ေက်ာင္းဝန္းထဲက အတင္းေခၚထုတ္သြားတဲ့
လုဟန္ေတာ့ ဒယိမ္းဒယိုင္နဲ႔ ေျခေခါက္လဲမတတ္
ပါသြားရတဲ့ သူ~~~~
ဘယ္လိုပဲေအာ္ေျပာေျပာ လက္ကိုတစက္ေလးမွ
မလႊတ္ဘဲ ပိုင္စိုးပိုင္နင္းဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့
လက္ဖဝါးကို သေဘာက်ေနမိေသာ္ျငားလည္း~~
အခုခ်က္ခ်င္းမွမလႊတ္ေပးရင္ စာေတာင္ေရးႏိုင္
ေတာ့မွာ မဟုတ္တာေၾကာင့္~~~
"နာေနၿပီ....နာ..ေနၿပီလို႔ေျပာေနတယ္ေနာ္"
သည္ေတာ့မွ လႊတ္သြားတဲ့သူ႔လက္ကိုႏွေျမာတသ
ဖစ္မိေပမဲ့ သည္လက္ေတြက ခံမွမခံႏိုင္ေတာ့တာ။
နီရဲထြတ္သြားတဲ့ လက္ဖဝါးကို ျပန္ငံု႔ၾကည့္ေနတုန္း
ေဟာ~~ ေနာက္လက္တဖက္ကို ထပ္ဆြဲသြားျပန္ၿပီ။
မဟုတ္ေသးပါဘူး~~ သည္ေကာင္ေတာ့....
ေခါင္းငံု႔ကာ ျပံဳးမိလိုက္သည္။
ကားလမ္းကူးတဲ့တေလ်ွာက္လံုးလဲ လက္ကိုလႊတ္
မေပး~~ ဆိုင္ထဲ ဝင္သြားတဲ့အထိလဲ လႊတ္မေပး
ေသး။
"လက္.....လႊတ္"
"သိတယ္~"
ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး လႊတ္ခ်သြားၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္း
ဆိုင္က ေနရာမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။
အခုထိ ေက်ာင္းထဲက သူဘာေၾကာင့္လူကိုအတင္း
ေခၚထုတ္လာရသလဲ မသ္ိေသး။သူ႔ဟာသူေတာ့
ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ မွာလိုက္ေသးတယ္။
နာရီဝက္~~~~
ဂါး~~~ဒါေတာ့တကယ္စိတ္တိုသြားၿပီ။
သေဘာက်တာက သေဘာက်တာပဲ။
သည္းေတာ့မခံႏိုင္ဘူး။ ေကာ္ဖီေလးေသာက္
လိုက္ ေတြးလိုက္ေငးလိုက္နဲ႔လုပ္ေနတာ
နာရီဝက္႐ွိၿပီ။ သည္ေကာင္.~~~ ဟင္း
"ဒီတိုင္းထိုင္ေနမွာလား?"
အတတ္ႏိုင္ဆံုး စိတ္ေလ်ွာ့ထားၿပီး အခ်ိဳသာဆံုး
ေလးေမးမိလိုက္ေပမဲ့ ~~
"ဘာလုပ္ခ်င္ေသးလို႔လဲ?"
"ဘာရယ္~~!"
တခြီခြီနဲ႔ သူ႔ဘာသူႀကိတ္ရယ္ေနတာ။ ေနႏွင့္ဦးေပါ့။
လက္သီးဆုပ္ကို လုဟန္ျမင္ေအာင္ ေထာင္ျပလိုက္
ေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္သလိုနဲ႔ မ်က္ခံုးတဖက္ပင့္ျပလိုက္
ေသးတယ္။ သူ မဟုတ္သလိုပံုနဲ႔။
