Chapter Twenty-Five

37.5K 1K 141
                                    

Song: This Love- Davichi (Descendants of the Sun OST)

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

Song: This Love- Davichi (Descendants of the Sun OST)

Miss

Maaga palang ay inilabas na namin ang aming mga gamit. Ethan helped me to do it.

Today is our last day here in Afghanistan. Alas otso ng umaga ang call time namin kaya alas sais palang inilabas ko na ang mga gamit ko.

At six o'clock, I went at the lagoon alone. Tinanaw ang pinakamagandang tanawin na nakita ko sa buong buhay ko. I won't be able to see anything like this in the Philippines.

I stayed there for an hour before I decided to come down.

At seven o'clock, I went to Andrew. They're already awake and playing. I smiled when I saw them.

I inserted both of my hands inside my coat as I made my way towards them. Unang lumingon si Tyler kaya agad niya akong nakita. Sinabi niya naman agad iyon sa kanyang mga kaibigan kaya lahat sila ay napabaling ng tingin sa akin.

I smiled widely and I waved at them.

"Doctor Margaux!" Tumakbo sila patungo sa akin. I leaned down para salubungin sila. They all enveloped me in a hug kaya naman ay natawa ako.

Nang tumayo ako ay hinila naman nila ako patungo sa mga upuan. I sat and they did the same.

"I'm leaving today." I said to them.

"What?!"

"Why are you leaving?"

"When are you coming back?"

Sunod sunod nilang tinanong sa akin. They all frowned kaya naman ay nginitian ko sila.

"I'm going back to my country. Doctor can't stay here forever."

"You can! You're welcome in our country anytime." Ani Andrew. Ngumuso naman siya.

I smiled a little. "I can't. Doctor has to work. And she also has a lot of things to do in her country."

They sighed.

Natutuwa naman ako na hindi lang pala ako ang malulungkot dahil aalis na kami dito. Because these kids... they're showing me that they will miss me when I'm gone. Hindi ko inaasahan iyon kaya naman nakakalambot ng puso.

"But... Will you come back?" Andrew asks.

Bigla akong napaisip doon. Hindi ko rin alam.

"I'll try." Sabi ko para naman gumaan ang loob nila.

Matapos noon ay nagpaalam ako sakanila. They all hugged me so tight. It feels like they don't want to let go but they have to. Maiiwan ako kung mananatili ako dito.

I stood up. Tiningala naman nila ako. I waved at them at nag-simula nang maglakad palayo.

I stopped in my tracks nang may biglang sumagi sa aking isipan. Hindi pa ako kuntento sa pagpapaalam ko sakanila. I feel like missing something.
Umikot muli ako at hinarap sila. Nakita ko namang nakatingin lang sila sa akin.

Until the End of Time (Donovan Series #2)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon