Αγάπη Σε Αναμονή

Κεφάλαιο 6

--Εκείνο που οι άνθρωποι ονομάζουν μοίρα, στην ουσία είναι ένα σύνολο ανοησιών που έκαναν...--

Αθήνα,8 χρόνια μετά 6 μήνες πριν από την έκθεση ζωγραφικής της Νεφέλης.

Ορέστης

Ανοίγω την πόρτα της πολυκατοικίας και προχωράω προς το ασανσέρ της πολυκατοικίας εντελώς απρόθυμα γνωρίζοντας πως δεν έχω την διάθεση να περπατήσω ως τον δεύτερο όροφο από το ισόγειο.Μπαίνοντας στο ασανσέρ πατάω το κουμπί με τον αριθμό δύο και ακουμπάω την πλάτη μου πίσω.Κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι πως σήμερα θα ήταν η μέρα μας,η Κυριακή.Η ημέρα η οποία ήταν αφιερωμένη στους δύο μας και έχουμε να την περάσουμε μαζί τρία ολόκληρα χρόνια.Η Κυριακή για εμένα ήταν η καλύτερα ημέρα της εβδομάδας.Τις υπόλοιπες έξι μέρες της εβδομάδας η αναμονή μέσα μου ασφυκτιούσε για μια ολόκληρη μέρα με την Νεφέλη και την Κυριακή μια γλυκιά γεύση αντικαθιστούσε την αναμονή.Όμως όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν γιατί πλέον η Νεφέλη έχει αντικατασταθεί με μια ανάμνηση.

Η πόρτα του ασανσέρ ανοίγει και εγώ προχωράω προς την καφέ πόρτα του διαμερίσματος μας.Το διαμέρισμα που είχα αγοράσει εγώ για αυτή με σκοπό να είμαστε μακριά από όλους και από όλα,με σκοπό σε αυτό το σπίτι να είμαστε ο Ορέστης και η Νεφέλη του πρώτου καλοκαιριού της γνωριμίας μας στην Αμοργό.Πριν ανοίξω την πόρτα παρατηρώ τα κλειδιά στα χέρια μου και το μπρελόκ τους,το δώρο της.Τα δύο αρχικά γράμματα των ονομάτων μας καλλιγραφικά κατασκευασμένα από χρυσό ενωμένα με ένα συν στην μέση.Νομίζω πως είναι το μόνο που μας ενώνει πλέον εκτός φυσικά από την σχέση ενός κουνιάδου και μιας κουνιάδας.

Τελευταία φορά που επισκέφτηκα το σπίτι μας ήταν πριν δύο εβδομάδες,μιας και την προηγούμενη εβδομάδα η Όλγα με χρειαζόταν κοντά της.Τι να της έλεγα;Ξέρεις Όλγα είχα αγοράσει ένα σπίτι με την αδερφή σου όπου εκεί ζωντάνευε ο παράνομος έρωτας μας και πλέον μόνο εκεί μπορώ να ξεφύγω και να ηρεμήσω από όλο αυτό που ζω.Αδύνατο φυσικά.Έτσι συνέχισα να λέω την ίδια-γνωστή δικαιολογία που έλεγα και όταν ήμουν μαζί με την Νεφέλη.Κάθε Κυριακή λοιπόν περνούσα την ημέρα μου μαζί με τον πατέρα μου καθώς μου έλειπε τις προηγούμενες μέρες όπως και σήμερα.Όμως η δικαιολογία αυτή ήταν ένα μεγάλο ψέμα όπως και αυτή την φορά.Θα ήθελα να βρεθώ μακριά από όλους σε ένα μέρος που κάποτε περιλάμβανε και εκείνη,για αυτό τον λόγο έρχομαι ακόμα σε αυτό το διαμέρισμα.