Short Horror Stories (Dutch)

Curiosity (Original Story)

Geïnspireerd op m'n eigen dromen/ervaringen.

~•~•~•~•~•~•~•~•~

Ik begon stilletjes aan het gevoel te krijgen dat ik op elk moment in slaap zal vallen terwijl ik in de bus zat. Het was 6 uur 's avonds, wat betekent dat ik hier al een uur zit en nog een kwartier moet blijven zitten tot ik aan een tweede busstation geraak om van daar een andere bus te nemen zodat ik thuis geraak.
In de bus waren er bijna geen mensen. De enige mensen die ik zag zitten waren een vrouw met haar twee kinderen en een meisje met rood haar, ze leek niet ouder dan 20.
Het duurde een paar minuten totdat ik besefte dat we in de file stonden, alsof het niet erger kon. De batterij van mijn gsm was al bijna leeg en als ik mijn tweede bus mis dan ga ik moeten wachten voor de volgende.
Ik keek terug naar het raam en hoopte dat het niet meer zo lang gaat duren totdat ik hier weg ben...

Ik schoot wakker van een knal geluid. Toen ik rond me keek besefte ik dat ik nog steeds in de bus zat, maar die bewoog niet. Het meisje dat normaal voor me zat was er nog maar de moeder met haar twee kinderen was nergens te zien. Er scheen een blauw licht buiten, het was niet echt duidelijk vanwaar die komt. Ik ging staan en probeerde te stappen,pas op dat moment voelde ik hoeveel pijn m'n hoofd deed maar ik probeerde het te negeren. Toen ik aan het meisje wou vragen wat er aan de hand is zag ik dat ze naar beneden keek zonder te bewegen. Haar rood haar bedekte bijna heel haar gezicht dus ik was niet zeker of ze sliep of niet. In ieder geval probeerde ik haar wakker te schudden, maar zodra ik haar aanraakte viel ze op de grond. Pas dan werd een grote kras op haar nek zichtbaar en wist ik direct dat ze dood is. Ik liep naar de chauffeur en hoopte dat hij nog leefde. Terwijl ik naar hem toe liep zag ik opeens de dode lichamen van een moeder en twee kinderen.
"Shit..." vloekte ik in m'n gedachten. Nu wist ik gewoon dat de kans klein is dat iemand hier nog leeft. En ik had gelijk, de chauffeur was ook dood. Het ergste van al is het feit dat ik geen idee heb wat er hier in Gods naam gebeurde terwijl ik zat te slapen.
Maar waar ik op dit moment aan denk, en ik vrees dat dat wat er effectief ook gebeurde, is een ongeluk. Ik weet nog dat we in de file stonden. Toch ben ik er onzeker over; ik zie namelijk geen schade aan de bus. Geen gebroken glas of een kapotte deur of raam.

Ik besliste om naar buiten te gaan, misschien vind ik iets dat me zou helpen om te begrijpen wat er hier precies gebeurde.
Toen ik net uit de bus wou stappen hoorde ik gekras dichtbij een raam naast me, dat stopte me direct van naar buiten te gaan. Ik wist niet wat of wie dat gekras veroorzaakte maar het maakte me meer bang om naar buiten te gaan. Het kras geluid werd steeds luider terwijl ik in de bus zat te trillen van de koud en angst. Een paar minuten later stopte het gekras en werd alles rond me weer stil. Ik wachtte deze keer eventjes voordat ik mijn eerste stap naar buiten zette. Zodra ik buiten stond viel mij iets op aan de zijkant van de bus, toen ik ernaar keek zag ik dat er woorden op gekrast werden..

W H A T   D I D   C U R I O S I T Y     D O ?

Ik keek rond maar er was niemand. Ik had niet eens een idee wie dit zou kunnen gedaan hebben.
Opeens hoorde ik iemand achter me fluisteren, maar ik kon niets verstaan van wat hij zei. De neiging om me om te draaien werd groter zolang ik op m'n plaats bleef, op dat moment hoorde ik de persoon achter me lachen. Ik keek snel naar achter en toen werd ik tegen de bus geduwd met een grote keukenmes op m'n nek die al bedekt was met bloed. Ik deed mijn best om niet te bewegen en keek naar de man die het mes op mijn nek hield. Hij had een wit masker aan en zijn felblauwe ogen waren best opvallend en op een of andere manier kreeg ik het gevoel dat hij glimlachte ookal droeg hij een masker. Achter hem stond een abnormaal grote wezen, ik denk niet dat hij zelfs een mens is. Hij had niet eens een gezicht. Ik deed m'n ogen dicht, en wachtte totdat er een einde komt aan dit...

Ik werd wakker in een bus. Het roodharige meisje dat voor me zat was er nog steeds, ze luisterde naar muziek en keek in stilte buiten het raam. Het vrouw met haar twee kinderen was er ook nog, alles is gewoon terug zoals het was.
Op het moment dat ik dacht dat alles wat ik zag gewoon een droom was voelde ik de bus stoppen. We stonden in een file...