Een collectie van echte en verzonnen horrorverhalen. Als je mijn verhalen leuk vindt stem er op en check mijn andere boeken,dat zou ik fijn vinden. En als je ze niet leuk vindt lees ze dan niet. En laat ook geen haatreacties achter anders ga je er s...
Even een waarschuwing voordat ik met dit verhaal begin: er gaan een paar dingen hier voorkomen die kwetsend kunnen zijn voor sommige lezers, zoals zelfmoord, gevloek, enz. Read at own risk.
~•~•~•~•~•~•~•~•~
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Twee weken geleden stond ik op het dak met de intentie om een einde te maken aan mijn leven. Mijn vriendin waar ik al drie jaar mee samen ben heeft het met me uitgemaakt nadat ze voor zes maanden vreemdging. Daarnaast heb ik geen job meer, en mijn spaargeld is amper genoeg om volgende week te overleven. Tenslotte wonen al mijn vrienden ver van me en mijn familie is eerder kwaad op me door mijn beslissing om direct te beginnen werken in plaats van een voorbereidend jaar uit te proberen.
Dus ja, ik zag niet zo veel goede redenen om hier te blijven. Ik zat op de rand van het gebouw en keek naar beneden vanuit het dak van een appartementgebouw van veertien verdiepingen. Het was koud, en ik kon de auto's van hier zien verdwijnen in de straten die steeds donkerder werden... vreemd genoeg maakte ik me even zorgen dat ik tegen een auto bots zodra ik hier afspring. Ik was even aan het lachen door het feit dat ik daaraan dacht, op dat moment hoorde ik iemand achter me vragen: "Wat zit je in Godsnaam hier te doen?"
Ik draaide me om en keek naar de persoon voor me. Het was een bleke man met een donkere haarkleur en een blauwe pak, ik had hem niet eerder gezien toen ik op weg was naar hier. Hij keek me vreemd aan. "Ga je springen ofzo?"
"Euh..ik bedoel, ja. Denk ik...ben je een agent ofzo?" Dit was inderdaad een domme vraag, maar hij had een soort uiterlijk die ik vaak associeer met de politie. En dit is net wat ik nodig had, om gearresteerd te worden.
Hij lachte een beetje, "nee, ik ben hier gewoon voor het uitzicht. Heb je niets of niemand meer om voor te leven?"
Ik zuchtte en vertelde hem in het kort wat er zich in m'n leven afspeelde. Het voelde goed om erover te praten, maar tegelijkertijd voelde ik me als een grotere loser. (Preach bro)
Hij lachte weer, op een 'stillere' manier maar het was nog altijd niet passend bij mijn situatie, terwijl hij een nieuwe sigaret nam in plaats van hetgene die hij daarnet had. Daarna keek hij me aan en knikte.
"Ok man, laten we een deal maken. Jij gaat nu je gang en springt, en je bent dan van al die shit af. Maar, zodra ik klaar ben met roken, ga ik naar beneden voordat iemand jou vindt en steel ik jouw portefeuille , en ik ga via jouw rijbewijs opzoeken wie je bent. Ik ga jouw sociale media hacken. En zodra ik iedereen daar vind waar jij ooit van hield of wie van je houdt, ga ik ze voor een tijdje kwetsen en dan vermoorden."
Ik staarde gewoon, ondertussen had ik me dit allemaal ingebeeld. Ik bleef stil en staarde naar die psychopaat...
"Ik ga sommigen van hun ontvoeren en martelen in het bos voor uren en uren en daarna laat ik ze gewoon voor de wolven. Ik ga sommigen van hen doodschieten in hun auto's, ik ga jouw vrienden, klasgenoten, en iedere mens die je ooit kende afslachten." Hij klonk niet eens enthousiast, alsof hij me gewoon vertelde hoe laat het was.
"W-wat is er in godsnaam mis met je? Dit kan je niet doen, fucking psychopaat!" Ik was aan het bibberen, helemaal niet van de kou. Deze man...ik bedoel, ik kende hem niet via iemand anders, het was mogelijk...het was gek, maar die gast had een rare soort sfeer bij zich. Terwijl ik naar hem keek durfde ik niet eens voor een seconde te denken dat hij loog over wat hij allemaal vertelde.
"Wat de hel boeit het je? Je gaat dood zijn. Je gaat tegen dan geen shit geven om deze wereld, je gaat niet de kans krijgen om te zagen over wat er gebeurt zodra je hier weg bent." Hij bleef maar emotieloos naar me staren terwijl hij dit allemaal zei.
Ik begon te flippen en rende weg naar mijn appartement. Ik belde de politie en vertelde hun dat er iemand mij zat te bedreigen, maar tegen dat ze er waren was hij al lang weg. Niemand in het appartementgebouw kende hem en sindsdien zag ik hem nooit meer.
Uiteindelijk kon ik een (stomme) job vinden in een supermarkt, maar ik moest in een kleinere appartement gaan wonen. Soms denk ik nog steeds aan m'n vriendin, maar die gedachten gaan wel na een tijdje verdwijnen.
Het gedachte/herinnering dat niet gaat verdwijnen though is wat ik op die nacht heb meegemaakt, het was gewoon zo vreemd en angstaanjagend dat ik het nooit zal vergeten. Ik heb geen idee of die man aan het zeveren was, maar ik denk van niet. Het lijkt misschien dom als je het leest, maar moest je hem zien...moest je hem horen.. dan zou je je dit ook niet in vraag stellen. Wat voor een zieke persoon je moet zijn om iemand van zelfmoord te redden door hun op zo'n afschuwelijke manier te bedreigen dat ze de wereld niet meer durven verlaten.
Elke keer wanneer iemand me vraagt over wat er die nacht gebeurde, zeg ik dat ik denk dat de duivel mijn leven heeft gered.
~•~•~•~•~•~•~•~•~•~
Dit verhaal werd geschreven door een auteur vanuit de SCP Foundation. Ik heb het dus vertaald en hier toegevoegd, basically omdat ik nooit tijd heb om iets zelf te bedenken. School's a bitch. Anyways hier is het originele verhaal. http://scp-wiki.wikidot.com/life-saver Als de link niet werkt en je wilt het verhaal toch lezen stuur me een berichtje en ik geef je de link nog eens, dan zou het wel moeten werken.
