|| Nephilim ||

|Hoofdstuk 16|

"Every next level of your life will demand a different you."

_Hoofdstuk: zestien_

{POV RYHAEL}

'Haelyn?'

'Ben je nog wakker?'

Ze gaf geen antwoord, dus vatte ik op dat ze in slaap was gevallen. Haar ademhaling was rustig, normaal.

Ik was zo druk bezig met verhalen vertellen dat ik het niet eens had gemerkt toen ze in slaap was gevallen.

Inmiddels waren we aangekomen bij de buurtoren en met veel moeite liep ik de trap op, naar de kleine kamer zodat ik Haelyn daar kon laten slapen.

Dus lag ik haar daar neer, haalde haar schoenen weg en gooide twee dekens over haar heen, om vervolgens een paar kaarsen aan te doen.

Ik had niet gelogen toen ik zei dat ik geen uitweg wist.

Ik bedoel, ik had wel een idee, maar ik had het nooit geprobeerd. Voornamelijk omdat ik zoiets nooit eerder had meegemaakt.

Gestrest haalde ik een hand door mijn haar en keek om me heen. Er moest iets zijn. Iets.

Alleen... het leek alsof er niets was.

Net wanneer ik neer wilde ploffen op de rand van het bed, zag ik licht glimmeren.

En het kwam niet van de kaarsen.

Snel stond ik op en liep naar de deur toe, waar een kleine lichtstraal door de sleutelgat heen stroomde. De deur zwaaide open voordat ik het zelf kon doen.

Ik keek op en knipperde, niet gelovend wie er voor me stond.

'Ryhael.'

'Rafe?' zei ik stomverbaasd.

De zoon van de Duivel stond voor me met zijn handen in zijn zakken, alsof hij niets beters te doen had.

'Luister. Ik kom hier niet mijn tijd verspillen, dus ga ik zeggen wat ik moet zeggen en daarna ga ik weg. Oke?'

Ik kon alleen maar knikken.

Hij keek tevreden en stapte naar voren zodat hij voor me stond. De deur zwaaide achter me dicht met een knip van zijn vingers.

'Ik kom hier- nee, ik ben gestuurd om je te waarschuwen. Je moet van Haelyn weg blijven. Ze is niet wat je denkt dat ze is. Het is beter dat je helemaal geen contact hebt met haar. Als een van die engelen erachter komen wat en wie ze is, gaan ze haar oppakken en wie weet wat ze haar dan aan zullen doen.'

Hij stopte om te kijken of ik het volgde, wat ik dus duidelijk niet deed. 'Wacht. Hoe bedoel je? Ze is toch niet... speciaal ofzo? Waarom zullen ze haar oppakken? Het is niet logisch. Ze heeft niets speciaals.'

Hierop grimaste hij. 'Nee, je hebt gelijk. Zij heeft niets speciaals. Jij wel. Als ze erachter komen wat je bent voor haar en wat zij betekent voor jou, zullen ze actie ondernemen. Ze zullen niet stil zitten.'

Oh.
Oh.
Het lag weer aan mij.

'Shit.' mompelde ik ademloos. 'Alleen... wat ik ook doe: het werkt niet. Het maakt niet uit hoe erg ik van haar weg probeer te blijven, ik blijf terug komen. En nu zit ik hier vast met haar.'

Rafe vouwde zijn armen over elkaar en gaf me een grijns. 'Toen ik jouw leeftijd was, had ik ongeveer zoiets meegemaakt, man. Geloof me wanneer ik zeg dat het uiteindelijk niet zo ging zoals ik wilde.' Zijn ogen focusten zich op iets anders, alsof hij diep in gedachtes was verzonken.

Hij zag mijn vragende blik en grijnsde weer. 'Ik weet dat ik er niet zo oud uit zie, maar ik leef al veel langer. Misschien een paar honderd jaar? Ik hou van een jong gezicht. Beter dan rimpels, of niet?'

Ik staarde hem aan alsof hij een aap uit zijn mouw had getoverd.

'Oké, genoeg gebabbel. Ik neem Haelyn mee, daarna volg je mij. Gesnopen?'

'Je neemt haar waar mee?'

Rafe liep om me heen en maakte de deur open. 'Oh gewoon, naar haar huis.'

Iets brandde in me. 'Dat kan ik ook doen-'

Hij keek me scherp aan. 'Ik ga het doen. Vanaf nu moet je niet. meer. in. haar. buurt. zijn.' Hij legde op elk woord nadruk.

Ik zei niets.

Achter me hoorde ik voetstappen, en al gauw verscheen Rafe met een slapende Haelyn in zijn armen.

Toen kon ik zeggen wat ik voelde.
Jaloezie.

Zonder nog iets te zeggen liep hij voor me uit, naar de rand van de vuurtoren. 'Je gaat vliegen?' zei ik verward.

Hij keek naar Haelyn. 'Het maakt niet uit, ze slaapt toch.'

○●○●○●○●○

{half uur later}

'Jij moet van mijn dochter wegblijven. Ik schop je terug naar waar je vandaan komt als ik je ook maar één keer zie. Donder op en kom nooit meer terug!'

Met dat sloeg Raphael de deur in mijn gezicht.

Geweldig dit.

Rafe had Haelyn thuis gebracht en Raphael had hem met open handen ontvangen.

Dat gold niet voor mij.

Hij had me praktisch de deur uitgeschopt.

Dus liep ik denkend weg, de straat af.

Ik moest hier zo snel mogelijk een oplossing voor bedenken.

Voor Haelyn, voor mij, voor iedereen.

○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○

Spannend, spannend...

Heel verwarrend allemaal, maar hou vol, alles komt uit de doeken binnenkort :)

Bai bai Nephilims :D

A/D/I/O/S

-Jaani.