|| Nephilim ||

|Hoofdstuk 12|

Voorafgaand:

Het verhaal begon met Haelyn, de hoofdpersoon, die voor een auto wilde springen aangezien ze het nut niet meer in het leven zag. Niemand anders dan Ryhael redde haar met zijn kracht de tijd stil te zetten. Een paar dagen later probeert Haelyn haar vriend Jaziel te redden maar eindigt zelf in de problemen en wordt gekidnapt door vier gasten, onder andere Samuel en Cale. De leider wordt de Aanvoerder genoemd.
Ze wordt vervolgens getest (duidelijk tegen haar zin in maar ze heeft geen keus) omdat de kidnappers denken dat ze een Nephilim is, een afstammeling van een engel en demon.
Ze heeft twee testen al doorgestaan. De eerste was de ijskast, de tweede de Hellfire. Ze is nu bezig met de derde test, de doolhof.
Extra info: Haelyn heeft een vriendje genaamd Angelo.

"Is it true, my dear, that in order to become perfect, you'll have to broken first?"

_Hoofdstuk: twaalf_

Ik had het licht gekozen.

De duisternis vervaagde langzaam maar zeker, totdat de hele ruimte gevuld was met wit licht. Mijn hart klopte zo hard dat ik bijna dacht dat het uit mijn lichaam zou springen.

Want eerlijk...

Ik zou het Slechte gekozen hebben.
Maar dat was voordat alles in mijn leven verpest was.

Ik wilde liefde.
Ik wilde dat mensen trots op me waren.
Ik wilde dat mensen om me gaven om wie ik was, om wat ik deed.

Ik wilde niet meer het zwarte schaap zijn.

Sinds jaren droomde ik over een gelukkig leven. Ik hoopte-

Hoop.

Wacht. Stop.

Iets in me brak los, sloeg om. Het vertelde me dat er iets niet klopte. Er ontbrak iets. Ik voelde iets in mezelf doven, het licht flikkerde een beetje.

De waarheid was dat ik geen recht meer had om te hopen.
Er was geen hoop meer voor mij.
De zin die ik altijd in mijn hoofd herhaalde, herhaalde zich plots weer in mijn hoofd.

Ik was dit leven niet waard.

Plotseling voelde ik me misselijk.

'Wacht, nee,' mompelde ik zwakjes, al wist ik dat niemand me zou horen. Mijn keel voelde droog aan, het voelde alsof ik voor dagen niets had gedronken. Het witte licht begon zich te vermengen met het zwarte, alles werd een mengelmoes van grijs.

En toen begon de chaos.

Het voelde aan alsof mijn hele lichaam verward was, want plotseling werd het licht te fel voor me, het voelde aan alsof mijn ogen bloedden, en plotseling voelden mijn benen aan als pudding, waardoor ik naar de grond zakte, en het geluid dat ik opeens hoorde, was zo oorverdovend dat ik het in mijn hart voelde-

Ik merkte niet dat ik aan het schreeuwen was totdat alles om me heen stil viel. Het eindigde abrupt, alsof het er nooit was geweest.

Dit was marteling. Ik wilde weg.

Trillend keek ik op en zag dat ik weer in de ruimte was voor de drie deuren en het kostte me alles om niet in tranen uit te barsten. Ik wilde weg. Alles werd teveel voor me.

Maar een stemmetje in mijn hoofd bleef herhalen dat ik het vol moest houden. Dat ik er sneller uit kon komen als ik het spelletje gewoon meespeelde.

Dus stond ik op. Ademde diep in en uit. En voordat ik een stap verder kon zetten, werd alles zwart en viel ik flauw.

●○●○●○●○●

'Ze gaat vandaag weg.'

'Nee, dat gaat ze niet. Laatste keer dat ik checkte, was ik de Aanvoerder.'

'Dat boeit me niet! Ze moet naar huis, heb je niet genoeg bewijs dat ze geen Nephi--'

'Ryhael. Ik snap dat ze ooit veel voor je betekende, maar nu is dat niet meer zo.'

Er viel een stilte, waardoor ik besloot mijn ogen te openen. Na een paar keer knipperen merkte ik dat ik op de bank lag in de woonkamer.

Gelukkig ben ik uit die doolhof, dacht ik opgelucht.

Iedereen was aanwezig: de Aanvoerder, Ryhael, Samuel, Cale en de anderen. Het was stil. Ik keek rond, niet wetend wat ik moest doen. Langzaam begon ik rechtop te zitten, terwijl ik de blik van de Aanvoerder op me voelde branden.

'Weet je, Ryhael,' zei hij op een neerbuigende toon, 'misschien heb je wel gelijk. Ik zie niet veel potentie in haar.'

Mijn blik schoot van de vloer naar Ryhael en voor een milliseconde zag ik een blik van opluchting op zijn gezicht. Hij bleef naar de Aanvoerder kijken, die een knikje gaf.

'Mooi. Samuel, breng haar maar naar huis. Oh, en...' Hij gebaarde met zijn wijsvinger dat hij naar hem moest toekomen, en toen hij naast hem stond, fluisterde hij iets in zijn oor. Ik kon zelfs het gefluister het niet horen. Samuel knipperde een paar keer voordat hij langzaam knikte. Zijn blik gleed van Ryhael naar mij.

Het volgende gebeurde snel en efficiënt: Samuel trok me weg van de anderen, liep door de gangen naar de uitgang en duwde me in een auto voordat ik ook maar een woord kon zeggen of kon protesteren.

Niet dat ik wilde protesteren.

De auto begon weg te rijden en ik kon nog net door een van de spiegels zien hoe Ryhael verscheen met een bijna kwade uitdrukking op zijn gezicht. Hij verdween uit mijn blikveld toen Samuel gas gaf en snel weg reed.

Ik voelde me raar, bijna schuldig. Dat terwijl ik niets verkeerds had gedaan. Was hij boos op mij? Die gedachte was al snel verdwenen toen Samuel begon te praten.

'Luister, Haelyn. Ik weet dat Ryhael veel waarde aan je hecht enzo, maar hij gaat je nu niet meer lastig vallen. Je gaat nu terug naar huis, en je gaat gewoon leven hoe je leefde voordat wij in beeld kwamen, oké?'

Ik keek hem raar aan. 'Hoe bedoel je? je wilt dat ik dit vergeet? Ben je gek--'

Plotseling parkeerde hij aan de kant van de weg. Hij draaide zich half om naar mij, zijn diepbruine ogen boorden in de mijne. Zijn vingertoppen streelden opeens mijn jukbeenderen. Ik leunde een beetje naar achteren, geïntimideerd door de contact.

'Wat-'

'Ik breng je nu naar huis, maar dat weet je niet meer zodra je uit deze auto stapt. Afgelopen week is normaal geweest, je bent naar school gegaan en er is niets speciaal gebeurd. Je vergeet de afgelopen dagen gewoon compleet. Heb je dat begrepen, Haelyn?' Zijn stem klonk doordringend, zijn pupillen vergroot. Het was hypnotiserend.

Ik knipperde een paar keer langzaam, voordat ik knikte.

Samuel zuchtte, draaide zich weer om naar het stuur en begon te rijden zonder nog een woord te zeggen.

○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○

A/N: sorry sorry sorry sorry GUYS I'M SO SORRYYYYY

Ik weet het, jullie haten me, blah blah. ik ga mijn best doen om weer te updaten, oke? Ik hoop dat jullie me vergeven *prays*

Voor nu ga ik zeggen,

A-D-I-O-S

damn ik heb dat gemist.

(zullen we terug gaan naar adios ipv de hasta la vista?)

-Jaani.