SON AY IŞIĞI

🌙 7 | Altı Mayıs

7. B Ö L Ü M : '' Altı Mayıs. ''

'' Zamanı hiç sevmeyen ben, zamanı sevmeye başlamıştım. O bana muhteşem gülümsemesini bağışladıkça tarihleri ezberliyordum. O güzel tarihleri, beynimin en özel yerine kazıyordum. ''

'' Seni gerçekten tebrik ederim, Mahperi. Nihayetinde mutlu oldun, mutlu oldum. '' Kamelyalı Adam'ın sesiyle irkildim. Belimdeki o ellerinin hissi hiç geçmemişti, hep orada kalsın istemiştim.

'' Evet. '' derken bazı şeylerin ters gittiğini düşündüm. Mutluydum ama içimde kötü bir his vardı.

'' Ama işin gerçekten zor. '' dedi.

Kaşlarımı çattım, karşımdaki adama baktım. Yine gizemli gizemli konuşuyordu.

'' Çünkü biliyorsun ki, onun bir sevgilisi var. '' dedi. O an kafamda şimşekler çakmıştı. Deran'ın okyanus gözleri aklıma gelince kalbim deli gibi çarptı.

'' Onun bir sevgilisinin olması, arkadaşlığımızı bozmaz. '' dedim. Kamelyalı Adam güldü. Zümrüt yeşili gözleriyle bana bakıp yaklaştı.

'' Sen... Sen, gerçekten onu arkadaşın olarak mı görüyorsun? Sadece arkadaş mı? '' dediğinde kafamda tekrardan şimşekler çakmıştı. Kamelyalı Adam, gerçekten çok sinsiydi. Onun düşüncelerinden gerçekten korkuyordum.

'' Başka onu nasıl görebilirim? '' derken kalbim deli gibi çarpmaya devam ediyordu.

'' Kalbin deli gibi çarpıyor. '' derken bileğime parmağını koydu. Nefesim kesilmişti.

'' Nabzın çok hızlı. '' dedi.

'' Şuan, sen bana yaklaştığın için kalbim hızlandı. Yoksa başka hiçbir şey yok. '' Gözlerimi kısıp Kamelyalı Adam'a baktım. Bana inanmamıştı. Evet, Deran'ı düşünürken kalbim deli gibi çarpabilirdi. Ama o benim ilk arkadaşımdı.

'' Bu konudan dolayı çok şey yaşayacağız, Mahperi. ''

Homurdandım.

' ' Ortada, aslında konu bile yok. '' dedim. O an kollarıma baktığımda kızarıklarımın geçtiğini gördüm. O an boynuma, kıyafetime sinen okyanus kokusu burnumu doldurdu. Bu kıyafeti yıkamayacaktım. Onun kokusunun geçmesini istemiyordum.

'' Kokusu gerçekten hoş. ''

'' Kahretsin, adam! Sen benim düşüncelerimi mi okuyorsun? '' dedim, sinirle. Bu adamın artık peşimde olmasından nefret ediyordum.

'' Sana yardım edeceğim. '' dedi.

'' Neye? '' dedim. Parmaklarını şaklattı, aniden. Ortalık yavaş yavaş kararmaya başladı.

'' Nabzındaki sese.'' Deyip etraf tamamen karardı.

'' Kızım? ''

Başımı çevirdiğimde metroda yanımda oturan anneme baktım. Annem, son zamanlarda kendini biraz toparlamış gibiydi.

'' Efendim? '' dedim.

'' Daldın. '' dedi.

'' Hiç, anne. '' derken dünkü sarılışımız aklıma geldi. O an yanaklarımın al al olduğunu hissedebiliyordum. Ona defalarca sarılmak istiyordum. Bir daha. Bir daha, bir daha...

'' Bugün mutlusun. '' dedi, annem. Gözlerini kısıp bana baktı. Hemen gözlerimi ondan kaçırıp metrodaki cama baktım.

'' Sende tuhaf şeyler var, Mahperi. '' dedi. Annemden korkuyordum. Bir şey anlayacak, diye. Henüz ona Kamelyalı Adam'ı anlatamazdım. Yaşadıklarımı da.