Υπόθεση καρδιάς

Κεφάλαιο 21

ΜΆΡΚΟΣ

"Χαρά! Χαρά περίμενε."

Ακούω την φωνή του Στεφάνου και τρέχω να δω τι γίνεται.
Βλέπω τον Στέφανο να προσπαθεί να φτάσει το ασανσέρ το οποίο κλείνει. Μέσα σε αυτό βρίσκεται η Χαρά, η οποία με κοίταξε με ένα βλέμμα θλιμμένο πριν κλείσουν τελιως οι πόρτες.

"Τι έγινε;" έρχεται ο Γιάννης και η Στέλλα από μέσα προφανώς επειδή άκουσαν τις φωνές του Στεφάνου.

"Σας άκουσε ρε; Τι λέγατε;"

"Για πρόσεχε πως μιλάς Στέφανε."

"Όχι εσύ εσύ έπρεπε να προσέχεις. Δες τι έκανες τώρα." με επίπλητει η αδελφή μου.

"Θα μου πει κανένας τι έχει γίνει εδώ πού είναι η Χαρά;" λέει αγανακτησμενος ο Γιάννης.

Από τον ασύρματο δίνει εντολή ο Στέφανος να έχουν το νου τους στο ασανσέρ που ανεβαίνει και να μην την αφήσουν μόνη.

" Βρίσκεται στο μπαλκόνι στον έκτο όροφο. Είναι μαζί της ο αστυνομικός Μυλωνάς. Ο Αρης.

"Πάω να την βρω "

" Κατερίνα θα έρθω μαζί σου." συμπληρώνει η Στέλλα.

" Κορίτσια νομίζω ότι εγώ πρέπει να πάω." τις σταματάω. " Εγω τα σκατωσα εγώ πρέπει να το διορθώσω."

Ο Γιάννης έρχεται μπροστά μου.

"Τι ακριβώς έκανες;"

"Θα σας πει η Κατερίνα. Πρέπει να πάω να της εξηγήσω. "

Πατάω τα κουμπιά και μπαίνω στο ασανσέρ. Φτάνω στον έκτο και ψάχνω το μπαλόνι. Βλέπω τον Άρη να είναι κοντά στην τζαμαρία και να κοιτάει προς το μέρος της. Του κάνω σήμα να μας αφήσει μόνους.

Βγαίνω έξω και ο αέρας που με χτύπησε με ξάφνιασε. Κάνει κρύο πολύ. Πάω προς το μέρος της και την βλέπω να τρέμει. Κρυώνει.

Βγαζω το γιλέκο το οποίο φοράω ακόμα από την αστυνομική στολή και κάνω να την σκεπάσω. Αυτή μάλλον κατάλαβε την παρουσία μου και έσπρωξε το γιλέκο.

"Θα κρυώσεις." λέω και της το ξανά ρίχνω στους ώμους της.

"Και εσένα τι σε νοιάζει; Α ναι! Ανησυχείς μην αρρωστήσω και κολλήσω και την Κατερίνα. Μην φοβάσαι δεν θα την πλησιάσω ξανά."

Η φωνή της σπάει στο τέλος. Σκίζετε η καρδιά μου με αυτό. Πόσο μαλακάς είμαι Θεέ μου; Την πλήγωσα.

"Συγνώμη. Συγνώμη μικρή μου! Απλά φοβάμαι. Φοβάμαι για εσένα."

" Για εμένα; Ναι έχεις ένα δίκιο. Αν πάθω κάτι που θα βρεις εσύ αλλη τέτοια υπόθεση. Αλήθεια πρέπει να παίρνεις πολλά για να με προσέχεις. Αφού κινδυνεύει και η ζωή σου κοντά μου."

