seni kendime sakladım {2019}

20

"Ver bakalım şu fuları."

"Ne fuları kızım ya," diyerek sandalyede arkasına yaslandı.

"Balık hafızalı mısın sen acaba? Daha 2 gün önce konuştuk ya. Gel al dedin."

"Ha," Dudağını ısırdı. "Vazgeçtiğimi de söylemiştim."

"Sen insanı çıldırtırsın var ya," diyerek karşısına oturdum.

"Otur otur çekinme, git iki kahve al gel hatta."

Kafamı kaldırmadan göz ucuyla ona baktığımda sırıttığını gördüm.

"Ne gülüyorsun acaba habeş maymunu?"

"Hiç," diyerek eliyle ağzını kapatmaya çalıştı. "Ben kahveleri almaya gideyim, sen de bir telefonunun ön kamerasını aç."

Sandalyesinden kalkar kalkmaz telaşla telefonun kamerasından kendime baktım. Zaten kamerayı açar açmaz omuzumdaki kuş bokunu görmüştüm.

"Hayır ya!" diye çığlık atmama engel olamamıştım. Kafedeki birkaç gözün bana döndüğüne emindim. O sırada Furkan geldi ve ben ceketi daha fazla giyemeyeceğime karar vererek çıkardım. Daha yeni almıştım halbuki.

"Al bakalım... Boklu."

Kahveyi bana uzattığında teşekkür edecekken bunun ne kadar yanlış bir karar olduğunu anlamamı sağlamıştı.

Arkama yaslanıp kahvemi yudumlamaya başladım. Furkan'ın arada bana bakışını yakalıyordum.

Gerçekten o gece olanların hiçbirini hatırlamıyorduysa, bu onun için zaten önemli olmadığını gösteriyordu. Benim için de önemsiz olması gerekiyordu.

Furkan cebinden fuları çıkarıp masaya koydu ama bu...

"Bu benim fularım değil ki aptal, yine sarhoş olup kimin fularını aldın da hatırlamıyorsun acaba."

Fuların benim olmadığını öğrenince geri cebine koydu. "Ben sarhoş olmam."

"Hıhı, ben de coğrafyadan 100 alırım."

Güldü. "Sarhoş olacağımı bilsem o kadar içmem."

Kahveyi masaya bırakıp ayaklandım. Ceketimi de elime aldım ama giymeye niyetim yoktu çünkü kimsenin beni kuş boklu bir ceketle görmesini istemiyordum.

"Aman, neyse ne. Benim fularım olmadığına göre, benimkini alıp ne yaptığını merak bile etmiyorum, görüşürüz."

Arkamı dönerek kapıya ilerlemeye başladım.

"Zeynep!"

Yerimde durarak ona döndüm ve cümlesini bitirmesini bekledim. "Kahvenin parasını ödemeyecek misin?"