Υπόθεση καρδιάς

Κεφάλαιο 5

Πέρασαν οι μέρες και ήρθε η Κυριακή. Σήμερα θα έρθει να με πάρε ο Γιάννης, να πάμε για ψώνια. Με πήρε τηλέφωνο χθες τα μεσάνυχτα για να μου το θυμίσει, μη τυχόν το ξεχάσω. Πως γίνεται να ξεχάσω ραντεβού για ψώνια εγώ; Τώρα είμαι κάτω από το σπίτι μου και τον περιμένω.

Μετά από λίγο εμφανίζεται ένα άσπρο αυτοκίνητο, σταματάει μπροστά μου και κορνάρει. Είναι ο Μάρκος και είναι μόνος του.

"Τι κάνεις εδώ, που είναι ο ξάδελφός μου;" Τον ρωτάω. Αυτός κάνει τα γυαλιά του προς τα κάτω και με κοιτάει. Μάτια πράσινα. Με χάνετε.

"Ήρθα για να σε πάρω, ο Γιάννης με έστειλε. Είχε μια δουλειά και δεν μπόρεσε να έρθει. Θα τον συναντήσουμε στο εμπορικό.

Μου λέει με φιλικό ύφος. Θα έρθει και αυτός μαζί μας;! Ωραία ας προσπαθήσω να μην είμαι τόσο απότομη. Ανοίγω την πόρτα, μπαίνω μέσα και βάζω τη ζώνη.

Στη διαδρομή επικρατεί σιωπή αν εξαιρέσεις το ραδιόφωνο που παίζει χαμηλόφωνα. Τον κοιτάζω για λίγο. Εχει το βλέμμα του στραμμένο στο δρόμο. Σαν μοντέλο είναι. Από τις σκέψεις μου με βγάζει το ραδιόφωνο. Αυτό το τραγούδι μου αρέσει.

"Να ανοίξω την φωνή λίγο;" Τον ρωτάω ήρεμα.

"Τι με ρωτάς βρε μινιόν...άνοιξε την." Δυνάμωσα την μουσική και τραγουδούσα από μέσα μου.

"Σου αρέσει η Beyoncé;" Με ρωταει μετα από λίγη ώρα.

"Ναι, πολύ!" Του απαντάω

"Και εμένα..." λεει. Ώπα! Να'τες και οι άγνωστες πτυχές του. Ακούμε το ίδιο είδος μουσικής.

"Εχει ωραία οπίσθια." Συμπληρώνει τη φράση του και γελάει με την ηλίθια απάντηση του. Έλεος! Γυρίζω το κεφάλι μου και τον κοιτάζω έκπληκτη για αυτό που μόλις είπε.

Έχει ενα στραβό χαμόγελο στη μούρη του. Πολύ σέξι χαμόγελο όμως. Αχ άμα τον βλέπατε. Φοράει ενα γαλάζιο πουκάμισο με ανοιχτά τα πρώτα κουμπιά, τα μαλλιά του είναι περιποιημένα με τζελ, φοράει και αυτά τα γυαλιά που του πηγαίνουν αφάνταστα. Αλλά όλα αυτά δεν αναιρούν το γεγονός ότι είναι μαλάκας. Να τα λέμε και αυτά.

"Θα με ματιάσεις." Τον ακούω να λέει και διακόπτω την ονειροπόληση μου.

"Τι πράγμα;"

"Λεω ότι θα με ματιάσεις έτσι πως με κοιτάς." Μα τι ψωνάρα που είναι. Νομίζει ότι τον κοιτάζω. Τον κοιτάζω, αλλά κρυφά.

"Τι να κοιτάξω ακριβώς;" Λεω ειρωνικά και αρχίζω να γελάω.

"Γιατί γελάς;" Ρωτάει εμφανώς νευριασμένος.

"Γελάω"...(γέλια) "με εσενα"...(γέλια)" καταφέρνω να πω μέσα από τα γέλια μου. "Είσαι γελοίος." Του λεω τελικά.

Αυτο ήταν το τελικό χτύπημα. Στρίβει το αυτοκίνητο σε ενα παράδρομο και τώρα με κοιτάζει πολυ θυμωμένος.

"Για ξανά πες το αυτό." Έχει γυρίσει και με κοιτάζει κατευθείαν στα μάτια. Ένας κόμπος δημιουργήθηκε στο στομάχι μου. Το πρόσωπο του βρίσκεται λίγα εκατοστά μακρυά από το δικό μου. Μπορώ να μυρίσω το άρωμα του.

Μυρίζει υπέροχα. Μια μίξη από άρωμα, after save, και μαλακτικό ρούχων. Νιωθω το πρόσωπο μου να καίει. Αυτή τη στιγμή έχουν κοκκινίσει τα μάγουλα μου, είμαι σίγουρη. Νιωθω άβολα και τα καταπράσινα μάτια του που είναι καρφωμένα στα δικά μου δεν βοηθάνε καθόλου.

"Συ...συγνώμη." Τραυλίζω; Ουφ αυτό το άτομο με κάνει να φέρομαι αμήχανα. Εγώ ποτέ δεν ήμουν έτσι. 

Βάζει μπροστά τη μηχανή και συνεχίζουμε για το εμπορικό κέντρο.

Μετά από λίγη ώρα βρισκόμαστε στο μέρος όπου θα συναντιόμασταν με  τον Γιάννη. 

"Που είναι;" Ρωτάω αφού δεν τον βλέπω πουθενά.

"Δεν ξέρω. Είπε ότι θα μας περίμενε έδω."

Μίλησε στον πληθυντικό και μου άρεσε πολυ αυτο το -μας-.  Ας μην ξεγελιόμαστε όμως. Αυτό είναι και θα μείνει στη φαντασία μου. 

Βγάζει από την τσέπη του το κινητό του και το βάζει ατο αυτί του. Λογικά τον Γιάννη θα παίρνει.

"Που είσαι ρε...και πότε θα έρθεις;"

Περιμένω εγω να τελειώσουν για να μάθω τι θα κάνουμε τελικά."

"Ναι εμείς φτάσαμε και σε περιμένουμε."

Να'τος πάλι ο πληθυντικός.

"Καλα καλα... Γεια." Λέει και τερματίζει την κλήση.

"Τι έγινε, στο δρόμο είναι;" 

"Όχι ακριβώς. Θα αργήσει λίγο. Θες... Αν θες δηλαδή...όσο τον περιμένουμε...να πάμε για καφέ;" Ρωτάει με δισταγμό και ξύνει το μέτωπο του.

Μάλλον δεν είμαι η μόνη που έχω αμηχανία. 

"Ναι αμέ...τι καλύτερο έχουμε να κανουμε;"
"Ωραία παμε! Γελάει με την απάντηση μου. Έχει ωραίο χαμόγελο ο άτιμος. Αυτή η μέρα θα είναι ενδιαφέρουσα.

❤️