Short Horror Stories (Dutch)

Desperate Times - Part I (Original Story)

Mijn eerste gedachte toen ik wakker werd was het feit dat het vandaag mijn negentiende verjaardag is. Het was 08:35 uur, de zon scheen door het raam van mijn kamer en het was overal doodstil wat niet normaal was. En hier kwam mijn tweede gedachte, mijn broer zit in het ziekenhuis. Ik weet nog dat m'n moeder me rond zes uur wakker heeft gemaakt om te zeggen dat ze de hele dag bij hem zou blijven, en dat mijn pa daar ook voor een tijdje gaat blijven. Dus hier ben ik dan, alleen voor een hele dag. Gelukkige verjaardag, Jay.

Nadat ik heb ontbeten besliste ik om te beginnen opruimen, ik deed m'n koptelefoon aan en begon met mijn eigen kamer op te ruimen.

~ T I M E S K I P

Ik was klaar met het huis op te ruimen rond vier uur, nog steeds heeft niemand me gebeld of iets gestuurd. Ik was hier wel blij mee, ik heb liever dat mensen mij met rust laten op zo'n dag. Het is best grappig dat ze vaak meer fucks geven om mijn verjaardag dan mezelf. Anyways, ik besliste om even in het bos te gaan wandelen. Normaal mag ik daar niet alleen gaan, maar ik had echt eens tijd nodig voor mezelf. Gewoon om even geen enkele stem te horen en aan niets te moeten nadenken. Ik glimlachte door het gedachte hieraan, dit zou gewoon mijn beste verjaardagscadeau zijn. Ik deed mijn koptelefoon uit en ging me direct omkleden. Daarna pakte ik m'n rugzak en legde ik er een fles water in samen met mijn schetsboek en een pakje sigaretten.

¤Outfit:

(Kon geen betere foto vinden met dezelfde outfit, sorryy)

Ik weet al dat mijn ouders niet later thuis gaan zijn dan ergens rond acht uur, dus laten we zeggen dat ik binnen twee uur terug ga zijn, da's een goede timing.

Het duurde niet lang totdat ik mezelf in het midden van het bos vond. Ik glimlachte naar het uitzicht van de bomen rond mij. Het is vandaag best warm weer, maar hier is er genoeg schaduw en wind om ervoor te zorgen dat het niet te warm aanvoelt. Ik legde mijn rugzak bij een van de vele bomen en ging ernaast zitten met een sigaret in mijn hand. Het enige wat ik kon horen was het zachte geluid van de wind samen met het gefluit van de vogels. Ik sloot even mijn ogen en genoot van de stilte, ondertussen voelde ik tranen uit mijn ogen komen. Ik probeerde ze deze keer niet in te houden. Ik gooide mijn sigaret op de grond, stapte erop en wandelde dieper in het bos met mijn rugzak op mijn rug.
Het werd steeds donkerder hoe verder ik stapte. Ondertussen was ik al gestopt met huilen en begon ik geleidelijk aan de reden waarom ik dat deed te vergeten, in plaats daarvan concentreerde ik me op het oneindige pad voor me. Het enige gevoel dat ik nu heb is dat ik verdwaald ga zijn als ik verder dit pad volg, maar dat boeide me op dit moment niet. Na ongeveer een kwartier stappen ben ik terug bij een boom gaan zitten en begon ik naar muziek te luisteren met gesloten ogen. Op dat moment voelde ik de sfeer rond mij rustiger worden; de wind werd rustiger, het gefluit van de vogels werd stiller, zelfs mijn muziek begon kalmer te klinken. Ik hield mijn ogen dicht, en voelde mezelf in een andere wereld verdwijnen...

Ik liep het bos in. Hoe dieper ik ging hoe sneller ik mijn hart voelde kloppen, en het was al erg sinds ik zelf het geklop hoor. Mijn lichaam trilde van de kou, en ik kreeg spierpijn hoe langer ik liep, maar ik kon niet stoppen.
Toen ik achter me keek zag ik niemand. Ik begon weer te stappen terwijl ik rustiger probeerde te ademen. Het bos was donkerder dan gewoonlijk, ik kon wel zien waar ik naartoe ging, maar het was donker. Ik hoorde weer voetstappen achter me
"Fuck..." ik zuchtte en begon weer te lopen. Maar kort daarna stopte ik doordat er iets de weg blokkeerde.

Het was mijn broer. Zijn dode lichaam lag in het midden van het bospad samen met zijn rugzak die hij normaal gezien mee had genomen naar het ziekenhuis. Zijn bleke gezicht was naar mij gericht waardoor ik direct kon opmerken dat zijn ogen nog steeds wijd open zijn. Met een gechoqueerde blik en tranen in mijn ogen nam ik een paar stappen naar achter, tot ik opeens tegen iemand botste. Ik besefte nu pas dat ik van iemand was aan het wegrennen, maar op dit moment was het te laat. Hij draaide me naar hem om en duwde me tegen een boom, pas nu kreeg ik de kans om zijn gezicht te zien. Zijn ogen waren zilverachtig, alsof hij een of andere lens aanhad met een witte/zilveren kleur. Zijn mond was aan de rechter kant opengesneden tot ongeveer aan zijn oog. Met een wijde glimlach, waardoor ik zijn hoekvormige tanden kon zien, hield hij een mes tegen mijn buik waardoor ik wist dat hij me wil laten doodbloeden in plaats van mij snel te vermoorden.

"Gelukkige verjaardag, Jay." Fluisterde hij..

Ik schoot wakker met mijn handen op mijn buik. Het deed pijn, maar dit was allemaal een droom. Toch maakte ik me nu zorgen om m'n broer. Ik pakte mijn rugzak en liep zo snel mogelijk terug naar huis, in de hoop dat mijn ouders nog niet terug zijn sinds het nu best wel laat is.

To be continued~

¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤

Aye raad eens wie vandaag 19 jaar is geworden? En nog steeds niet volwassen is lol. Ik hoop dat jullie dit verhaal leuk vonden, ik heb me hierbij een beetje geïnspireerd op echte gebeurtenissen. Dus ja, mijn broer zat in het ziekenhuis (nu niet meer, no worries) ja, ik liep weg naar het bos toen mijn ouders niet thuis waren. En yep, ik kreeg een nachtmerrie over mijn broer, 't is niet letterlijk wat ik hier schreef tho. De rest is verzonnen, en de kans is groot dat het vervolg ook voor de meerderheid verzonnen gaat zijn. Tenzij ik iets "interessants" meemaak die ik er wel bij kan toevoegen, dat zal ik wel later laten weten.

Peace out~