Αγάπη Σε Αναμονή

Κεφάλαιο 11

--Ο χρόνος είναι δωρεάν, αλλά είναι ανεκτίμητος.Δεν σου ανήκει,αλλά μπορείς να τον χρησιμοποιήσεις.Δεν μπορείς να τον αποταμιεύσεις,αλλά μπορείς να τον ξοδέψεις.Και από τη στιγμή που τον χάσεις,δεν μπορείς να τον πάρεις πίσω γιατί ο χρόνος είναι στιγμές και οι στιγμές,η ζωή...--

Αθήνα,παιδικά χρόνια.
Μεταξύ των δύο αδερφών.

-"Να ζήσεις Όλγα και χρόνια πολλά.Μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά.Παντού να σκορπίζεις της νιότης το φως και όλοι να λένε να μια σοφός."τραγουδάνε όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι της οικογένειας Αντωνίου σύσσωμοι για τα γενέθλια της μικρής Όλγας,της μεγάλης κόρης της οικογένειας.

Όλοι είναι συγκεντρωμένοι κυκλικά γύρω από την εορτάζουσα η οποία λάμπει μέσα στο έντονο ροζ φορεματάκι της.Δίπλα από εκείνη βρίσκεται η μητέρα της,η Αρετή Βούλγαρη,μία από τις πιο γνωστές Ελληνίδες ζωγράφους μόλις σε νεαρή ηλικία.Κομψή γυναίκα με χρυσά κοντά περιποιημένα μαλλιά,όμορφη μέσα στο γαλάζιο φόρεμα της η οποία καθρεφτίζει όλη την αίγλη της στο βλέμμα της,σε δύο μάτια ζωγραφισμένα τόσο παράξενα με ένα περιέργως όμορφο γαλάζιο.Χαμογελάει έντονα μόλις η μεγάλη κόρη της σβήνει το κεράκι με τον αριθμό εννέα.

Μέσα στην αγκαλιά της Αρετής βρίσκεται η μικρότερη της κόρη.Η μικρή Νεφέλη ντυμένη στα λευκά καταφέρνει να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον ακόμα και στα γενέθλια της αδερφής της.Δεν χρειάστηκαν πολλά εκτός από ένα χαμόγελο για να τραβήξει τα βλέμματα όλων των συγκεντρωμένων ατόμων πάνω της.

Δίπλα από την Όλγα βρίσκεται ο μπαμπάς των δύο κοριτσιών,ο Μίλτος Αντωνίου.Εργατικός και ελκυστικός άνδρας αλλά απόλυτα αφοσιωμένος στην γυναίκα του και στα παιδιά του.Τα κοσμικά περιοδικά θεωρούσαν εκείνο και την Αρετή ως το οποίο όμορφο ζευγάρι της Αθήνας και φυσικά αυτό αποδεικνυόταν σε κάθε έξοδο της οικογένειας Αντωνίου η οποία δημοσιευόταν από γνωστά περιοδικά της περιόδου.Ο γάμος τους αποτέλεσε το γάμο της χρονιάς και από πολλούς χαρακτηρίστηκε βασιλικός.

Κάποια από τις πολλές φίλες της Αρετής προτρέπει την οικογένεια να σταθεί για μια οικογενειακή φωτογραφία.Στα πρόσωπα και των τεσσάρων είναι ζωγραφισμένο ένα πλατύ χαμόγελο και ο χαρακτηριστικός ήχος της φωτογραφίας γρήγορα ακούγεται.Αυτή η φωτογραφία αποτέλεσε και την τελευταία χαρούμενη ανάμνηση από την οικογένεια Αντωνίου η οποία θα στοίχειωνε τον Μίλτο τα βράδια καθώς με τον ερχομό του επόμενου μήνα τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο στο αρχοντικό.