Short Horror Stories (Dutch)

No Witnesses (Original Story)

Ik voelde mijn hart sneller kloppen zodra ik binnen het huis stapte. Het stormde buiten, en dit is het enige plaats waar ik voor een tijdje kan blijven totdat het weer iets kalmer wordt. Ik keek rond of er iemand eigenlijk hier woonde maar het enige wat ik vond is papier dat verspreid was over het hele huis. Toen ik de woonkamer binnenstapte hoorde ik de donder buiten en het geluid van regendruppels die tegen het raam botsten.
Door hoe vuil de woonkamer was wist ik gewoon dat het huis verlaten is.

Voor een moment vroeg ik me af wat er op al die papieren op de grond staat. Zouden het afscheidsbrieven zijn? Of misschien bladzijden van een dagboek?
Ik pakte een van de brieven van de grond en las wat er op stond

Hey Kate

Als je dit leest dan veronderstel ik dat je de fucked up "game" van die moordenaar overleefde. Als dat zo is dan wil ik je laten weten dat heel blij ben dat je nog leeft. Nu sinds ik niet zeker ben of je ooit dit brief in je handen gaat krijgen wil ik je laten weten dat alles oké met me gaat, we moeten elkaar weer zien te vinden. Ik zit momenteel in een huis dicht bij het bos waar we elkaar voor het eerst ontmoet hebben, kom naar daar en je zult me direct vinden. Ik hoop dat ik je binnenkort weer kan zien.

-C.R

Een huis dichtbij het bos, heeft hij het over dit huis?
Dat zou kunnen, misschien heeft Kate dit huis kunnen bereiken met deze brief.

Nadat ik even rond stapte in het huis zag ik dat het weer beter werd en dat de zon begon te schijnen. Man, dat duurde een eeuwigheid.
Ik stapte weer naar de voordeur waar ik in het begin binnenkwam en probeerde die te openen, maar het leek opeens op slot te zijn.

Shit...

Mijn hart begon sneller te kloppen terwijl ik een andere uitgang zocht. Ik liep terug naar de woonkamer en opende het raam wat wel lukte, maar opeens voelde ik iemand aan mijn arm trekken. Ik kon mijn evenwicht niet houden en viel op de grond, ik sloot mijn ogen van angst toen ik voetstappen dichter bij me hoorde komen. Toen de voetstappen stopten hoorde ik een lage stem praten.

"Je had hier nooit moeten komen, meid."

Ik begon te huilen. Dit was de moordenaar waar "C.R" het over had in het brief. Hoe is hij hier geraakt?!

"Het spijt me..." was het enige dat ik kon zeggen. Ik opende mijn ogen en zag hem recht in mijn ogen kijken met een groot keukenmes in zijn hand.

"Spijt kan je nu niet helpen, kind." fluisterde hij terwijl hij het mes dichter bij mijn gezicht plaatste.
"Niemand mag getuige zijn van wat er hier gebeurt."

~•~•~•~•~•~•~
Sorry als er schrijffouten in dit verhaal staan ik heb het niet nagelezen. Ik wou zo snel mogelijk updaten, sorry dat het zo lang duurde ik heb amper tijd. Ik heb vandaag letterlijk 6 uur aan een stuk zitten studeren. Als ik dit jaar buis dan... Ja dan is dat fucked up want voor het eerste keer doe ik m'n best 😂