PAX - De Begaafden

Hoofdstuk 19

Genesis en Pax hielpen Riva voorzichtig overeind en zetten haar neer op een stoel. Het meisje drukte haar handen tegen haar gezicht, onbedaarlijk snikkend. Ook Genesis vocht tegen de tranen. Ze kon het nauwelijks bevatten. Ze hadden Riva gered, ze waren vrienden geweest, Lunar had zich om haar bekommerd... Waarom had Riva hen dan verraden?

Pax trok een gepijnigd gezicht toen ze zijn blik ving. Genesis was blij dat hij achter de verrader was gekomen, maar tegelijk voelde ze iets van afgrijzen, van afgunst. Pax had Riva als verrader bestempeld voor het hele paleis. Waarom had hij dit niet besproken op een ander moment? Ze snapte dat hij had moeten vertellen dat Griffin een voorsprong had, maar hij had Riva niet per se moeten noemen. Nu zou iedereen haar haten en haar zien als een leugenaar. Hoe kon ze ooit nog een normaal leven leiden? Ze zou een verschoppeling worden... Ook al bewees ze haar loyaliteit op het slagveld.

'Het – het spijt me, Genesis.' Riva's stem klonk schurend en dik. Met rode ogen keek ze op. 'Het spijt me echt...'

Genesis kneep haar lippen weifelend op elkaar. Ze wilde haar vergeven, met haar praten, maar verschillende gevoelens streden om voorrang.

'Het spijt me, Pax,' voegde Riva eraan toe. 'Ik – ik wilde jullie nooit pijn doen. Jullie zijn – waren – mijn vrienden... Ik – ik was gewoon zo, zo, zo bang... Jullie moeten...'

'... het begrijpen?' Dat was Pax. Hij sloeg zijn ogen neer. 'Ik begrijp het beter dan je denkt, Riva. Griffin zit ook in mijn hoofd, op zwakke en onbewaakte momenten. Dat is hoe hij is. Hij liegt en bedriegt en probeert je uit je tent te lokken. Zijn dreigementen zijn eng en donker, dat weet ik, maar je moet ze niet geloven. Je moet sterk zijn tegen hem. Hij zegt veel, maar doet weinig.'

Natuurlijk was dat niet helemaal. Griffin deed heel veel: hij had mensen vermoord, draken geketend, gijzelaars gemaakt, de duisternis aangeroepen. Hij was een monster en een moordenaar, maar Genesis had inderdaad het gevoel dat zijn dreigementen de laatste tijd niet meer zomaar in vervulling gingen. De strijd had ook hem uitgeput.

'Je bent sterker dan je denkt, Riva.' Dat was het eerste dat Genesis uit wist te brengen na Riva's verraad.

'Ik ben niet sterk!' Het meisje keek op. 'Ik heb jullie verraden!'

'Maar je hebt veel doorstaan,' fluisterde ze. 'Heel veel.'

'Voor een mens.' Ze draaide haar hoofd weg. Pax keek Genesis even aan. Waarschijnlijk lag dat Riva nog altijd moeilijk: het feit dat zij een mens was, zonder krachten. Ze was zwakker, dacht ze.

'Niet voor een mens,' zei Genesis. 'Dat heeft er niets mee te maken! Je hoeft geen Gaven te hebben om sterk te zijn!'

Riva opende haar mond, maar sloot hem weer. Ze keek naar haar handen, die trilden. 'Misschien heb je wel gelijk, maar sterk ben ik nu niet meer. Ik heb naar Griffin geluisterd... omdat hij de Opper-Daemon is... Ik was zo bang... Alles was zo donker... Ik...' Nieuwe tranen rolden over haar wangen en Genesis besloot haar laatste restje verontwaardiging opzij te zetten. Ze knielde naast het meisje neer en sloeg haar armen om haar heen. Riva verstijfde even, maar klampte zich toen aan haar vast. Haar handen groeven in Genesis' gewaad, maar ze gaf geen kik. Nu pas begreep ze echt hoe eenzaam het meisje geweest moest zijn. Ze had hen wel gehad, maar niet vaak. Ze was mishandeld, slecht behandeld, door Lunar verstoten. Ze moest echt heel erg leeg zijn vanbinnen.

Pax legde zijn hand heel even op Riva's hoofd.

Genesis voelde haar glimachen.

'Ik zal me bewijzen, Genesis. Pax. Ik beloof het jullie. Deze keer laat ik jullie niet in de steek.'

Genesis lachte ook. 'Ik geloof je, Riva. Het komt allemaal goed.'

Uren later nam drukte het paleis in beslag. Soldaten liepen af en aan, paarden werden gezadeld, wapenuitrustingen aangetrokken en spullen op karren geladen. Luide stemmen vlogen heen en weer over het plein en kletterden op de tegels. Ook Genesis hielp mee, samen met de rest van de groep. Ze liep af en aan om spullen op karren te laden, of naar bange burgers te luisteren. Her en der stelde ze ook wat paarden gerust, die duidelijk nerveus waren. Ze dacht vaak aan Nebula, terwijl ze de dieren zachtjes streelde. Was haar paard gestorven? Was het dood net zoals Duvalls hengst?