Υπόθεση καρδιάς

Κεφάλαιο 2

Ε λοιπόν αν μου έλεγε κανείς ότι θα ήθελα να πάω φροντιστήριο τόσο πολυ θα τον κορόιδευα... Έλα όμως πως έχω τελειώσει με το διάβασμα, ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και κοιτάω τον τοίχο. Θα μου πείτε γιατί δεν κάνω μία επανάληψη στα μαθήματα; Δεν μπορω να συγκεντρωθώ. Στο μυαλό μου έρχεται η μέρα που γνώρισα τον Μάρκο. Με ξεγέλασε στην αρχή η εμφάνιση του, αλλα οταν μου μίλησε κατάλαβα οτι ειναι γουρούνι. Γιατί το λεω αυτο; Θα καταλάβετε σύντομα.

Flashback
Ηταν άνοιξη και βαριόμουν μονη στο σπίτι. Η μαμά μου εχει φύγει εδω και ώρα για καφέ με τις φίλες τις και πριν φύγει μου ειπε "Βγες βρε παιδάκι μου μια βόλτα με καμια φίλη σου, ωραία μέρα εχει" Είχε μπει ο Μάιος και ο ήλιος έξω φώτιζε την πόλη μας. Ετσι αποφάσισα να πάρω τηλεφωνώ την Αλίκη και να βγούμε για καφέ. Ετσι και έγινε. Λίγες ώρες αργότερα αφού φύγαμε απο την καφετέρια, ήμασταν στη παραλία και περπατούσαμε. Για κακή μας τύχη όμως εκείνη την ώρα γινόταν χαμός στους δρόμους της Θεσσαλονίκης αφού κάποιοι αναρχικοί είχανε διαδηλώσεις και η φασαρία ήταν μεγάλη. Είχε ξεσηκωθεί η πόλη βραδιάτικα. Εγω βέβαια σαν γνωστή κουτσομπόλα και περίεργη να δω το ξύλο που έπεφτε τράβηξα την Αλίκη για να παμε κοντα.

" Τί λες ρε, τρελάθηκες; Δεν βλέπεις τι γίνεται εκεί;"

Μετα απο πολλα παρακάλια την έπεισα και πήγαμε. Τι το ήθελα; Λίγα μέτρα πιο εκει είδα τον ξάδελφο μου μεσα σε μια πράσινο-μπλε στολη και γύρω γύρω κι άλλους μπάτσους. Μόλις κατάλαβα οτι ηταν αυτος εκανα να φύγω για να μη με δει και έχουμε δράματα στο σπίτι. Αλλά για ακόμα μια φορά η τύχη δεν ηταν με το μέρος μου. Εδώ που τα λέμε ποτε δεν ήταν.

"Χαρά τι γυρεύεις βραδιάτικα εδώ;"

Ήρθε στα αυτιά μου η φωνή του Γιάννη αυστηρή και θυμωμένη. Την ίδια ώρα με τραβάει η Αλίκη απο το μανίκι και μου ψιθυρίζει

"Χαρά δες εκείνο το μανάρι!"

Λεει με παιχνιδιάρικη φωνή και μου δείχνει με το χέρι της εναν τύπο που στέκονταν δίπλα απο τον ξάδελφο μου. Αλλά δεν μπορώ να τον δω καλά γιατί είμασταν λίγο μακριά και έτσι πλησιάσαμε τον Γιάννη και τους άλλους μπάτσους.

"Μη φωνάζεις μωρέΓιάννη. Μια βόλτα κάναμε!"

"Βόλτα που; Εδω; τέτοια ώρα; Και μόνες σας;"

Άρχισε το παραλήρημα. Τι να κάνω; Προσπάθησα να τον πείσω να παει σε κανένα ψυχιατρο όσο ήταν ακόμα νωρίς. Δεν με άκουσε. Νάτα τώρα!