Υπόθεση καρδιάς

Κεφάλαιο 29

Νόμιζα ότι από εδώ και πέρα θα ζούσα όπως πριν. Αλλά όχι. Δεν τελιωσε τίποτα ακόμη.

Την άλλη εβδομάδα πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα και εκεί συναντήσαμε τα άλλα παιδιά, τον ξάδερφο μου, τον Στέφανο ακόμα και τον Αρη. Μόλις τον είδα έτρεξα κοντά του.

"Αρη! Είσαι καλά; Γιατι ήρθες; Γιατί σηκώθηκες,"

Γύρισα στον Γιάννη.

"Πας καλά; Τι τον κουβαλήσατε εδώ;"

"Και εγώ χαίρομαι που σε βλέπω ξαδερφουλα μου. Και δεν τον κουβαλησαμε, αυτός ήθελε να έρθει."

"Πρέπει να ξεκουράζεσαι εσύ τώρα."

"Είμαι καλά Χαρά μου. Οι γιατροί είπαν όσο περισσότερο περπατάω τόσο πιο γρήγορα θα συνέλθω.

Εεεε ρε Κατερίνα που σου χρειάζεται.

"Ελα εδώ μικρή μου μου έλειψες."

Με κλείνει στην τεράστια αγκαλιά του ο Γιάννης.
Πως θα ξεπληρώσω όλα όσα έχει κάνει για εμένα αυτό το παιδί.
Χρειαζόμουν μια αγκαλιά από την οικογένεια μου και ο Γιάννης ήταν ότι έπρεπε εκείνη την στιγμή.

Λίγα δευτερόλεπτα μετά μας φώναξε ο διοικητής στο γραφείο του.
Τότε τα έμαθα όλα.

"Λοιπόν είμαστε όλοι;"

Στο γραφείο ήμουν εγώ, ο Γιάννης, ο Στέφανος, ο Αρης, ο Μάρκος,
και ένας άλλος που δεν ήξερα.

"Μάλιστα κύριε."
Είπε ο άγνωστος.

"Νομίζω ήρθε η ώρα να μάθει και η Χαρά τι γίνεται."

Ένα επιτέλους μου ξέφυγε και τα αγόρια με κοίταξαν αυστηρά.

" Πιάσαμε τον Στέφαν Γιόνας ο οποίος δρούσε υπό τις εντολές του Ιταλού μαφιόζου Ενζο Εσκομπαρ, στην πιάτσα γνωστός ως 'εφιάλτης'.
Δεν ξέρω αν γνωρίζεις Χαρά, ο Γιόνας είναι ετεροθαλής αδερφός σου, και μάλιστα όχι ο μόνος. Έχει δίδυμο αδερφό στην Ιταλία, τον Στέφαν Γιόνας που βοήθησε να σε βρούμε όταν σε απήγαγαν.
Ο πατέρας σου δεν ήξερε για την ύπαρξη τους και τώρα διεκδικούν μαζί με τον Εσκομπαρ αυτό που σου άφησε ο πατέρας σου."

Τι άκουσα μόλις; Ο μπαμπάς μου έχει και αλλά παιδιά; Δηλαδή έχω αδέρφια; Και δεν το έμαθα πότε.
Έχω δύο μεγαλύτερα αδέρφια, από τους οποίους ο ένας θέλει να με σκοτώσει.
Πότε δεν πίστευα ότι η ζωή μου γίνει τόσο απρόβλεπτη.
Αλλά έτσι δεν γίνεται; Πάντα γίνονται πράγματα που δεν τα περιμένεις.

Όλη αυτήν την ώρα ο Γιάννης είναι δίπλα μου και με κοιτάει φοβούμενος πως θα το πάρω.
Ο Μάρκος κοιτάζει καχύποπτα τον άγνωστο κύριο δίπλα στον διοίκητη, ο οποίος συνεχίζει τον μονόλογο του.