|| Nephilim ||

|Hoofdstuk 24|

"We are two distant strangers, but we may have more in common than we even know."

_Hoofdstuk: vierentwintig_

'Eigenlijk moet ik je iets vertellen.' zei mijn vader uiteindelijk langzaam. Zijn ogen focusten zich op mij.

'Oké...' zei ik langzaam terug, niet wetend waar het over ging. Voorzichtig legde ik mijn kop thee neer op de nachtkastje en gaf al mijn aandacht aan hem.

Het was inmiddels een uur later, Raphael en ik hadden gehuild, daarna gepraat over alles en nog wat, vervolgens had ik besloten om thee voor ons te halen. Ik staarde net in de stilte naar mijn thee totdat hij de stilte verbrak.

'Ik ga met de deur in huis vallen. Geloof je in... paranormale dingen?'

Ik fronste en grijnsde. 'Zoals geesten? Boehoe. Daar geloof ik echt niet in. Het is gewoon een hele hoop onzin.'

'Ik bedoel-' hij zuchtte, 'Laat me het anders verwoorden. Geloof je in engelen en demonen?'

'Pap. Ben je oke?' zijn vragen maakten me bezorgd. Voelde hij zich wel lekker? Ik bracht mijn hand naar voren om zijn voorhoofd te voelen, maar hij pakte het vast en kneep er voorzichtig in. De serieuze blik bleef op zijn gezicht.

'Ik maak geen grapjes, Haelyn.' fluisterde hij.

'Natuurlijk geloof ik er niet in, wat zie je me voor aan? Als ik in engelen en demonen geloofde, zou ik gelijk een gelovige zijn. Je weet dat ik alles onzin vind dat met god te maken heeft. God bestaat niet.'

'Sssshh!' Hij sloeg een hand over mijn mond heen en keek in paniek om zich heen. 'Je moet oppassen met wat je zegt. God heeft niet echt een leidende functie, maar dat betekent niet dat je er zo over moet praten.'

Geïrriteerd haalde ik zijn hand weg. 'God? Functie? Waar heb je het over en sinds wanneer ben je zo gelovig?'

Raphael zuchtte weer en haalde een hand over zijn gezicht. De wallen en bijna zichtbare kraaienpoten zorgden ervoor dat hij veel ouder leek. 'Luister, Haelyn. Ze bestaan. Ik weet dat je me waarschijnlijk niet gelooft, en niet zal geloven, maar voor nu moet je weten dat je in gevaar bent en de mensen om je heen ook in gevaar kan brengen. Je bent, zoals we noemen, een Nephilim. Een afstammeling van een demon en engel.'

Een volle minuut ging voorbij en ik wist niet hoe ik moest reageren. Moest ik het zien als een grap? Moest ik het serieus nemen?

Iets in me zei dat ik fout zat.
Dat engelen en demonen echt bestaan.

Misschien waren de kidnappers demonen-

Ik schudde de gedachte van me af. Dit is een hoop onzin. Als dat bestond, moesten unicorns ook bestaan.

Wat dus echt niet kon.

Tenzij...

'Afstammeling van een engel en demon. Dus jij bent zeker de engel?' zei ik, meegaand in het gesprek.

'Dat klopt.' Hij lachte zo opgewekt, dat ik het bijna geloofde. Mijn vader kon geen engel zijn, hoe aardig en liefdadig hij ook maar was.

'Pap. Laat me je vleugels zien, dan. Engelen hebben die toch? En heb je ook een aureool?'

Daar. Nu zou hij geen antwoord kunnen geven en zou hij merken dat hij fout zat.

'Ik kan mijn vleugels nu niet opslaan doordat een van de botten daar is gebroken, bovendien wil ik het verband niet breken. Maar maak je geen zorgen, ik heel sneller dan mensen. Oh, en ik denk dat mijn vleugels te groot zijn voor deze kamer,' zei hij sceptisch, de kamer doorkijkend.

'Oh, en ik heb geen aureool. Jammer hè? Dat is gewoon verzonnen door mensen. Demonen hebben ook geen hoorntjes en een staart.' Hij lachte, alsof hij zich iets herinnerde.

Ik had echt geen idee wat ik moest zeggen. Hij kwam met excuses en probeerde me te overtuigen van iets wat niet waar was.

De meest logische optie was om weg te gaan, dus dat was ook wat ik deed. Na nog een beetje gepraat te hebben, zei ik gedag en verliet zijn kamer.

Op de gang kwam ik een van de verpleegsters tegen. Ik verzoekte haar om nog eens de hoofd van mijn vader te onderzoeken.

'Wat zei hij? "Je bent in gevaar." Grootste bullshit. Hij heeft niet eens verteld waarvoor.' mopperde ik. Na dit bezoekje was ik gefrustreerd door het gesprek en tegelijk voelde ik me schuldig- als er inderdaad iets verkeerd was gegaan in zijn hoofd, was het mijn schuld.

Mopperend tegen mezelf liep ik naar huis toe. Mijn blik was de hele weg gefocust op de grond en ik merkte het dus niet toen iemand voor me stil stond totdat ik recht voor zijn zwarte, glimmende schoenen stopte.

'Excuses,' mompelde ik terwijl ik om hem heen liep, nog steeds niet opkijkend.

Ik had maar een paar stappen gezet voordat de zwarte schoenen weer voor me stonden. Fronsend keek ik op naar de persoon die de weg voor de tweede keer blokkeerde. Ik opende mijn mond om iets tegen de persoon te zeggen, maar deed die al snel weer dicht toen ik recht in twee donkergrijze ogen keek.

'Ryhael?' zei ik zachtjes, bang dat hij zou verdwijnen als ik ook maar iets deed of zei. Hij keek me aan met een stralende glimlach, zijn ogen waren opgewekt.

'Waar was je?' fluisterde ik, bang voor zijn antwoord. Ik zag hem na maanden. Maanden waarin ik niet zeker was wat ik van zijn plotselinge verdwijning moest vinden en maanden vol zorgen, waar alles een raadsel was.

'Ryhael?' zei ik nadat hij geen antwoord gaf, 'Wat is er aan de hand?' Ik stapte naar hem toe en hief mijn hand op. Zodra ik hem ook maar aan had geraakt, verdween hij in het niets.

Gefrustreerd gilde ik het uit. 'Waar ben je?'

Misschien was het een illusie-
Misschien hallucineerde ik.

'Geloof je vader, Haelyn. Hij sprak de waarheid. Je kan me weer zien als je hem gelooft.'

De woorden gonsden na in de lege straat. Als een gek keek ik om me heen, maar zag niemand.

Ik wist dat dat de stem van Ryhael was.

Het kon net zo goed een illusie zijn, zei een klein stemmetje in mijn hoofd.

Een illusie.
Ja.
Dat was het.

De woorden bleven voor de rest van de week in mijn hoofd gonzen.

○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○

Saai hoofdstuk.
Moet ook wel.

Ik word weer inspiratieloos omg en dat terwijl ik laatst een idee had gekregen maar die ben ik vergeten *cries*

Geef me inspiratie/ideëen.

A/\D/\I/\O/\S

-Jaani.