Chapter Ten

40.4K 1K 49
                                    

Song: Sandcastles- Beyoncé

Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.

Song: Sandcastles- Beyoncé

Fear

Hindi maalis sa isip ko ang nangyari kagabi. Bakit ba kasi hindi ko muna pinagisipan ng mabuti bago ko gawin?

Hindi! Sigurado akong dahil sa pagod 'yon kaya ko nagawa ang bagay na iyon. Pero ang labis kong hindi maintindihan ay kung bakit kailangan niya pang ilapat ang kamay niya sa likod ko? 

And the worse is, hindi na niya inalis 'yon hanggang sa makasakay na kami ng kotse! It's like he's really keeping an eye on me!

Wala akong pakialam kung utos pa ng tatay ko sakanya na bantayan niya ako ng magdamag. I'm not a ten year old kid who still needs a nanny!

I can handle myself. I'm an independent woman!

Hindi ko alam kung kanino ba ako may problema, e. Sa pagpapabantay ba sa akin o doon sa nagbabantay sa akin? This guy is seriously messing up my mind.

Last night, I felt things that I haven't felt before. I wanted to feel disgusted pero hindi ko magawa. Masarap sa pakiramdam na iniligtas ka niya sa binggit ng kamatayan pero... ugh! Hindi ko alam kung bakit ako namamangha sakanya ngayon!

This should stop, Margaux! This should fucking stop wala kang oras para magkacrush sa isang sundalo, okay?

I even accused him of having a crush on me tapos ngayon, parang ako pa ata ang may crush sakanya. Gosh!

I'm a doctor and I need to focus on my work! Not on some soldier who wears a camouflage uniform all the time. And who's also busy doing his duties!

I was walking out of my room cooly pero agad na nawala ang image ko na iyon nang makita ko si Jaxon sa labas ng barracks namin. May kausap siyang sundalo. I turned around again para pumasok ulit sa kwarto ngunit naunahan ako ng boses ni Ethan.

"Margaux..." He called. Agad ko naman siyang nilingon. 

Thank God, he's here! I needed a reason not to look at Jaxon. Kung ano ano kasi mga nararamdaman ko! It's really... weird!

"Yes?" I said as I acknowledge his presence.

He gulped and put his hands inside his pocket before he speaks. 

"Can we... talk? Please?" I pouted at tsaka tumango. 

Alam ko namang gusto niya akong kausapin kahapon pa. I gave him enough space kasi 'yun naman ang kailangan niya. Sometimes we need to give people space, in order for them to fully realize some things. 

"Okay..." I replied. Sabay kaming nagtungo sa labas.

Nakita ko naman ang pagbaling ng tingin sa amin ni Jaxon. I nodded at him in acknowledgement at tsaka nilagpasan sila ng sundalong kausap niya.

I feel like the other soldier is from one of his troop. Kung hindi niya kausap lagi, lagi naman niyang kasama.

"About the other day, Margaux–" He started but I immediately cutted him off.

Until the End of Time (Donovan Series #2)Where stories live. Discover now