze een gruwelijk tafereel. Ze herkende haar vrienden en de elfen, die in een gevecht van man tot man waren verwikkeld terwijl een aantal Daemonen om hen heen stonden en hier en daar insprongen om het nog moeilijker te maken. De elfen vochten met twee of drie Dwalers te gelijk, Pax met twee en Lunar wist er aan aantal op afstand te houden met zijn uitzonderlijke Gave. Toch bleven er genoeg over om hen uit te putten en Genesis moest tot haar afschuw opmerken dat Silvan een gapende wond in zijn arm had.

Ze haalde een keer diep adem en riep uiteindelijk haar Weergave aan. Boven hen pakte zich al snel een hele hoop wolken samen: die rommelden boven hun hoofd.

Eén van de Daemonen leek door te hebben wat er gebeurde en draaide verward heen en weer, op zoek naar de bron van dit kwaad. Genesis wist dat ze snel moest zijn.