Short Horror Stories (Dutch)

Judge Angels

Trigger warning: in deze creepypasta komt kindermishandeling aan bod, als je gevoelig bent voor zulke dingen is het best dat je dit skipt. Ik zal zoveel mogelijk proberen updaten in deze tijd zodat je je niet teveel verveelt ^_~ 

Geschreven door: yaguyi (DeviantArt)

Na negen maanden geduldig wachten was vandaag de dag waarop mevrouw Clark ging bevallen. Deze familie was in hun dorp vrij bekend. De vader, Mr. Clark, was een goede advocaat met een vrij hoge status. 

Na een paar uren stapte de verpleegster die bij de bevalling aanwezig was uit de kamer van Mevrouw Clark met een soort van beschaamde emotie op haar gezicht, zonder iets te zeggen ging ze naar het bureau van Mr. Clark en stapte daarbinnen nadat ze haastig een paar keren op de deur klopte. 

"Mr. Clark? Er is iets dat je moet zien." verwittigde zij met een gechoqueerde blik.

"Wat is er?" Vroeg hij. 

"U gaat dit zelf moeten komen bekijken. . ."

"Waarom vertel je me gewoon niet nu wat er aan de hand is?" 

"Wel. . ." de verpleegster aarzelde. "uw kind lijkt. . .uniek te zijn."

Toen Mr. Clark binnen de kamer van zijn vrouw binnenkwam met de verpleegster achter hem zag hij haar op haar bed liggen met hun dochtertje naast haar, de andere verpleegsters rond hun leken ook beschaamd te zijn nadat ze het kind gezien hebben. Toen hij dichter kwam bij zijn pasgeboren kindje zag hij er meer gechoqueerd uit dan iedereen in de kamer. Het meisje had blond haar, terwijl zijn echtgenote roodkleurig haar heeft en hij bruin. Het meer verbazende feit hier was dat de ogen van het kind helemaal zwart waren. Zijn verbaasde emotie veranderde in een vol met woede.

"Wat voor monster is dit?!" Vroeg hij. Niemand durfde een antwoord te geven. Mr. Clark stapte dichter bij zijn vrouw en stond nu naast het bed. 

"Je ging toch nergens naartoe met iemand anders, ofwel?" Vroeg hij met een luidere toon. Op dit moment nam een van de verpleegsters een stap naar voren.

"Ze is op dit moment vermoeid, Mr. Clark. Alstublieft-"

"Kan me niet schelen!" schreeuwde hij terwijl hij woedend naar buiten stapt. "roep mijn advocaat!" 

Een paar dagen later komt zijn advocaat Taylor binnen zijn bureau.

"Mr. Clark," begon ze, "dat kind, ze is zonder twijfel uw dochter. Dit is wat de DNA-testen allemaal bewijzen. En haar zicht is perfect. De dokter vertelde dat hij nooit zo'n geval heeft tegengekomen, haar ogen zijn helemaal zwart maar ze ziet alles normaal. In feite, het blijkt dat haar zicht twee keer zo goed is als die van een normale mens." ze plaatste een stapel documenten met de informatie over zijn dochter op zijn bureau. 

"Maar ze is een monster, ze is niet perfect. Wat is wil is een perfecte kind." hij raakte de documenten niet eens aan en dacht aan een oplossing. 

"Wat moeten we dan doen?" vroeg Taylor, "misschien naar een weeshuis sturen?"

"Neen," antwoordde Mr. Clark bijna onmiddellijk. "anders gaat iedereen haar zien en gaan er direct roddels worden verspreid. In dit geval ga ik haar niet naar school mogen sturen, het enige oplossing is om haar hier op te sluiten en ze krijgt hier gewoon privélessen. Zorg ervoor dat niemand haar ziet. En vertel de verpleegsters om geen woord over het kind te vertellen aan iemand anders, dit is een groot probleem voor onze familie." concludeerde hij.

Dina bleef, zoals haar vader wilde, geïsoleerd binnen het huis. Ze is nu 13 jaar oud en had een verlegen en stille persoonlijkheid. Ze wist al vrij goed dat haar vader een populaire advocaat is die naar niets anders streeft dan perfectie, en doordat zij niet perfect was in zijn ogen praatte hij amper met haar en was hun relatie met elkaar vrij slecht. Haar puur zwarte ogen waren misschien een van de redenen hiervan, maar deze fascineerden juist het blonde meisje. Haar relatie met haar moeder was iets beter, ze besteedde af en toe tijd met haar wanneer haar moeder bijvoorbeeld haar haar kamt. Haar moeder hield natuurlijk van haar dochter zelfs als ze er niet helemaal perfect uitzag, ze staat altijd aan Dina's kant.