Chapter 56

596 12 0
                                    

Tatlong araw na ang dumaan simula no'ng insidente pero hindi pa rin nagigising si Leander.

Kasalukuyan lamang akong nakatayo sa kaniyang tabi at pinupunasan ang kaniyang mukha at mga kamay.

Please wake up, Leander.

"Leander, hanggang kailan mo pa ba balak matulog at magpahinga diyan? Can you at least give us a heads up para naman hindi kami mamatay sa pag-aalala?" Reklamo ko sa kaniya kahit alam kong hindi niya naman ako naririnig.

Tatlong araw nang walang nanggugulo sa 'kin. Tatlong araw nang tahimik ang buhay ko. I realized how boring my life is without his witty lines and silly advances. I miss it. I miss him.

Nang matapos na akong magpunas sa kaniya ay akmang tatayo na sana ako upang ibalik ang bimpo sa banyo. Pero laking gulat ko nang may biglang humawak sa aking kamay upang pigilan akong umalis.

"Schwyze."

It was as if time has stopped at the utterance of my name. One single word. Isang salita lang ang kailangan para kabahan ako. My heart was beating rapidly like crazy na para bang gusto nitong kumawala.

I know it was him. I know it was him who called me. Sadiyang ang hirap lang paniwalaan sa mga oras na 'to.

Dahan-dahan akong lumingon sa kaniya habang nakakuyom ang kamao. I clenched my fist hard to contain the extremity of my feelings right now.

A tear immediately escape my watery eyes nang makita ko si Leander na nakatingin sa akin. He's looking at me. He met my gaze. He's awake. Finally.

I softly sobbed when I finally processed the whole situation that he's awake now.

"Why are you crying? Aren't you glad to see me?" His voice was hoarse, at malalim ang bawat hiningang binibitawan niya.

He slowly stood up from his bed upang umupo, at sumandal sa headboard ng hospital bed.

Agad ko naman siyang nilapitan at marahang kinulong siya sa isang yakap.

He hugged me back and let out a soft chuckle.

"Ang sarap pala pag nasa ospital ka. May free hug." He joked and I hit his shoulder lightly. Pasalamat ka at pasyente ka ngayon.

"Stop joking about it." Seryosong sita ko sa kaniya nang humiwalay ako mula sa yakap.

"I'm sorry. I'm just so glad to see you."

He smiled at me weakly but it was a sweet one. I returned the smile at pinunasang luha sa aking mukha.

"You better be alive and well now. Tatlong araw ka ring nagpahinga." I said at tumayo na.

"Did that made you worry about me?" He teased. I only rolled my eyes at him as an answer.

Ngunit bago pa man siya makasagot ay bigla namang bumukas ang pinto ng kaniyang kwarto.

It was his Mom and she's with Leander's Dad. Nang makita niyang gising na ang kaniyang anak ay agad namang tinapon nito ang kaniyang sarili upang yakapin nang mahigpit si Leander.

Leander flinched at the action pero ngumiti at marahang tumawa lamang ito.

"Leander, my son. Oh God thank heavens you're awake. Thank you Lord. Thank you my son for coming back to me. To us." Naiiyak na sambit ng kaniyang ina kay Leander.

"M-Mom. I appreciate the sentiment but I guess we can loosen up the hug a little?" He retorted.

Napalingon naman ako sa nakatayo lamang na ama ni Leander sa may pintuan. His son is finally awake now. He's been waiting for this. Bakit hindi niya ito lapitan at kamustahin?

Two Sides Of Her (Complete)Where stories live. Discover now