M Ü B R E M |TAMAMLANDI |

23-Ruhum Fayans

Multimedya da Yusuf Güney / Ördü Kader Ağlarını var 💜

Gözümden iri bir yaş düşerken arkamı dönüp Kadir' e ilerledim kontrol edemediğim bedenimle. Başımı bile çevirip bakamazken Emir' in haykırışını duydum.

"Gel Rojda... Gel tut ellerimden soran olursa hayata tutundum dersin !"

" Emir!" yattığım yerden hızla doğrulurkenki haykırışım doldurdu odayı. Gözlerim etrafı tararken dizine yattığım annemden başka kimse yoktu. Annem ani kalkışımın şokunu yaşarken tekrar araladım kuruyan dudaklarımı.

" rüyaydı değil mi ?" kısık sesim kalbimde şiddetle çarptı. Gerçek olmasını istediğim tek şeydi gördüklerim. Emir vardı sonuçta...

Annem kafasını aşağı yukarı sallarken tekrar yattım dizlerine. Eskisi gibi sadece okuldaki arkadaşlarımla tartışmam ağlamama sebep olsun istedim. Sınıfımdaki birkaç yaramaz çocuğun benimle uğraşmasını benimde saçma olan sözlere kanmamı diledim. O kadar küçülmek istedim ki belkide doğduğum güne zamanı almayı istedim ama Emir' i tanımamış olmayı hiç geçirmedim içimden.

O yokken siyah beyazdı dünyam. Sonra Emir ışık gibi sızdı renklerden yoksun hayatıma. Aşkıyla tattım kırmızıyı , onu gördüğümde heyecanlanan kalbimle fark ettim turuncuyu , gidişiyle keşfettim hüznün sarısı , kollarındaki huzurla hissettim yeşili , gözlerindeki sakinlikle gördüm maviyi , hayallerimdeki Emirle öğrendim moru. Ben Emirle tanıdım gökkuşağındaki renkleri. Ben ne kadar ulaşmak isteyip peşinden koşsamda erişilmezdi gökkuşağı. Koştukça o renklerde uzaklaştı hayatımdan. Sonra o gitti yine dünyam siyah beyaz oldu. Pişman değilim bu yüzden. Kısada olsa dünyamı aydınlattı , yüreğimi renklendirdi.

Emir olmasa sevemezdi ki kalbim , ışıldayamazdı ki gözlerim , sevilmeyi yaşayamazdı ki ruhum. O olmasa sevdiğini kaybetmenin bu denli yaktığını bilemezdim ki. Ben Emirden gelecek her şeye eyvallah demişken acısıda , hasretide , özlemide başım gözüm üstüne. Sadece benim her şeyi mahvetmiş olmam canımı daha fazla yakıyor. Benim için benden vazgeçen adamı bu kadar sınamam doğru değildi. Canımın canını yakmıştım.

Gözümden süzülen yaş yanağıma , boynuma oradanda annemin eteğine yol aldı geri gelmemek üzere. Giden gelmiyordu işte. Kayboluyordu. Yok oluyordu ama gelmiyordu. Gidene gelmek yoktu.

Yine aklım Emir' e kaymıştı.

Rüyamda görmüş olsamda görmüştüm sonuçta. Sebep sonucu değiştirmiyordu. Sadece gözleri silinmiyordu hafızamdan. Kötü anılara alışık hafızam bile Emir' in gözlerini hatırlatıyordu bana unutmamı istemiyormuşcasına. Bilinç altım nasıl bir oyuna kurbansa rüyamda bile kavuşamamıştım sevdiğimle. Halbuki ne çok isterdim sarılmayı , taze kahve kokusunu ciğerlerime çekmeyi ne çok isterdim.

Tekrar yumdum gözlerimi. Sıkı sıkıya birbirine bastırdığım gözlerimde sıkışmıştı yaşlar kalbimin kaburgalarıma sıkıştığı gibi...
Uyumayı denedim. Denedim. Denedim.
Koyu kahvelerini çevreleyen kırmızılıkları görmemle açtım gözlerimi. Bakmaya doyamadığım gözleri hatamı yüzüme vuruyordu kan çanağı olmuş haliyle.

Rüyada olsa gördüğüm gözlerden emindim. Emir uykusuzdu. O bensiz uyuyamazdı ki.

Hep beraber terasta otururken Emir birden ayağa kalkıp elini bana uzattı. Ne olduğunu anlamamışcasına bakarken bıkkın bir nefes verdi.

" hadi delalamın ( güzelim ) biz artık yatalım " beklentiyle bakan kocamın gözlerine kızgınlıkla karşılık verdim.
Herkesin içinde yatalım denir miydi ?
Halim ve Berivandan duyduğum birkaç kıkırtı sinirlerimi iyice zıplatıyordu.