Survival 3 | The Pilot 13

6.3K 363 47
                                    

LEAVING THE FLIGHT DECK once hearing the announcement that our exploration will begin soon, Mr. Bao asked us a favor of sitting on the sofa and fastens the seatbelt that could be seen once we removed the foam cover. The gravity might pull us towards the end part of the plane unless we follow his command.

Walang salita akong lumabas at sa aking likod ay nakasunod si Sergeant Parkinson na tahimik, ngunit nanunuot ang kanyang tingin sa akin.

Bumungad sa aking paningin ang mga kasama kong nag-aayos ng mga gamit na nagawi ang kanilang atensyon sa amin nang dumating kami sa lugar na iyon.

My eyes turned to the sofa. Indeed, this is different from a normal transport plane because this one looks private plane, only bigger and is made for transporting groups.

Ibinalik ko ang tingin sa kanilang nakahinto, hawak ang backpack na kanilang dala na naglalaman ng aming mga gamit at kaunting damit pangmilitar. We aren't allowed to bring anything aside from a backpack.

It was followed by an announcement from Mr. Bao.

"We're now heading to Watford. Please seat and fasten your seat belt to avoid misbalance. Again. We're now heading to Watford. . ."

I signalled them to do so. Mabilis silang umupo sa sofa, inayos ang kanilang seatbelts at niyakap ang kanilang backpack na gan'on rin ang aking ginawa. Sa aking harap ay nakaupo si Sergeant Parkinson kasama ang kanyang mga kagrupo, at sa dami at laki ng sofa ay nakaupo ang lahat, ang iba'y nanatiling hindi okupado.

Naramdaman ko ang pag-usad ng eroplano. Napatingin ako sa maliit na bintana nitong private plane at nakita ko ang ibang eroplanong nagsisiliparan na 'rin sa himpapawid. Humugot ako ng malalim na hininga nang maramdaman ang unti-unting pag-angat ng eroplanong aming sinasakyan. This is it.

Hindi sinasadyang nagawi ang aking tingin sa harapan at tumama sa kanyang tingin. Sergeant Parkinson. He looks as if he wants to say something. I averted my gaze, stopping myself from rolling my eyes especially when some of his team's gazes are looking at us like hawks, which is the same as mine. They haven't trust each other, and it's normal since we just met.

Nang inannounced na maaari na naming tanggalin ang aming seat belt ay mabilis naming ginawa. Naiwan akong nakaupo ngunit tinanggal ko na ang seat belt ko. Inayos ko ang sofa at muling umupo, sumadal rito at minasahe ang aking noo.

"Rest. You don't know if it's the last chance you'll get some sleep."

I almost jumped when I heard a baritone voice. I thought I was alone, and I didn't notice him because I was preoccupied with my thoughts.

I slightly opened my eyes and unconsciously glared at the man who made my suffering intense during my days inside the military.

"Now you're talking to me?" my voice spit venom but it's really what I'm feeling.

Natigilan ang mga naglalakad sa aming gawi nang marinig ang aking boses. I bit my lower lip. My voice raised a little due to annoyance because of this jerk in front of me.

"Is that how you talk to someone higher than you? Where's your manner, Sergeant Smith?" His thick brows furrowed, that my left brow lifted, hearing how he has guts to say those to me.

"You want me to respect you?" I smirked. "Respect is earned, not given because of our status. I'm professional but it will start once we finally landed, so please let me rest." Naiinis ako sa pagmumukha mong g*go ka.

Muli akong pumikit, ngunit ang nanunusok nitong tingin ay syang hindi ko maiwasang mapansin. His gaze is making me uncomfortable and I couldn't properly rest! Hindi ba 'to naturuang masamang tumitig sa ibang tao dahil iba ang magiging labas noon sakanila?

Zombie Apocalypse: SurvivalNơi câu chuyện tồn tại. Hãy khám phá bây giờ