"Μην κλαις σε παρακαλώ. Δεν είναι έτσι όπως τα λες. Άσε με να σου εξηγήσω. "

" Τι να πεις; Εδώ με θεωρείς τελειωμένη υπόθεση. Αφού κινδυνεύω εγώ και κάποια στιγμή θα με σκοτώσουν και δεν ξέρω καν ποιος είναι δεν πρέπει να έχω επαφή με κανέναν. "

" Άκουσε με. Δεν το εννοούσα έτσι. Απλά δεν θέλω να δίνεται στόχο κάνοντας παρέα την Κατερίνα. Εγώ ποτέ δεν θα έλεγα ή θα έκανα κάτι για να σε στεναχωρισω. Εγώ...εγω..."

Μαλακα ποτέ δεν μπόρεσες να εκφράσεις τα αισθήματα σου.

"Εσύ απλά είσαι σαν όλους τους άλλους. Γέμισε ο κόσμος από φιλόδοξους και σάπιους ανθρώπους. Νόμιζα ότι νοιαζοσουν για εμένα, νόμιζα ότι...οτι είχα δίπλα μου ανθρώπους αληθινούς. "

" Μπορείς σε παρακαλώ να ξεχάσεις ότι άκουσες εκεί κάτω; "

" Όχι δεν γίνεται. Πρέπει να μου πείτε. Από ποιον κινδυνεύω. Πείτε μου και εγώ υπόσχομαι ότι θα εξαφανιστώ από την ζωή σας. "

" Όχι αγάπη μου αν εξαφανιστείς εσύ από την ζωή μου εγώ θα πάψω να ζω. "

Βγήκε από μέσα μου χωρίς να το σκεφτώ. Απλά το νιώθω. Έχει γουλρωσει τα μάτια της και τα δάκρυα κυλούν ασταμάτητα.
Τολμώ να απλώσω το χέρι μου στο πρόσωπο της και σκουπιζω τα δάκρυα. Θεέ μου πόσο γλυκιά είναι και πόσο θέλω να την φιλήσω αυτήν την στιγμή;!

Πλησιάζω κοντά της και την σκεπάζω με το γιλέκο μου. Αυτή χώνεται στην αγκαλιά μου και εγώ προσπαθώ να την ζεστάνω περισσότερο.

"Συγγνώμη μινιόν μου. Δεν εννοούσα τίποτα από αυτά. Απλά φοβάμαι."

"Ποιος θέλει να με σκοτώσει; Γιατί τι του έκανα;" λέει και σηκώνει το κεφάλι του προς τα πάνω για να με βλέπει.

"Κανένας δεν θα σε πειράξει. Εγώ θα είμαι πάντα εδώ!" της υπόσχομαι και δεν μπορώ να συγκρατηθώ άλλο στην όψη των χειλιών της.

Πλησιάζω και αγγίζω απαλά τα χείλη μου στα δικά της. Οι καρδιές μου με έχει προδώσει αφού δεν σταματά λεπτό να χοροπηδάει στο στήθος μου. Το φιλί μας ήταν γλυκό! Αυτό έπρεπε να γίνει τώρα! Ναι! Για να πάρω δύναμη να αντιμετωπίσω ότι έρχεται.
Την επόμενη στιγμή σκέφτομαι τον Γιάννη που περιμένει κάτω και σταματάω.

"Πρέπει να πάμε κάτω, σε περιμένουν."

"Ναι. Πάμε γιατί κρυωσα κιόλας."

Την κάνω νόημα να περάσει πρώτη και ακολουθώ. Κατεβαίνουμε στο δωμάτιο και τους βλέπουμε όλους μαζεμένους στο δωμάτιο. Η Κατερίνα τρέχει κοντά στην Χαρά και ο Γιάννης έρχεται σε εμένα.

" Μην το ξανά κάνεις αυτό, σε παρακαλώ. "

Εγω απλά γνεφω θετικά μη ξέροντας αν εννοεί αυτό που έγινε στον διάδρομο ή τι φιλί στο μπαλκόνι.

Χρειάστηκαν αρκετά λεπτά μέχρι να συνειδητοποιήσω τι είχε μόλις γίνει.

Όχι ρε μαλακα!

❤️⭐⭐❤️⭐⭐❤️⭐⭐❤️⭐⭐❤️