Chapter Fourteen

39.4K 1K 151
                                    

Song: Crawl- Chris Brown

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

Song: Crawl- Chris Brown

Friends

I doubt that he really waited for me hanggang sa matapos ang operation.

The operation lasted for seven hours. I don't know kung nakayanan niya bang mag-hintay ng ganon katagal. I got to say that the operation is successful. Kaya lang naman natagalan because we had to perform a lot of laboratory tests for the patient.

Thank god that I have the best team on earth! No one gave up until we say that the operation is successful. Lahat ay nagtulong-tulong para maging maayos ang kalagayan ng pasyenteng ito.

We found out that he has a disease called Diverticulitis. Kung patatagalin pa, mas lalo lang itong lalala lalo na't wala siyang iniinom na gamot.

I lazily removed my surgical mask and my gloves habang papalabas ng operating room. It's already four in the morning and I still haven't slept even for an hour.

Tapos ngayong araw, pupunta kami doon sa critical area. Gosh! I'm so tired!

I asked Rico to tell the tribe about the operation. Jaxon also made sure na may bantay sa bawat paligid habang nag uumpisa ang operasyon. He's that paranoid about our safety.

Tama lang ang hinala ko na walang gagawing masama ang tribong ito. They only want their leader out from that disease. Buti nalang rin at nadala nila agad iyon dito. Kung hindi... Baka bawian na iyon ng buhay.

That disease is no joke. Maaaring mas lumala iyon kung hindi maaagapan. Lalo na't wala siyang iniinom na kahit anong gamot.

I stretched out at napahikab nalang sa sobrang pagod. Pagmulat ko ng mga mata ay hindi ko inaasahang makita si Jaxon na nakatayo na sa harap ko at nakatingin na sa akin. Napaatras ako dahil sa gulat.

I was really expecting him not to wait! Kasi sino ba naman ang maghihintay ng pitong oras sa labas ng operating room nang wala kang ginagawa diba?

Gosh! I can't imagine myself doing that!

"You really waited?" gulat kong tanong sakanya.

Nanatili lang siyang seryosong nakatingin sa akin. "How was the operation?" Aniya, binalewala lang ang tanong ko. Kunot noo ko muna siya tiningnan bago ko sagotin ang tanong niya.

"It was successful, of course." I confidently answered. He nodded then moved closer to me.

"The breakfast is served. We're going at the critical area at exactly 0600." Aniya.

Medyo nag-buff pa sa isip ko kung anong meaning niya sa 0600. Then I remembered my CAT days, tinuro nga pala sa amin ang military time.

Okay. We're leaving at six o'clock. Isa lang ang ibig sabihin noon... Wala na akong oras pa para matulog.

I slowly nodded at tiningnan siya. Hindi naman obvious sakanya na hindi siya natulog. Well maybe, he already calculated the time the operation will finish. Kaya siguro, hindi talaga siya mag-damag na nag-stay dyan sa labas.

Until the End of Time (Donovan Series #2)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon