Babysitting the bad boy's little brother

Κεφάλαιο 8

Το πρωί ξύπνησα με τις ηλιαχτίδες του ήλιου να περνάνε μέσα στο δωμάτιό μου και να με χτυπάνε απαλά στα μάτια κάνοντάς με να τα ανοίξω σιγά-σιγά και να χαμογελάσω στην καινούρια μέρα...  

Ναι ούτε καν!!!  

Αντίθετα ξύπνησα από τις φωνές της μητέρας και του αδερφού μου και πού αλλού είναι καλύτερα να μαλώσουν.....ααα ναι έξω από το δωμάτιό μου στις 7.30 το πρωί. Δεν είναι τέλειο;(Παρακαλώ σημειώστε τον σαρκασμό)

Οπότε μετά από τον καβγά, στον οποίο, παρεμπιπτόντως, πήρα μέρος και εγώ (όχι που θα το απέφευγα), έφαγα πρωινό και έφυγα για τη δουλειά. Πραγματικά δεν θέλω να πάω, ειδικά μετά από αυτό που έγινε την προηγούμενη μέρα ανάμεσα σε εμένα και τον Χρήστο αλλά δεν έχω και πολλές επιλογές. Απλά θα κάνω πως το ξέχασα και θα είναι σαν να μην συνέβη ποτέ. Αμφιβάλλω αν θα το αναφέρει καν ο Χρήστος άρα αυτό βοηθάει περισσότερο να ξεχαστεί το όλο περιστατικό. Ούτως ή άλλως ήταν μια στιγμή αδυναμίας, μια στιγμή θυμού και όλα έγιναν  λόγω της αδρεναλίνης του παιχνιδιού.

Με αυτές τις σκέψεις έφτασα στο σπίτι τους χωρίς να πάρω το λεωφορείο και χτύπησα το κουδούνι περιμένοντας κάποιον να μου ανοίξει.

Παναγία μου ας μην ανοίξει αυτός, ας μην ανοίξει αυτός, ας μην ανοίξει αυ-

Η πόρτα ανοίγει και, ΦΥΣΙΚΑ, έπρεπε να ανοίξει αυτός την γαμημένη πόρτα..

Μόλις με βλέπει απλά αφήνει την πόρτα ανοιχτή και πηγαίνει να κάτσει πάλι στον καναπέ. Τον αγνοώ και εγώ και ανεβαίνω προς τις σκάλες για το δωμάτιο του μικρού. Εκεί τον βλέπω να παίζει με τα παιχνίδια του στο χαλάκι, έχοντας πλάτη στην πόρτα και εγώ σιγά-σιγά τον πλησιάζω και αρχίζω να τον γαργαλάω. Εκείνος γελάει και γυρίζει και μου χαμογελάει.

''Τι κάνει ο μικρός μου σήμερα;'' τον ρωτάω και τον παίρνω αγκαλιά.

''Καλά είμαι Ρία, εσύ;'' μου χαμογελάει και μου δίνει ένα φιλάκι στο μάγουλο. Το έχουμε καθιερώσει πλέον το φιλάκι και δεν θα το άλλαζα για τίποτα στον κόσμο.

''Καλά και εγώ..Λοιπόν σήμερα σκεφτόμουν να πάμε στο πάρκο για λίγο. Είμαστε συνέχεια κλεισμένοι στο σπίτι τι λες;'' τον ρωτάω και αμέσως το χαμόγελό του γίνεται μεγαλύτερο.

"Αλήθεια; Ναιιιι" κάνει τα χέρια του μπουνιές και χτυπάει τον αέρα πανηγυρίζοντας. Τι θα κάνω εγώ με αυτό το παιδί....

Αφού ετοιμαστήκαμε, κατεβήκαμε τις σκάλες χεράκι χεράκι και όσο έβαζε ο μικρός το μπουφάν του εγώ ενημέρωσα τον Χρήστο για το που θα είμαστε.

"Θα ερθω και εγώ μαζί σας ούτως ή άλλως έχω ραντεβού με τους άλλους εκεί" είπε και έβαλε και αυτός το μπουφάν τπυ βγαίνοντας έξω από την πόρτα.