Υπόθεση καρδιάς

Κεφάλαιο 28

Είναι ξημερώματα Πέμπτης και δεν έχω κλείσει μάτι.
Όλο το βράδυ έκλεγα μαζί με την Κατερίνα.
Το πήρε άσχημα, όπως το περίμενα.

"Μάρκο λες ψέμματα για να σταματήσω να τον βλέπω. Ναι για αυτό το λες. Είσαι τόσο κολλημένος;"

"Όχι μικρό μου δεν σου λέω ψέμματα έγιναν πολλά. Η Χαρά κινδύνευσε και ο Άρης δεν μπόρεσε να τον σταματήσει. Παραλίγο να την σκοτώσει."

Θα με μισήσει. Ναι το αισθάνομαι. Θα με μισήσει και δεν θα θέλει να με ξανά δει στα μάτια της. Εξαιτίας μου είναι ο Άρης σε αυτή την κατάσταση. Δίκιο είχε η μαμά του. Εγώ φταίω.

Στην σκέψη μονο ότι θα πάθαινε κάτι τρελαίνομαι. Όλα αυτά τα παιδιά που είναι στην ομάδα, κινδυνεύουν εξαιτίας μου.
Σήμερα είναι ο Αρης, αύριο μπορεί αυτός ο τρελός να βλάψει άλλον.
Γιατί Θεέ μου σε εμένα; Τι έκανα για να αξίζω κατι τέτοιο;

Δεν πρέπει να αφήσω κανέναν να πάθει κάτι προστατεύοντας εμένα.
Όλοι πρέπει να απομακρυνθουν. Και εγώ; Τι θα γίνει με εμένα;

Ακούω την Κατερίνα να κλαίει με λυγμούς και τον Μάρκο να προσπαθεί να την ηρεμήσει.

Δεν πρέπει να πάω μέσα. Ντρέπομαι. Πως θα την κοιτάξω στα μάτια; Το αγόρι της είναι χτυπημένο στο νοσοκομείο εξαιτίας μου.

Δεν μπορώ να πάρω ανάσα.
Θέλω λίγο αέρα.

Βγαίνω έξω στο μπαλκόνι.
Δεν αισθάνομαι καλά.
Με έπιασε μια ασφυξία. Δεν μπορώ να κουνήσω ούτε τα πόδια μου, ούτε τα χέρια μου. Τι είναι πάλι αυτό;

Χωρίς να το καταλάβω το κλάμα έγινε βήχας. Θα πεθάνω.

"Χαρά."

Πότε ήρθαν εδώ;

"Μάρκο τι έπαθε, κοκκίνισε, πνίγετε;"

Θα πεθάνω. Δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Τι μου έχει κάνει αυτό το τέρας;

"Χαρά κοίτα με. Ηρέμισε"

"Δεν... Δεν μπορώ... Να... Ανασανω"

Με δυσκολία του το είπα. Δεν μπορώ να κουνηθω καθόλου.

"Έλα εδώ αγάπη μου. Πρέπει να πάρεις ανάσα. Ολα θα πάνε καλά. Είσαι καλά. Σε παρακαλώ πρέπει να ηρεμήσεις"

Ο βήχας δυναμώνει και άρχισα να ζεσταίνονται. Θα σκάσω!
Δεν μπορώ άλλο να κρατήσω την ισορροπία μου και έτσι γονατιζω.
Ο Μάκρος προσπαθεί να με συγκρατήσει και γονατίζει μαζί μου.

" Μάρκο κάνε κάτι"

Φωνάζει κλαίγοντας η Κατερίνα.

" Κοίτα με ψυχή μου, κοίταξε με"