Zombie Apocalypse: Survival

Survival 4 | Shoot the Pilot

"SHIT! THIS IS BAD."

Takot. Iyon ang aking nararamdaman habang nakatingin sa monitor na aking nasa harapan. Kitang kita ko kung paano manghingalo ang isang piloto na animo'y sobra itong nasasaktan. Nakahawak ito sa kanyang lalamunan, nagpuupumilit luminghap ng hangin ngunit may lumabas na dugo mula sa kanyang bibig.

Napahigpit ang kapit ko sa aking damit. Kinikilabutan ako sa aking nakikita at hindi makapaniwala sa nangyayari.

How did it happen? Why is there. . . a zombie within the military?

Naramdaman kong naglapitan sa aking gawi ang aming mga kasama kasabay ng kanilang singhap nang makita ang aking pinapanood.

"How. . .?" Someone beside me whispered but I just shook my head.

"I-I don't know," I stuttered in fear of the thoughts that I'm trying to disregard.

It's impossible. . . but also isn't.

Nabaling ang paningin ko sa kasama nito na natataranta ngunit dahil hindi nito kailangang bitawan ang kung anong nasa harapan dahil kung ano-ano ang napipindot ng pilotong naghihingalo sa tuwing napapayuko ito bago muling tumama ang ulo sa likod ng upuan na animo'y hinahampas.

Mali, hinahampas niya ang kanyang sarili na sa tingin ko'y unti-unti na itong tinatakasan ng kanyang katinuan dahil sa sakit, at sa virus na siyang kumakalat sa katawan nito.

Napakagat-labi ako at mabilis na nag-isip ng paraan.

Napatingin ako sa itaas ng umilaw ang kulay pulang liwanag na siyang lumalabas kapag may emergency na gawa ng piloto sa harapan. Muli ay ibinalik ko ang atensyon sa computer sa aking harapan.

Faster, Harper. You need to think faster or your companion's lives will be at stake, including yours!

My gaze remained looking at the computer. This computer, the CCTV camera that is being recorded is going directly at the military, and knowing that they're not doing anything, not even to contact us if they could monitor what's happening. . .

I have this hunch that I need to disconnect the CCTV cameras, but I don't want the military to know about it. And the first thing that comes in my head. . .

"Who knows how to inject a virus into a computer?"

Humarap ako sakanila, seryoso ang mukha na kabaligtaran ng kanilan natatakot na itsura ngunit pilit itinatago sa pagiging walang ekspresyon. But their teary eyes betrayed them.

Who wouldn't be scared in a situation like this?

We're above the clouds, and those people who could maneuver this plane is. . . one of them is becoming a monster.

"Ako, bakit?" Krysler commented that made me look at him.

"How?" Sabay-sabay na tanong ng iba, hindi makapaniwala rito. Krysler is known as someone who's loko-loko in our group, and now they're looking at him as if he's joking right now.

But his deadly serious face tells otherwise.

"We have no time. Put a virus in this computer, Krys!" ani ko kasabay ng tanong ni Faye sa akin.

"What's happening, Harper?" kinakabahan, sya ang nangunang magtanong sa mga taong kanina pa iyon gustong itanong sa akin.

Kasabay noon ay ang medyo pagtagilid ng aming sinasakyan na dahilan upang mawalan ako ng balanse. Tumama ang aking katawan sa gilid ng lamesa na pinagpapatungan ng computer. Napangiwi ako sa sakit at napahawak sa aking tagiliran.

"Are you okay?" Narinig kong tanong ni Faye bago ito lumapit sa akin. Inalalayan niya akong tumayo ng maayos. Nakangiwi, ako ay tumango habang nakahawak sa aking tagiliran na siyang tumama sa gilid ng lamesa. Napasulyap ako sa computer at nanlaki ang mga mata.