Αγάπη Σε Αναμονή

Κεφάλαιο 12

--Οι προσπάθειες που κάνουμε για να ξεφύγουμε από το πεπρωμένο μας,έχουν σαν μοναδικό αποτέλεσμα να μας οδηγήσουν σ’ αυτό...--

Αθήνα,8 χρόνια μετά 6 μήνες πριν από την έκθεση ζωγραφικής της Νεφέλης.

Ορέστης

Η μέρα έχει είκοσι τέσσερις ώρες και ο χρόνος έχει τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες.Όλη η ζωή μας είναι χρόνος, ένα διαρκές μέτρημα,ένας φαινομενικά ατελείωτος αγώνας δρόμου.Και η ζωή μας,η ζωή μας καθορίζεται από εμάς και από τις πράξεις μας.Ακόμα και αν λένε πως ο Θεός ή πως η μοίρα και το πεπρωμένο καθορίζουν το μέλλον μας,ο εαυτός μας είναι υπεύθυνος για κάθε λανθασμένο υπολογισμό ο οποίος θα επηρεάσει την έκβαση του μέλλοντος και φυσικά όχι μόνο του δικού μας.Οι πράξεις μας,σωστές ή και λανθασμένες έχουν την τάση να αποτελούν συνέπειες και στην ζωή τρίτων και εν τέλει δεν είμαστε τόσο ασήμαντοι όσο νομίζουμε.Θυμάμαι μικρός είχα μαγευτεί από το φαινόμενο της πεταλούδας,το οποίο ταιριάζει ακριβώς στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Πριν από πενήντα χρόνια περίπου στα πλαίσια ενός προγράμματος έρευνας για την πρόβλεψη του καιρού, ο μετεωρολόγος Έντουαρντ Λώρενς πάτησε κατά λάθος μερικά κουμπιά και πραγματοποίησε κατά τύχη μια αρκετά σημαντική ανακάληψη.Κάποια στιγμή ο Λώρενς παρατήρησε ότι ένα απο τα σενάρια πρόβλεψης του καιρού σημείωνει τεράστιες και γεωμετρικά αυξανόμενες διαφορές από τα προηγούμενα.Ξαναελέγχοντας τις ρυθμίσεις διαπίστωσε ότι σ’ένα αριθμό που είχε πληκτρολογήσει είχε ξεχάσει μερικά δεκαδικά ψηφία.Αντί για 506,127 είχε πλητρολογήσει απλώς 506.

Τ’ότι μια τόσο μικρή αλλάγη στα δεδομένα της μονάδας μπορούσε ουσιαστικά ν’αλλάξει τον καιρό ολόκληρο του πλανήτη ονομάστηκε το Φαινόμενο της Πεταλούδας το οποίο αποτέλεσε μία από τις βασικές ανακαλύψεις για τη Θεωρία του Χάους.Αν το φτερούγισμα μιας πεταλούδας στο Πεκίνο μπορεί να προκαλέσει τυφώνα στην Άνισα Μπέμπα,τότε ίσως να μην είμαστε τόσο ασήμαντοι όσο νομίζουμε.

Έχουμε την πεποίθηση πως κάθε βράδυ που πέφτουμε στα κρεβάτια μας για ύπνο,πως το επόμενο πρωί θα είμαστε ζωντανοί και θα ξυπνήσουμε.Όσο είμασταν ακόμα μικροί ανυπομονούσαμε για τα πάντα,για παιχνίδι με φίλους,για φαγητό και για πολλά άλλα.Από προσωπική εμπειρία πάντα αδημονούσα να μεγαλώσω.Επιθυμούσα αρκετά να αρχίσω να δουλεύω και να είμαι αρχηγός στην επιχείρηση του μπαμπά μου όπως έλεγα μόλις στην ηλικία των οκτώ ετών,μικρό παιδάκι σχεδόν δεν είχα βγει από το αυγό μου.Όλοι ονειρευόμασταν πράγματα,αναρωτιόμασταν πως θα ήταν το μέλλον μας και αγωνιούσαμε.Αδημονούσα να περάσουν τα χρόνια,να μεγαλώσω και να ζήσω έντονες στιγμές.Επιθυμούσα να ζήσω την ζωή μου χωρίς περιορισμούς αλλά με απόλυτη ελευθερία.