Babysitting the bad boy's little brother

Κεφάλαιο 7

Εδώ και ένα τέταρτο περίπου καθόμαστε όλοι μαζί στο σαλόνι εγώ στην μια πλευρά του δωματίου με τον μικρό στην αγκαλιά μου και τον Φίλιππο δίπλα μου και στο διπλανό καναπέ ο Φοίβος με τον Γιώργο και τον Χρήστο χωρίς να μιλάει κανείς.

Εγώ κοιτάω κάτω τον μικρό και παίζω με τα χέρια του προσπαθώντας να αγνοήσω τα βλέμματα που μου ρίχνει ο Φοίβος και οι υπόλοιποι.

Μετά από λίγα λεπτά ακόμα βασανιστικής ησυχίας, ο Φοίβος αποφάσισε να σπάσει τον πάγο

"Βλέπω πάντως γνωρίζεστε πολύ καλά με τον Χρήστο μας έτσι Ρία;" είπε με ένα στραβό χαμόγελο και εκείνη την στιγμή ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

Ο Χρήστος τον κοίταξε επίμονα και τον χτύπησε στο κεφάλι. Οι άλλοι δύο άρχισαν να γελάνε ενώ εγώ συνέχιζα να κοκκινίζω από τα λόγια του.

"Ωωω δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι Ρία. Δεν είναι ότι είδαμε και κάτι τρομερό" είπε ξανά κερδίζοντας άλλη μια σφαλιάρα από τον Χρήστο. Ο Φίλιππος και ο Γιώργος έχουν λυθεί στα γέλια και εγώ καθάρισα τον λαιμό μου και εκείνοι σταμάτησαν αμέσως.

"Εεε λοιπόν εγώ απλά....εμμμ ναι...θα πάω πάνω με τον Αλεξανδρο και...εμμμ..θα τον βάλω για ύπνο....εεε ναι ναι για ύπνο" είπα τραυλιζοντας και αμέσως πήρα το χέρι του μικρού που με κοιτούσε περίεργα και ανέβηκα τις σκάλες. Μόλις φτάσαμε στο δωμάτιό του έβγαλα μια ανάσα που δεν ήξερα ότι κρατούσα και αφού άλλαξα τον Άλεξ στις πιτζάμες του, τον σκέπασα με την κουβέρτα του και του έκλεισα το φως. Μόλις πήγα να ανοίξω την πόρτα για να βγω από το δωμάτιο τον άκουσα να λέει

"Είσαι η καλύτερη νταντά του κόσμου Ρία. Σε αγαπω πολυ"και μου χαμογέλασε.

Θα βάλω τα κλάματα!

Γύρισα, του χαμογέλασα και του είπα και εγώ πως τον αγαπώ πολύ και αφού τον είδα να κλείνει τα μάτια του βγήκα από το δωμάτιο.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και σκέφτηκα τι με περιμένει κάτω και αμέσως το μυαλό μου πήγε σε αυτά που έγιναν πριν λίγο.

Αν δεν μας διέκοπταν τι θα είχε γίνει; Θα με φιλούσε; Θα τον άφηνα πραγματικά να με φιλήσει;

Όσο το σκεφτόμουνα δεν κατάλαβα ότι είχα κατέβει τις σκάλες και απλά στεκόμουν μπροστά στα αγόρια.

Μπράβο Ρία όσο πας και καλυτερεύεις την κατάστασή σου.

Όταν είδα και τους τέσσερις να με κοιτάνε αμέσως κοκκίνισα και χαμογέλασα αμήχανα.

"Βασικά εγώ τώρα έλεγα....να ξέρετε...χαχαχα...ναι εγώ θα φυγω τώρα....εμ οπότε καλά να περάσετε;" είπα αλλά ακούστηκε περισσότερο σαν ερώτηση.

Και πριν πει κανείς από τους τέσσερις κάτι είχα βγει ήδη από την πόρτα.

------------------------

Έχεις νιώσει πότε ότι πνίγεσαι μέσα στις ίδιες σου τις σκέψεις και προσπαθείς με κάθε τρόπο να βρεις μια σανίδα σωτηρίας για να πιαστείς από κάπου και να ξεφύγεις από αυτό που έρχεται; 

Μπορεί να μην ξέρεις αν αυτό που έπεται είναι καλό ή κακό αλλά απλά θες να επιβιώσεις;

Αυτό ακριβώς ψάχνω εγώ στις 3 τα ξημερώματα ξαπλωμενη στο κρεβάτι μου και να κοιτάω το ταβάνι σκεπτόμενη τα γεγονότα της ημέρας. Δεν έχει περάσει ένας ολόκληρο μήνας και εδώ είμαι να σκέφτομαι τον Χρήστο και το σχεδόν φιλί μεταξύ μας.

Τι θα είχε γίνει αν όντως είχαμε φιληθεί; Αφου αντιπαθούμε ο ένας τον άλλον. Ίσως ήταν της στιγμής. Ναι ηταν η αδρεναλίνη του παιχνιδιού, το να μην μας βρει ο μικρός.

Σταμάτα απλά να το σκέφτεσαι Ρία! Γιατί το ψάχνεις τόσο;

Ναι δίκιο έχεις. Τι το ψάχνω τόσο δεν είναι ότι με νοιάζει κιόλας.

Ναι ναι συνέχισε να το λες αυτό στον εαυτό σου και ίσως τελικά να το πιστέψεις κιόλας!  Είπε η φωνούλα μέσα μου.

Όχι πάλι εσύ....

Αφού ξέρεις ότι σου αρέσει γιατί δεν το παραδέχεσαι; Να τελειώνουμε και με αυτό;

Γιατί απλά δεν μου αρέσει πως αλλιώς να το πω! γρύλισα στην φωνούλα.

Τότε γιατί σε πείραξε το σχόλιο που έκανε για την ομορφιά σου την άλλη φορά;

Πραγματικά....γιατί με πείραξε τόσο πολύ;  αναρωτήθηκα και με αυτές τις σκέψεις με πήρε ο ύπνος.

~~~~~~~~~~~~~~~~

Hey guys!!!! Είναι πιο μικρό αυτό το κεφάλαιο αλλά θα επανορθώσω!!

Μέχρι το επόμενο φιλάκια♥