Ayokong mangako but I'll try my very best to post another chapter later this night.
x
Chapter 33
Kareeza’s POV
It has been a couple of months since I last talked to Nate. Hindi ko alam kung paano ko yun nagawa but I’m grateful that I actually did. Mahirap. Nakakalungkot. Pero alam kong ito ang kailangan ko. Ito ang kailangan namin. Naniniwala kasi ako na tama ang sinabi ng Mama niya apat na araw simula nung huling pag-uusap namin ng anak niya.
At first, I was really aghast. Sino ba naman kasi ang hindi mabibigla o magugulat? Alam naman kasi naming dalawa na wala kaming magandang samahan. But seeing and talking to Nate’s mom that day was somehow different. Siguro kasi mas nangingibaw ang pagiging ina niya nang mga panahon na ‘yon.
It was three o'clock in the afternoon nang matapos ko nang ma submit ang huling requirement ng Web-based programming subject ko. Agad ko naring napagdesisyonan na umuwi agad. I wanted so bad to see Nate pero dapat manindigan ako. I know this isn’t going to be easy but I’ll try my best shot.
Palabas na ako ng eskwelahan nang may isang kotse ang huminto sa mismong harapan ko. I thought it’s just one of the by passers since halos ng mga estudyante dito ay may mga kotse. Pero laking gulat ko nang hindi man lang ito umalis sa tapat ko.
Bumaba ang bintana ng kotse at doon ko nakita ang Mama ni Nate.
Napaatras agad ako. Unang pumasok sa isipan ko ay kung paano ako makakaalis ng walang natatanggap na insulto mula sa kanya. Nakaka trauma na kasi. After what happened between me and Nate ay pakiramdam ko isang kalabit nalang ay mamamatay na ako.
I took a deep breath at akmang aalis na nang tinawag ako ng Mama niya.
“Can we talk?” sabi niya nang nakangiti.
Sa totoo lang, parang ibang tao ang nasa harapan ko ngayon. Undoubtedly, tumango ako at umikot papuntang front seat.
Habang nasa byahe ay tahimik lang kaming dalawa. Pasimple kong tiningnan ang Mama ni Nate na eleganteng minamaneho ang manibela ng sasakyan. Hindi ko mapigilan ang humanga sa kanya. I know she’s a witch but that doesn’t stop me from admiring her features. Kitang kita ko kung ano ang nakuha ni Nate sa kanya. Plus points na siguro yung kakayahan niyang magmaneho.
I know it’s a bit silly, but I really do admire women who know how to drive. Pakiramdam ko kasi ay kaya nila ang lahat. Na kaya nilang tapatan ang mga bagay na kayang gawin ng mga lalake.
After a few minutes ay huminto kami sa isang coffee shop. Hinintay ko muna siyang lumabas para masiguro na dito talaga kami.
“Tara.”
