ေရြ႔လ်ားေနတဲ့ နာရီလက္တံက ကြၽန္ေတာ့္ကို တမင္
သက္သက္ ေလွာင္ေျပာင္ေနသလား ၊
အတန္းခ်ိန္လႊတ္မဲ့အခ်ိန္ကိုပဲ စိတ္ေစာေမ်ွာ္လင့္ေန
တာမို႔ စာတစ္လံုးတစ္ေလ ေတာင္ ေခါင္းထဲေရာက္
မလာ၊ အတန္းေ႐ွ႕က ဆရာကိုလဲ ၾကည့္သာ ၾကည့္
ေနရသည္ အေတြးက လုဟန္ဆီကိုသာ၊
"မင္းစိုက္ၾကည့္ေနတာနဲ႔ အခ်ိန္ေတြက ျမန္လာေပး
မယ္မ်ား ထင္ေနလား မင္ေဆာ့ "
ဖုန္းကိုဖြင့္ကာ ခဏခဏအခ်ိန္ၾကည့္ပါမ်ားလာေတာ့
ဘတ္ဟြန္း ရြဲ႔ေျပာလာေတာ့တယ္၊
"မင္ေဆာ့...ဆရာက ဒီအခန္းအေရးႀကီးတယ္လို႔
ေျပာတယ္"
ေခါင္းေစာင္းကာ ခဏခဏစကားေတြလာလာေျပာ
ေနေပမဲ့ ဘတ္ဟြန္းအေပၚ ေဒါသေတြသာ ပံုခ်လိုက္
ခ်င္ေတာ့သည္။
" မင္းပါးစပ္ေပါက္ေလး ပိတ္ေပးၿပီး သိပ္ေက်းဇူးတင္
မိမွာ....."
"အိုဆယ္ဟြန္းရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ေပးမယ္ဆိုရင္ေပါ့"
မလြယ္ေၾကာ ဘတ္ဟြန္းကို မင္ေဆာ့ စကားၿပိဳင္
မေျပာႏိုင္ေတာ့၊ အခ်ိန္ေတြသာ ျမန္ျမန္ကုန္ဖို႔
တတြတ္တြတ္ရြတ္ေနရံုမွအပ၊
"ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ"ဆိုတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕အသံက
ဒီေန႔မွ ပိုနားေထာင္ေကာင္းေနသလိုပါပဲ ။ ဆရာ
အခန္းဝနားေရာက္တာနဲ႔ စာေရးခံုေပၚက ပစၥည္းေတြ
ကို လြယ္အိတ္ထဲ အကုန္သိမ္းၾကံဳးထည့္ကာ
အခန္းထဲက ေျပးထြက္လာေတာ့သည္။
"မင္ေဆာ့...ငါ့စာအုပ္...."
"ငါ့ကိုေစာင့္ဦးဟ"
အေနာက္ကေန ဘတ္ဟြန္း ၊ ဂါအီ ေအာ္ေခၚသံေတြ
ကို ဂ႐ုစိုက္ႏိုင္ပဲ ေက်ာင္းထဲကေန ေျပးထြက္ဖို႔သာ။
လုဟန္ဆီသြားမယ္ ၊ ေတာင္းပန္ရမယ္ စြပ္စြဲခဲ့မိတယ္
ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ၊ သူစိတ္မဆိုးေလာက္ပါဘူးေနာ္။
သူ႔ကို တြန္းထုတ္ခဲ့မိတဲ့အတြက္။
