Αγάπη Σε Αναμονή

Κεφάλαιο 27

--Όνειρο,όνειρο που φεύγεις
σε έναν ξέφραγο κόσμο
μια ζωή χωρίς αξίες
χαμένα πάθη και θυσίες...

Μοιραία λάθη,
μεγάλα παράπονα,μια παράλογη ζωή,
πανικός στην λήθη του απείρου,
μια αμφιβολία,μια σιωπή...

Σκοτάδι.Φως.
Ήχος.Σιωπή.
Φωνή.Πνοή.
Όνειρο,όνειρο που φεύγεις...--

Αθήνα,7 χρόνια πριν.
Ημέρα του γάμου.

Νεφέλη

Το άλλοτε ήσυχο αρχοντικό έχει γεμίσει σήμερα,ανήμερα του πολυπόθητου γάμου από φωνές χαράς και από τεράστια χαμόγελα.Ένα σπίτι στολισμένο στα κόκκινα με κυρίαρχο ρόλο να παίζουν οι κόκκινες μαργαρίτες λουλούδι το οποίο και αποτελεί την ανθοδέσμη της νύφης.Πολλά αυτοκίνητα στην είσοδο του σπιτιού μας αλλά και στο γκαράζ.Βήματα βαριά και ομιλίες ακούγονται ακριβώς έξω από το δωμάτιο μου και εν τέλει καταλήγουν στο διπλανό δωμάτιο της αδερφής μου.Τακούνια τα οποία βαδίζουν πάνω κάτω στο διπλανό δωμάτιο,αγκαλιές και φιλιά.Παρατεταμένα γέλια,τραγούδια από την γιαγιά Όλγα ή από τις αιωνόβιες αδερφές της όπως ορίζει το έθιμο,ευχές από την γιαγιά Νεφέλη για έναν επιτυχημένο γάμο,κλάματα της Θεανώς για την παντρειά της Όλγας,πετυχημένα αστεία από τις μακρινές ξάδερφες του μπαμπά μου.Μια πανέμορφη ατμόσφαιρα και μέσα σε όλη αυτή την χαρά,ανάμεσα σε τόσους καλεσμένους και σε μια νύφη η οποία καρτερεί τον γάμο της με ανυπομονησία βρίσκομαι εγώ προσπαθώντας να χαμογελάσω για την χαρά της αδερφής μου ακόμα και αν το χαμόγελο το οποίο δημιουργηθεί στα χείλη μου είναι ψεύτικο.Προσπαθώντας να χαμογελάσω με σκοπό να μην γίνω αντιληπτή από τον μπαμπά μου,από την γιαγιά Νεφέλη ή από τον οποιοδήποτε.

Στολίζω εδώ και ώρα το πρόσωπο μου με ένα τεράστιο χαμόγελο για να μην σχολιαστώ αρνητικά από τον περίγυρο μας,για να μη θεωρηθώ η κακιά αδερφή η οποία ζηλεύει την μεγαλύτερη αδερφή της.Προσπαθώ εδώ και ώρα τα μάτια μου να αντανακλούν όλη την υποτιθέμενη χαρά και συγκίνηση μου,συναισθήματα τα οποία θα είχε μια φυσιολογική αδερφή την ημέρα του γάμου της αδερφής της.Όμως,πραγματικά είναι αρκετά δύσκολο να υποδύεσαι πως είσαι κάποιος άλλος,πως νιώθεις κάτι άλλο από αυτό το οποίο ήδη δείχνεις.Είναι αρκετά δύσκολο να μπαίνεις στα ρούχα κάποιου άλλου τα οποία και σου είναι τεράστια μονάχα για να μην σχολιαστείς και για να μην στεναχωρήσεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα.Δεν με ένοιαζε ποτέ τι θα πει ο κόσμος.Στην πραγματικότητα ίσως και να μην τον υπολόγιζα.Δεν με ένοιαζε ποτέ αν θα αρέσει στους άλλους ο τρόπος ντυσίματος μου,οι αποφάσεις μου,οι απόψεις μου αλλά και οι σκέψεις μου.Η γνώμη του συνόλου μου περνούσε απαρατήρητη και τώρα είναι η πρώτη φορά κατά την οποία η άποψη του κόσμου είναι για εμένα απόλυτα σημαντική.