Multimedya da Barkod / Gemiler var 💜
" delalamın ( güzelim ) "
Hazar' a ait olduğunu düşündüğüm kollar hastalıklı beynime ulaşan kelimeyle son buldu.
Sevgisiz büyümedim ben. Aksine annem , babam , çevrem herkes sevdi beni. Ya da ben sevdiklerini sandım. Sonra geçemeyeceğim bir sevda imtihanına tutuldum. İmtihanımın en zor sorusuydu Emir. Yanlış şıklarda dolaşa dolaşa doğruyu bulamadım. Tek yanlışım tüm doğrularıma bedel oldu bilmeden.
Her hatanın geri dönüşü olurdu bende dönmek istedim ama çoktan çıkmaz sokağa girmiştim.
Yinede bekledim çıkmayı.
Bekledim...
Herkese her şeye inat Emir' in geleceği günü bekledim. Zamana bile kafa tuttu içimdeki inancım.
Gelecekti.
Ne olursa olsun gelecekti. Biliyordum.
Sevda böyle bir şey değil miydi zaten ?
Kendinden önce kalbindekini düşünmek.
Onu üzdüm mü ?
Onu mutsuz ettim mi ?
Onu ağlattım mı ?
O , o , o...
Ben değil , o. Bunu bildiğimdendi döneceğine körü körüne inanışım.
Çünkü o benden çok düşünürdü beni.
Çünkü o benden çok güldürürdü beni.
Çünkü o benden çok severdi beni.
Onsuz geçen her gecede ağlayışlarımı duysa çoktan gelirdi eminim ki. Aksi mümkün olamaz o benim tek damla göz yaşıma kıyamaz ki.
Yeni yeni uyanmaya başlayan bedenimle sızlayan gözlerimi araladım. Hafızamı zorlayıp neler olduğunu hatırlamaya çalıştım.
Beynime üşüşen anlarla yabancısı olduğum yataktan doğruldum. Hazar ' ın evinde değildim. En son kulaklarıma sesinin dolduğunu hatırlıyorum gerisi ise ucu bucağı olmayan karanlık. Bir kez daha nefret ettim onu hissetmemi engelleyen karanlıktan yokluğunda en yakın yoldaşımken.
Kalbim beynime Emir' in dönmüş olduğunun sinyallerini verdiğinde yeni idrak etmiş olmama kızdım. Heyecan , korku , endişe , mutluluk dört bir yanımı sararken titreyen elerime bakarak kalktım yataktan.
Açık kapıyı görüp oraya adımlarken uzun koridorun sonunda merdivenleri görmemle lanetler ettim. Neden kaldığım her ev merdivenli ve büyük ki ?
Neyse dedim içimden Emir dönmüş daha güzel ne olabilir ki ?
Yüzümde koca sırıtışım koşa koşa merdivenlerden inerken dudaklarımı araladım.
" Emir !" karşıma çıkan salonda yankılandı sesim kimse yoktu.
" Emir !" salonun yanındaki küçük mutfakta yankılandı sonra sesim yine yoktu.
" Emir !"
" Emir !"
" Emir !"
" Emir!"
Girdiğim her odaya heyecanla bakışım , umutla seslenişim en son uyandığım odaya dönmemle kesilmişti. Yattığım yatağın yanındaki zemine bıraktım bedenimi. Cenin pozisyonu alıp kollarımı etrafıma doladığımda düşünceler beynimi istila etmeye başlamıştı.
YOU ARE READING
M Ü B R E M |TAMAMLANDI |
רומנטיקהAcı çektiğini gösteren bir sesle konuştu."Ben seni gönlüme yara ol diye sevmedim ki; canıma can, geceme güneş, kışıma yaz ol diye sevdim " Gözlerindeki acı yüreğimi kavurmaya yetmişti. Ama yaşadıklarım bir türlü peşimi bırakmıyordu. Güvenemiyordum...
