Een eenzame traan verliet mijn ooghoek.
Mijn platte hand raakte de muur, waardoor ik de klap na hoorde gonzen in de verlaten hal.
En ik sloeg nog een keer, zo hard, dat ik de tintelingen van pijn niet alleen in de hal hoorde nagonzen, maar ook in mijn armen voelde.
Al snel waren mijn handen gebald tot vuisten en sloeg ik de muur alsof het mijn problemen waren. Alsof het mijn vijand was. Mijn blikveld werd troebel met tranen, maar dat stopte me niet- het gaf me juist meer reden om verder te gaan.
Op een gegeven moment sloeg ik zo hard dat ik de pijn in mijn hele lichaam voelde.
Maar het was beter.
Het was beter om deze pijn te voelen, dacht ik terwijl ik tegen de muur aanleunde en naar beneden zakte.
Het was beter om deze pijn te voelen en de mentale pijn te vergeten.
Het was het best om de pijn alleen te voelen. Om alleen te lijden. Ik hoefde niet meer mensen te pijnigen.
-.-
Wat ze niet wist, was dat hij ook leed. Hij keek stilletjes toe, vanuit een raampje, hoe ze zichzelf kleineerde. Hoe ze zichzelf keer op keer pijn deed om de mensen om haar heen te beschermen.
En hij kon er niets aan doen, dus net als elke andere keer perste hij zijn lippen op elkaar, draaide met gebalde vuisten om, en liep weg.
~○~○~○~○~○~○~○~○~○~○~○~○~○~○~○~
Heel vaag dit allemaal, ik weet het.
Het is een mysterie 😉
Dat was het dan voor vandaag!
Love you.
De credits (van de media) gaan naar Miran, BEDANKT ❤
Hasta la vista mijn duiveltjes en engeltjes
xXx Jaani
DU LIEST GERADE
|| Nephilim ||
Fantasy'Amante,' mompelde hij traag, met een luie ondertoon, 'waarom ontwijk je je krachten?' Hij gaf een zachte ruk aan mijn plukje haar dat hij vast had en draaide me om, waardoor ik hem recht aankeek en mijn donkerblauwe ogen in zijn grijze ogen verzonk...
