Αγάπη Σε Αναμονή

Κεφάλαιο 20

--Κι έφυγε.Όπως φεύγουν όλα σ'αυτόν τον κόσμο.Τα πλοία.Τα όνειρα.Τα πουλιά.Τα δακρυσμένα καλοκαίρια.Έφυγε.Μόνο το καλοκαίρι ήταν για εμάς.Μονο ένα καλοκαίρι...--

Αμοργός,8 χρόνια πριν.
Επόμενο πρωί.

Νεφέλη

Το φως του πρωινού ήλιου πλημμυρίζει το υπνοδωμάτιο μας από το παράθυρο του οποίου η κουρτίνα δεν έχει τραβηχτεί ποτέ και εγώ ασυναίσθητα κλείνω ξανά τα μάτια μου τα οποία και μόλις έχω ανοίξει και γυρνάω προς την μεριά του Ορέστη με σκοπό να τον αγκαλιάσω και μετά να χωθώ μέσα στην πρωινή,ζέστη αγκαλιά του.Θέλω να μου χαρίσει ένα φιλί στο στόμα και μετά τα χείλη του να περιηγηθούν στο λαιμό και στην πλάτη μου.Θέλω να με ρωτήσει αν πέρασα εχθές όμορφα και αν απόλαυσα την έκπληξη του.Μετά θα επιθυμούσα να μου εξομολογηθεί πόσο πολύ λάτρεψε το σώμα μου για ακόμα μια φορά εχθές το βράδυ.Ίσως και να επαναλάβουμε ακόμα έναν γύρο έρωτα γεμάτο αγάπη και στην συνέχεια απόλυτα χορτασμένοι από πόθο να γευτούμε το πρωινό μας αγκαλιά το οποίο θα έχω αργήσει να ετοιμάσω επειδή ο Ορέστης θα είχε αποφασίσει να μου κλέψει φιλιά και να με πειράξει επειδή τα μάτια μου θα είναι πρησμένα αλλά και γιατί τα μαλλιά μου θα πετάνε εδώ και εκεί ως συνήθως.

Όταν συνειδητοποιώ πως ο Ορέστης δεν είναι δίπλα μου τα μάτια μου αυτομάτως ανοίγουν και προσπαθώ να τον βρω στο χώρο πράγμα που δεν καταφέρνω.Σφραγίζω τα μάτια μου για μια ακόμα φορά με την πεποίθηση ότι ο Ορέστης είτε κάνει μπάνιο είτε μας ετοιμάζει το πρωινό μας είτε πήγε για τρέξιμο και μετά βρέθηκε με τον κυρ Ανέστη για να πιούν το καφέ τους.Παραμένω ξαπλωμένη στο κρεβάτι μας για ακόμα λίγα λεπτά ενώ προσπαθώ να ακούσω έναν ήχο του Ορέστη μέσα από την κουζίνα ή μέσα από το μπάνιο αλλά δεν υπάρχει κανένα σημείο ζωής.Ο γλυκός μου,πόση ησυχία κάνει για να μην με ξυπνήσει.Τον λατρεύω.Απλώνομαι σαν χταπόδι στην μεριά του και προσπαθώ να ρουφήξω όσο περισσότερο από το άρωμα του το οποίο έχει ποτίσει για τα καλά το σεντόνι αλλά και το μαξιλάρι του.Αχ.

Απρόθυμα σηκώνομαι από το αναπαυτικό κρεβάτι μας και πριν αποχωρήσω από το δωμάτιο,στέκομαι μπροστά από τον καθρέφτη και για λίγο με παρατηρώ.Ένα πλατύ παύλα χαζό χαμόγελο βρίσκεται στα χείλη μου και δεν μπορώ να το αποχωριστώ όσες προσπάθειες και να κάνω.Τα μάτια μου γελάνε από χαρά λες και μόλις πριν λίγο ο μπαμπάς μου μου είχε κάνει την πιο ζεστή αγκαλιά όλου του κόσμου.Ακόμα και αν φέρω στην θύμηση μου πως μετά από δύο μαγευτικές ημέρες γεμάτες αγάπη εγώ και ο Ορέστης επιτέλους θα πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά για το τι θα συμβεί με το τέλος του καλοκαιριού στην σχέση μας αλλά και το γεγονός πως σε λίγες μέρες,την επόμενη εβδομάδα δηλαδή εγώ και ο Ορέστης θα ζούμε σε διαφορετικά κρεβάτια,σε διαφορετικά σπίτια,σε διαφορετικές χώρες δεν με επηρεάζουν καθόλου.Ξέρω πως εγώ και ο Ορέστης θα μου βρούμε μια λύση η οποία στο τέλος σίγουρα θα λειτουργήσει ορθά ακόμα και αν εκείνος μου λείπει.Ακόμα και αν έχουμε επιστρέψει ξανά στην βαρετή και κουραστική καθημερινότητα μας και ο έρωτας μας ίσως να θυμίζει και όνειρο καλοκαιρινής νυχτός,δεν θα τα παρατήσουμε.Είμαι σίγουρη πως θα μπορέσουμε και θα τα καταφέρουμε και φυσικά τα λόγια του εχθές ενισχύουν ακόμα περισσότερο αυτό το προαίσθημα μου.