seni kendime sakladım {2019}

16

"Ee Zeynep, istemiyorum demeseydin çocuğa şu anda başkasıyla gideceği için üzülüyor olmazdın. Hayat işte."

Sandalyede arkama yaslanıp cevap verdim. "Bir kere ben ona üzülmüyorum Eylül, hatta hiç üzülmüyorum bile. Sadece garip olan 1 hafta öncesinde neredeyse benden hoşlandığını düşündüğüm çocuk, şimdi..."

"Ona inanmaman gerektiğini sen söylüyorsun Zeynep, ne oluyor şimdi?"

"İnsan galiba hep bir umut peşinde. Biliyor gerçeği ama belki demeden edemiyor, belki ciddidir diye düşünmediğimi söyleyemem."

Sanırım kendime bir özür borçluydum. Ben az kalsın Furkan'a yeniden inanıyordum. Belki inanmak istiyordum, ama bunun yanlış olduğunu da biliyordum. Ne yapacaktım ben?

"Ne yapacaksın biliyor musun; o çocuğu aklından atıp, iki gün sonraki konsere benimle geleceksin."

Yanımdaki sandalyenin çekilmesiyle, sesin geldiği tarafa döndüm.

"Vay, Kaan bey okula uğrar mıydı?"

Cümleme karşılık sırıttığında sandalyemi Eylül'e doğru daha çok döndürdüm. Ona tavırlı olduğumu anlamalıydı.

Eylül'ün garip bakışlarından, Kaan'ın ona kaş göz ettiğini anlayabiliyordum.

"Okulda konuşsak bunu deyip 4 gündür okula gelmemen peki? Neyse, ben kendim gitme kararı aldım zaten. Zahmet ettin okula geldin falan o kadar yani."

"Yok senin için gelmedim aslında," dediğinde ona attığım bakışla susmak zorunda kaldı. "Yani sen de varsın da..."

Gözlerinin Eylül'e kaydığını görmüştüm, fakat Eylül galiba Kaan'ın ona olan hislerinin farkında değildi. Ki zaten Kaan, Eylül'den hoşlanmasına rağmen benimle daha samimiydi çünkü onunla konuşmak için bir türlü konu bulamıyordu.

"Sınavım var yani, o yüzden. Neyse, pazar günü saat beşte alırım seni," diyerek yanağımdan bir makas aldı ve cevap vermemi beklemeden masadan kalktı.

Arkasından bakarken Furkan'ın da kantine girdiğini görmüştüm. Kapıda denk geldikleri için Furkan'ın ters bakışlarına maruz kalmıştı Kaan.

Aklıma Furkan'la birlikteyken bir türlü gidemediğimiz Duman konserinin gelmesi hiç mantıklı değildi. Büyük ihtimalle bu onun aklının ucundan bile geçmemiştir.

Bana baktığını görmüştüm, o kadar kısa sürmüştü ki büyük ihtimalle ona suratımı buruşturduğumu görmemişti bile.

Onu özlemediğime dair kendimi ikna etmeye çalışıyordum çünkü özlememem gerekiyordu. Furkan özlenmeyi hak edecek biri değildi.

Peki bunu bildiğim halde neden hala özlememe engel olamıyordum?