Past Progressive Tense (PPT2) girlxgirl

*Chapter 32 - Nothingness

Erin's POV

 --I never felt this dumb. I never felt this pain. I am dying inside. I can feel that the fire that pushes me to move forward is gradually dying. Until I just felt so cold. So alone. So lost.--

 

Habang naglalakad ako palabas ng bahay naisip ko, ganoon na lang bang kadali para kay Nath ang kalimutan ang lahat? Ganoon na lang ba kabilis na mawala yung naramdaman kong pangmamahal niya? Binalikan ko siya. Alam ko ako pa rin. Alam ko epal lang ang Andreang yun.

Kahit halos ikamatay ko na sa sakit ang nakita ko parang ayoko maniwala. Hindi magagawa yun ni Nath. Kinausap ko siya.

"Babe. Please huwag mo akong pahirapan ng ganito. Alam ko hindi yan totoo. Alam ko nasasabi mo yan dahil galit ka." Sabi ko.

"Hindi mo ba naintindihan ang sinabi niya Erin? Hindi ka ba nakakaintindi? Tagalog ang ginamit niyang salita! Hindi mo padin naintindihan?!" Sabi ni Andrea.

"You shut up Andrea. Huwag kang makealam sa problema namin. Ayaw kitang patulan pero mag salita ka pa matitikman mo ang kung pano ako magalit." Sabi ko.

"Ang kapal ng mukha mo Erin! Ikaw pa ang magagalit sakanya? Kung ayaw mong umalis kaming tatlo ang aalis!" Sabi ni Nath.

Natahimik na si Andrea. Natakot na yata. Magkahalong galit at sakit ang nararamdaman ko. Totoo nga ba yung sinabi niya saakin?

"Walang gabi na hindi ko pinagsisihan ang ginawa ko Nath. I can't sleep because guilt is eating me inside. Sobrang nagsisi ako sa ginawa ko. Nothing scares me more that the thought of loosing you that's why I did everything I can to stop Jessica. Tama nga ako diba? Kung may magagawa pa ako. Kung andun pa ang phone booth ibabalik ko ang oras. I never thought na ganito ka katigas. Hindi mo manlang ako pakinggan. Hindi ako naniniwala na niloko niyo ako. Never akong maniniwala dun pero ang nakita ko ngayon. Ang pinakita mo sakin enough na yun para tumigil na ako sa kahibangan ko. Huli na to. Oo kasalanan ko ang lahat at sorry. Salamat sa pagmamahal mo. Goodbye" Sabi ko ng nagpipigil ng iyak.

Umalis ako at sinadya ko talagang dumaan sa gitna nila ni Andrea. Itinulak ko si Andrea. Sana nga mas nilakasan ko pa. Dali-dali akong pumasok sa room namin para kunin ang mga damit ko at mahahalagang documents ko.

"Mama. Where are you going?"Tanong ni Natty na umiiyak.

"I'm sorry baby. Ayaw na ako ni mama mo dito. Galit siya saakin dahil masama ako. Baby promise me you will be a good girl and please be strong."Sabi ko habang nilalagay sa bag ang mga damit.

"No mama! You're not leaving. Please mama. I'm not mad at you anymore. I don't want Andrea to be my mama. She's evil. Please mama. Please don't leave us. Please." Sabi ni Natty.

Sobrang sakit saakin na marinig na umiiyak ang anak namin. Nasasaktan siya dahil saakin.

"Baby. I love you. Promise bibisitahin kita. Alam ko naiintindihan mo na ang nangyayari. I know you're smart. Hindi ako mawawala. Lalayo lang ako." Sabi ko.

"I love you too mama. I'm gonna prepare na din ng mga damit ko. I'm coming with you mama." Sabi niya. Habang niyayakap ang likod ko.