Short Horror Stories (Dutch)

He Follows (Original Story - Halloween Special)

Gebaseerd op een nachtmerrie die ik had net voor een afspraak in het ziekenhuis. Spannend, I know.
Btw dit wou ik ook op Halloween publiceren maar ik had geen tijd om het af te werken, sorry daarvoor.

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

Voor het eerste keer in mijn leven had ik een witte jurk aan. Het leek eerder een nachtkleed, niets speciaals. Maar ik voelde me er niet goed in sinds ik het gewoon ben om alleen zwart te dragen. Mijn lichaam trilde terwijl ik blootsvoets door de gang van het mentale ziekenhuis stapte met een dokter naast me. Hij zag er vrij jong uit voor een dokter eigenlijk; hij leek ergens in de dertig jaar oud te zijn, had donkerbruin haar en een paar tattoos op zijn rechterarm. Ik denk dat hij lichtkleurige ogen had maar ik ben niet zeker sinds ik bijna nooit oogcontact maak. Terwijl we verder stapten legde hij ineens zijn hand op mijn schouder en keek hij naar mij,
"Alles oké?"
Ik bleef naar beneden kijken en knikte, ookal wou ik op dit moment weglopen en verdwijnen. De dokter glimlachte,
"We zijn er bijna, het komt goed."
Ik probeerde kalm te blijven en keek rond, deze plaats is gewoon de hel voor mij. Hoe gaat dit ooit goed komen? Ik weet niet eens waarom ik hier ben! Ik ben niet gestoord, ik verdien dit niet.
Ik hoorde opeens een mompelende meisjesstem dicht bij me. Toen ik naar boven keek zag ik een blonde meisje dat niet ouder leek dan 20 jaar. Ze had een witte short aan en een witte trui, haar armen waren met riemen rond haar lichaam verbonden. Wat me het meest bang maakte was haar gezicht; ze keek de hele tijd boos alsof ze iemand gaat vermoorden zodra ze de kans kreeg, haar mond was dichtgenaaid. Ik keek met een bange blik naar de dokter.
"Dit krijg je als je je niet aan de regels houdt. Deze patient, Renée, heeft een psychiater vermoord. En schreeuwde zo onnodig vaak dat haar stem weg is, we hadden geen keus."

Renée probeerde opeens haar mond open te doen. Ze sloot haar ogen door hoeveel pijn het deed maar bleef toch proberen tot haar lippen begonnen te bloeden.
"It follows.." fluisterde ze, ondertussen werd ze door twee verpleegsters weggetrokken.
Ik keek naar haar en terug naar de dokter. "Waarom breng je me hier?" Ik begreep nog steeds niet waarom ik bij de meest gewelddadige patienten gebracht word. Hij keek me aan, deze keer met een serieuze blik, "omdat je hier hoort te zijn."
"Da's grappig.." mompelde ik, "want ik ben nog steeds niet overtuigd dat ik een krankzinnige bitch ben die geen vrijheid verdient."
De dokter lachte, ookal was ik doodserieus en dat maakte me boos.
"Dat komt nog," lachte hij. "Je zult later beseffen hoe gevaarlijk jouw gedachten kunnen worden en dan pas ga je dankbaar zijn dat je in een isoleercel zit."
Ik stopte en keek hem aan. Het enige waar ik nu aan dacht is om te rennen, maar tegelijkertijd kon ik dat niet. Ookal was ik niet vastgebonden had ik het gevoel dat ik niet kon bewegen.
"Je wil me opsluiten? Is dat jouw oplossing?"
Voor de rest bleef hij stil en duwde hij me in een witte kamer, ik hoorde de deur achter me sluiten.
"Hey! Kom terug, klootzak!"
Alles rond me was stil. Ik keek rond in de kamer maar er was niet zoveel te zien. De muren waren allemaal wit geverfd, er was een houten stoel ongeveer in het midden van de kamer, dat was het. Toen ik naar boven keek zag ik een bewakingscamera in een hoek. Ik stak mijn middenvinger ernaar en ging in een hoek op de grond zitten met mijn knieën tegen mijn borst. Het enige wat ik voor een paar minuten hoorde was mijn eigen ademhaling, om een of andere reden maakte me dat bang. Na een paar minuten stilte hoorde ik een herkenbare stem, een stem die ik liever niet wou horen.
"Hey, ken je mij nog?"
Hoe kon ik hem vergeten?
"Laat me met rust." Mompelde ik terwijl ik mijn oren bedekte met mijn handen.
"Ik ben hier, dikke lafaard!" Zijn stem klonk luider en luider, "je kan me niet zomaar negeren!"
"Laat me met rust" fluisterde ik nog een keer.
"Heb je al jezelf gezien vandaag? Je lijkt eerder een fucking junkie- nee. Zelfs bij dat soort mensen hoor je niet."
"Laat me met rust..."
"Je zou eens een masker moeten aandoen, of misschien gewoon stoppen met ademen. Oh! Of misschien doen alsof je dood bent in een begrafenis zodat je voor een keer ergens bij hoort!"
"Stop ermee."
"Nee, meisje. Ik ben hier om alles wat jij verpest hebt te verbeteren. Vertrouw me gewoon."
Het werd terug stil, opeens hoorde ik iemand de deur openen.
"Laten we hier een eind aan maken."
Zonder voor een tweede keer na te denken viel ik de eerste persoon die binnenkwam aan. Het was een verpleegster, ze begon te struikelen terwijl ik haar tegen de muur duwde. Ik sloeg haar hoofd tegen de muur totdat ze bewusteloos op de grond viel. Ik liep naar buiten en rende in de richting waar Renée naartoe ging toen ik haar voor het eerst zag. De gang werd donkerder, en ik begon onzeker te worden over waar ik naartoe ga. Op dat moment zag ik via het raam van een kamer een blond meisje in een hoek zitten. De dokter die me heeft opgesloten kwam net vanuit haar kamer, maar hij zag me niet staan en stapte direct weg. Ik ging in stilte binnen de kamer waarin Renée zat en ging bij haar zitten. Ze keek me aan, haar mond was weer dichtgenaaid maar de wonden die ze had van haar mond steeds open te trekken waren opvallend zichtbaar. Toen ze mij zag gingen haar ogen wijder open en pakte ze me van mijn schouders. Ik pakte haar handen vast.
"Het is oké, blijf rustig."
Tot mijn verbazing luisterde ze.
"Ik wil weten wie me volgt." Renée keek over mijn schouder met tranen in haar ogen. Ik liet haar handen los en ging staan. Er klonk geschreeuw van achter me maar ik negeerde het, ik keek terug naar haar en wachtte op een antwoord.
"Ik weet dat je 't weet, Renée. Zeg het gewoon. Of geef me tenminste een hint."
Ze begon te huilen en wees met een trillende hand naar de muur achter mij..

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~
Eng verhaal, I know. Ik heb gewoon geen ideeën meer dus ben ik teruggegaan naar mijn nachtmerries voor hulp, wat geen goed idee is but can you blame me?