Αγάπη Σε Αναμονή

Κεφάλαιο 24

--Άραγε πώς γεννιέται
από ένα τίποτα η επιθυμία;
Πώς η επιθυμία γίνεται έρωτας,
ο έρωτας πώς αλλάζει
σε μακρινή ανάμνηση;
Άραγε πώς μπορεί
η ανάμνηση να σβήνει
μες στο τίποτα;;;--

Αθήνα,8 χρόνια πριν.
Το ίδιο βράδυ.

Νεφέλη

-"Φυσικά και σε αγαπάω μωρό μου."αναφωνεί ο άνδρας απέναντι μου κοιτάζοντας την αδερφή μου στα μάτια και της χαρίζει ένα θερμό φιλί στο στόμα.

Η τέταρτη αστραπή είναι γεγονός,ακούγεται λες και πραγματοποιήθηκε δίπλα μας και είμαι σίγουρη πως οι αστραπές που θα ακολουθήσουν θα είναι αρκετές γιατί γνωρίζω πως από εδώ και πέρα θα μου ανοίξουν και άλλες πληγές.Προσπαθώ να μην κοιτάξω αυτή τους την ένωση μιας και δεν θέλω κανένας από την οικογένεια μου να καταλάβει αυτή μου την σύνδεση με τον Ορέστη αλλά μέσα μου νιώθω πως έχει ξεσπάσει μια τεράστια φωτιά για αυτά τα μάτια,τα μάτια τα οποία έγδυναν εμένα πριν μήνες και για αυτά τα χείλη,τα χείλη τα οποία γευόμουν εγώ.

Παίρνω βαθιές ανάσες και προσπαθώ να ξεχάσω αυτό που μόλις άκουσα,αυτό που προκάλεσε μέσα μου έναν τεράστιο κρότο για μια ακόμα φορά.Άραγε πόσες αστραπές ακόμα θα υπάρξουν;Άραγε πόσα χτυπήματα θα βιώσω ακόμα εξαιτίας της μοίρας;Άραγε πόσο θα με πονέσει ακόμα ο Ορέστης;Η καρδιά μου πάλλεται και είναι έτοιμη να ουρλιάξει.Κάθεται σε μια γωνιά αμίλητη και σφαδάζει.Μα θα ξεσπάσει και το μόνο σίγουρο είναι πως θα τον κατασπαράξει.Γνωρίζει και η ίδια πως η καρδιά του άνδρα η οποία βρίσκεται απέναντι της,της ανήκε και τώρα εκείνος ο άνδρας την χαρίζει αλλού και αυτό πραγματικά την πονάει.Ξέρει και ο ίδιος πως σε αυτή την καρδιά δεν αρέσουν τέτοιου είδους παιχνίδια και αργά ή γρήγορα θα υπάρξει η τιμωρία.Της αξίζει όμως να πονάει για έναν άνδρα όπως εκείνον;Της αξίζει όμως να ματώνει καθημερινώς και να κλαίει εξαιτίας αυτού του άνδρα,αναρωτιέμαι απευθυνόμενη στον εαυτό μου ενώ πίνω κρασί για δεύτερη φορά σήμερα από το ποτήρι μου.

Δεν γίνεται να το εννοεί.Δεν γίνεται να την αγαπάει.Είναι αδύνατον ο Ορέστης να κατάφερε μέσα σε τρείς μόνο μήνες να αγαπήσει μια άλλη γυναίκα και στην προκειμένη περίπτωση την αδερφή μου την οποία την γνώρισε μέσα σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα των τριών μηνών.Εξάλλου ήταν εκείνος ο άνδρας ο οποίος μου έλεγε σε αγαπάω.Ήταν εκείνος ο άνδρας ο οποίος δεν πίστευε πως υπήρχε ένα άλλο μισό για εκείνον και πως εν τέλει ήταν σίγουρος πως το βρήκε στα δικά μου μάτια.Ήταν εκείνος ο άνδρας ο οποίος πέρασε μαζί μου ένα αξέχαστο καλοκαίρι στο νησί της Αμοργού και όταν γινόμασταν ένα ψέλλιζε το δικό μου όνομα.Ο Ορέστης ήταν εκείνος ο άνδρας ο οποίος μου έδινε υποσχέσεις λέγοντας μου πως πάντα θα με αγαπάει,πως μια μέρα θα παντρευτούμε στην εκκλησία της Αγίας Άννας,πως θα πολεμήσει για εμάς ακόμα και αν βρεθούμε χιλιόμετρα μακριά,χωρισμένοι μα και συνάμα πληγωμένοι.