jøshler |-/ sømetimes quiet is viølent [Türkçe Çeviri]

Başka Yöne mi Bakmalıyım?

Bu hikaye bana ait değil, izin alarak çeviriyorum. Hikayenin bütün hakları @TyjoSmolJishwaBean 'e ait.

tyler'ın gözünden

Gecenin tuhaf bir yanı var.

Gece, kendimi güvende hissettiriyor ama aynı zamanda günün en tehlikeli vakti.

Yalnızım.

Kendimle bir başımayım.

Düşüncelerimle bir başımayım.

Sanırım bunun herkesin uykuda olmasıyla bir ilgisi var.

Bu, seni gözlerden uzak hissettiriyor.

Dünyanın bir yerinde şu an gündüz. Ama şimdi, burada büyük olasılıkla yalnızsın.

Ve ben burada, ailemle olduğumdan daha çok yanında vakit geçirdiğim penceremin yanında oturuyor, geceyi ve sokağın karşısındaki diğer evleri seyrediyorum.

En çok pencerelerini seyretmeyi seviyorum.

Bazen ışıklar açılıyor. Işıklar tekrar kapanana kadar hareket eden gölgeler görüyorsun.

Ne yaptıklarını, ne düşündüklerini, neyin hayalini kurduklarını merak ediyorum.

Bu garip miydi?

Belki.

Her şeyden önce, gecenin sessiz olmasını seviyorum.

Bir sürü ailenin olduğu bir semtte yaşıyorum. Bu nedenle gündüz vakti birçok çocuk dışarıda oyun oynuyor.

Ayrıca sokaklar asla boş değil. Arabalar içeri girip çıkıyor.

Ama gece vakti, sokaklar ölü.

Hep dışarı çıkma isteğim oluyor.

Ama kaygılarım bana asla izin vermezdi.

Burada o kadar çok oturdum ki sanırım bütün ayrıntıları biliyor olmalıyım.

Ve sanırım o nedenle bu gece bir şeyin farklı olduğunu hissettim.

O duyguyu bilir misin?

Hani işlerini belli bir şekilde bıraktığından eminsindir ama sonra onları yer değiştirmiş bulursun.

Belki neyin değiştiğinden emin değilsindir ama bir şeyin değiştiğini hissedersin.

Başımı eğdim, yanağımı avuç içime yasladım.

Gözlerimi sokağın karşısında gezdirdim, bakışlarımı evlerin üstünden, pencerelerden çatılara doğru dolaştırdım.

Gözlerimi hüsranla ovuşturdum.

Ardından onu fark ettim.

Gözleri sokağın karşısından benimkilerle buluştu. Penceresi benim penceremin tam diğer tarafındaydı.

O evin boş olduğunu anımsadım. Ne zaman taşınmışlardı ki?

Benim gibi o da orada oturuyordu.

Işıklarının açık olmadığını göz önünde bulundurursak bu mesafeden pek bir şey göremiyordum.

Başka yöne mi bakmalıyım?

Bakışları hâlâ benim üzerimdeydi.

Niye başka yöne bakmıyordu?

Bakışlarının altında gerilerek yutkundum ve pencereye sırtımı döndüm.

Nefes alışım bile biraz hızlandı, kendime göz devirdim. Sanırım bu nedenle evi nadiren terk ediyordum.

Gecenin geri kalanında pencereden dışarı bakmadım.

Fakat kendime onun kim olduğunu sorup durdum.