Taste of Sky (EL Girls Series #1)

Chapter 10

Chapter 10

I am now staring at the most expressive blue eyes I have ever seen. I felt like my exhaustion and tiredness faded away.

Napakaganda ng asul niyang mga mata na nakakawala sa matinong pag iisip ng kahit sinong tumititig dito.

My mind brought into senses when I heard his words.

"God baby, my heart beats fast...yeah, it's Peter. Your Peter."

Did I just call his name?

I noticed that both of his hands are on my shoulders. I diverted my eyes away from him as well as his hands on me.

"Sorry for that Commander,"

Narinig ko ang ingay ng mga taong nakapaligid sa amin. Karamihan sa kanila ay nakangiti at pumapalaklak.

But their teasing noise is the most irritating. I don't know which way I should go. The people are blocking my way out.

I never liked being the center of attention.

"Where are you going Lieutenant?" agad nangunot ang noo ko nang hawakan niyang muli ang balikat ko.

He grinned at me when he saw my expression. Agad niyang tinanggal ang kamay niya mula sa akin.

"Alright, but I heard it clearly. You called my name,"

"That maybe your imagination Commander," hindi na ako umalis sa posisyon ko nang makita kong papalapit sa amin ang Commander ng Myanmar Airbase.

"Wha—what? No, that wasn't my imagination Lieutenant. I heard it, you called me Peter." I saw doubt all over his face.

Muntik na akong ngumisi sa kanya pero pinigilan ko ang sarili ko. Why the heck are you going to play with him Behati?

Nahawi na ang mga tao dahil nakalapit na sa amin si Commander Thanh San. Nilapitan na na rin ng mga sundalo ang ilang mga taong humahanga sa akin. Alam kong gusto nilang magparating ng pasasalamat sa akin at naiintindihan ko ito.

But a simple thank you from their country's Airbase Commander will do. I am not requiring every people to come near me and acknowledge what I've done. Hindi ako nagpapalipad ng eroplano para kilalanin at tingalain ng mga tao.

I did fly for myself and my own satisfaction.

Unti unti nang nawala ang mga tao at pinabalik na sa kani kanilang pinanggalingang posisyon. Nagkalat na rin ang iba't ibang sundalo para linisin ang mga bumagsak na eroplano.

Itinatago na ang mga canyon at ilang mga sugatan dahil sa nangyaring pagpapaulan ng bala sa main base.

I hope no one died. Nagawa pang magpaulan ng bala ng huling eroplano bago ito tuluyang napabagsak.

Inaasahan ko na ang Commander lamang ang lalapit sa akin, pero di ko inaasahang matitipon ang dami ng sundalong nagsisimula nang lumapit sa posisyon ko at ni Commander Armstrong.

Yes, I am not just a pilot. I am also a soldier, an air soldier to be specific. I've been in military training for almost 7 months. I am an airforce.

Pero mas pinili kong pumasok sa UASA para mapabilang sa kanilang mga opisyal na piloto.

With a straight line in front of me, numbers of soldiers from Myanmar Airbase salute me with honor.

Lumukso ang puso ko habang pinagmamasdan ang iba't ibang mukha ng sundalong nakasaludo sa akin.

With my heads up, I salute them in return. Sa sulok ng aking mga mata ay ganito rin ang ginawa ni Commander Armstrong.

"I'm so proud of you, baby.." His soft voice lingered in my ears again. I felt something strange pumped inside my heart. Damn this Commander.