M Ü B R E M |TAMAMLANDI |

29-Yerle Bir Oluyormuş

Multimedya da Merve Özbey /Vuracak var 💜

Duyduğuma emin olamadığım sesler kalbime ince ince işledi. Onunla olmak güzeldi , her şeye değerdi. O beni bu kadar güzel severken onu sevmemek akıl işi değildi.

Kavuşmak öldükten sonra dirilmekmiş. Yaşadığın acının öpülerek iyileşmesiymiş. Seven öperse kapanırmış tüm yaralar açıldığı yerden.

Giden geri gelmez demiştim değil mi ?

Yanıla yanıla bir hâl olan ben yine yanılmışım. Seven geri gelirmiş. Seven gitmezmizmiş ki zaten araya kilometreler girermiş sadece.

Kalbimde varlığı varken kimin gidişinden bahsedebilirdim ki.

Gelmesini istemiştim her şeyden çok. Şimdide sevmesini istiyorum eskisi kadar çok. Yokluğu canımı yakmıştı.

Varlığı can oldu.

Acı bazen ket vurur kalbine bazen mutluluk. Bir insan yokluğuyla acıyı iliklerime kadar yaşatıp varlığıyla bulutların üstündeki mutluluğa eriştirebilir miydi ?

O eriştirmişti çünkü kalbimin tek hükümdarıydı. Dönmesini her gece umutla beklerken ummadığım anda çıkmıştı karşıma. Dönüşünün sevincinin yanı sıra kaybetme korkusu sarıyordu dört bir yanımı.

Ya bir daha giderse ?

Ya eskisi gibi olmazsa ?

Beynimde dolaşan soruların cevabını yanımdaki adam gösterecekti. Sabah yakasını saran ellerimle uyanmıştım yeni güne. Uyanmıştım ama sanki o hiç uyumamış gibiydi. Dalgın dalgın bakışlarını yakalamıştım bir zamanlar hayatıma doğmayan güneşin yüzünü aydınlatmasıyla. Kafası karışıktı belkide inanmıyordu bana. Bilmiyordum ilk defa ne hissettiğini yansıtmıyordu bana. Sevdayla , şevkatle , merhametle bakan adamın gözlerinde yerini dolduramadığım boşluk hakimdi. Gözlerindeki boşluk korkutuyordu yüreğimi , aklımı , bedenimi...

Sessizliğin lider olduğu arabada konuşsam suçlu çıkacakmış olmanın yanı sıra bakışları beni bulmayan kocamda zorluyordu durumu. Nereye gittiğimizi dahi soramamanın verdiği korkak yanım ona olan güvenimi karşısına almıştı. Kaybetmişti. Konu Emir ise kalbim kaybederdi , aklım kaybederdi , ailem kaybederdi , dünya kaybederdi...

Herkes kaybetsede hiç süphesiz en güzel yenilgiydi bu.

Sevenin sevilene yenilgisi...

Gözlerim karşımdaki yoldan saniye arayla baktığım kocama kaydığında yine sert çehresiyle karşılaştım.

Çatılmış kaşlar , kısık gözler , sıktığı belli olan çenesiyle tanıdığım Emirden kilometrelerce uzaktı.

Eski biz olmayacak mıydık ?

Kemerini tak diye uyarmalarım bile terk etmişti arabaya biner binmez taktığı kemerle. İki kelimede olsa ben söylemek isterdim. Eskisi gibi...

İnsan geçmişin hasretlisi , geleceğin özlemlisi , yaşadığı anın şikayetçisidir.  Hasrettim kıvrılan dudaklarının gözlerine ulaşmasına , özlüyordum mutluluğu yaşatan kocamı ama en çokta şikayetçiydim bize yaşamak zorunda bırakılan zamandan. Hak etmemiştik demeyeceğim ben sonuna kadar hak etmiştimde mutuluğu bir saniye bile yaşatamadığım koca yürekli adamım hak etmemişti.

Benim için cesaret göstergesi sayılabilecek süre içersinde gözlerim odağını kaybetmezken başımı tekrar önüme çevirdim. Yolların nihayet tanıdıklaşmasıyla Demir dedenin konağına gittiğimizi anladım.

Geçmişin sır perdesi aralanmamışken üst üste gelen olay silsilesi engeldi konuşmamıza belkide. Erteleye erteleye yolun sonuna gelen yorgun yüreklerin taşıyıcılarıydık biz. Dilimiz suskun , yüreğimiz dargındı. Susmuştuk haykıran duygularımıza inat.