Υπόθεση καρδιάς

Κεφάλαιο 22

Επιτέλους! Μετά από τόσες μέρες θα πάω σπίτι μου. Δεν βλέπω την ώρα να ξαπλώσω στην κρεβατάρα μου, να πάω στο σχολείο και να συνεχίσω το διάβασμα μου. Αυτό δεν περίμενα να το πω ποτέ. Την ώρα που μαζευαμε και τα τελευταία πράγματα μου με την μαμά, ο Γιάννης με τα υπόλοιπα σκυλιά του μπαίνουν στο δωμάτιο.

"Έτοιμη η πριγκίπισσα! Έλατε να σας πάμε στο παλάτι σας ωραία δεσποινίδα!"

Όρεξη έχει. Εδώ που τα λέμε κάπως ωραία είναι η μέρα σήμερα.

"Ε όχι και παλάτι ένα διαμέρισμα στον τέταρτο όροφο."

Ο Στέφανος κοιτάζει τον Γιάννη και ο Γιάννης τον Στέφανο. Κάτι κανόνισαν αυτοί.

" Ναι σχετικά με αυτό. Δεν μπορούμε να σε αφήσουμε να γυρίσεις σπίτι."

Τι λέει. Και που υποτίθεται θα πάω;

"Τι λες Γιάννη; Που θα μείνουμε; Δεν γίνεται να φύγουμε από το σπίτι μας. Μαμά πες και εσύ."

"Αγάπη μου συμφωνώ απολύτως με τον ξάδελφό σου. Εκείνο το σπίτι είναι επικίνδυνο μέχρι να τους πιάσουνε. "

"Και που θα μείνουμε;"

"Θα έρθετε μαζί μου. Μίλησα με τον διοικητή μου και συμφώνησε."

" Ναι ωραία τα λες αλλά πρέπει κάποια στιγμή να εξηγήσετε και σε εμένα από τι ακριβώς κινδυνεύω. Και γιατί στο καλό με απήγαγαν;;"

Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω αν και είχα τόσες απορίες. Στην θύμιση όλων όσα πέρασα, σταμάτησα.

" Όλα θα σου τα εξηγήσουμε Χαρά μου. Τώρα πρέπει να πάμε και να είμαστε πολύ προσεκτικοί. "

Και η μαμά μου στο κόλπο;

" Δηλαδή μαμά εσύ ξέρεις; Τι έχει γίνει; Γιατί θέλουν να με σκοτώσουν; Τι έκανα; Πείτε μου επιτέλους."

"Τίποτα δεν έκανες εσύ! Εσύ είσαι ο πιο υπέροχος άνθρωπος που ξέρω μικρή μου. Κάνε λίγο υπομονή και θα τα μάθεις όλα. "

Προσπαθεί να με καθησυχάσει ο Γιάννης δίνοντας μου μια αγκαλιά που ήθελα εδώ και καιρό. Η μαμά μου είναι πάντα εκεί για εμένα και μου αρκεί. Η αλήθεια είναι όμως πως μου λείπει ένα αντρικό πρότυπο από τότε που πέθανε ο πατέρας μου και νιώθω ασφαλής κοντά στον Γιάννη.

"Καλά. Πάμε αν είναι."

Κατεβαίνουμε με το ασανσέρ και ξεκινάμε για το σπίτι του Γιάννη, το οποίο δεν απέχει και πολύ από το νοσοκομείο. Έτσι σε 20 λεπτά είμασταν εκεί. Κανένας δεν ήρθε σήμερα. Μάλλον επειδή έβγαινα. Πάντως η αλήθεια είναι ότι τον περίμενα...