Grzeczna dziewczynka

Idą święta

          - Cameron... ja przepraszam... ja... ja nie chcę już być sama. Ciągle Cię nie ma... To jest twoja praca... co ty robisz ? - czy ja zawsze muszę się przed nim rozklejać... 

                                                                               *               *             *

          - Lina... Nie możesz się o tym dowiedzieć, będziesz przy tym bezpieczniejsza... Chociaż po dzisiejszym wydarzeniu to mam małe obawy. Porozmawiamy w domu. - co mam teraz wracać sama, nooo chyba Cię popieprzyło. 

         - Jeżeli mam być bezpieczna, to mnie pilnuj ! A nie zamykaj w domu ! - kurwa też siedź sobie sam w domu... 

         - Lina... ehhh co ja z tobą mam ? Dobra, w środku jest zebranie. Masz się nie odzywać. Po prostu bądź cicho, proszę. - może będę cicho... zależy. 

         - Dobrze, ale później musimy porozmawiać. - kiwnął głową na tak, weszliśmy do środka... no nie powiem fiołkami nie pachniało... W dużym pomieszczeniu siedziało kilku mężczyzn, każdy był ubrany na czarno. Wszystkie spojrzenia były skierowane na mnie i Camerona... 

        - Co to ? - odezwał się jeden... obleśnie się uśmiechając. 

        - Kurwa nie co to tylko kto to ! To moja narzeczona... Nie śliń się ! - chłodny  głos Camerona, przez który przeszły mnie ciarki jest okropny... Spojrzałam na Camerona był jakiś spięty. Ich rozmowy były głównie o jakiś pieniądzach, autach, narkotykach i o jakimś mężczyźnie. Nie wsłuchałam się w rozmowę, bo raczej byłam zajęta obserwowaniem Camerona. 

        - Chodź kochanie... - jego wzrok był skierowany w moją stronę i się oczywiście zaczerwieniłam. Wstałam i zaczęłam iść w jego stronę, gdy ciszę i stukot moich obcasów przerwał mi dobrze znany głos. 

         - Lina nie powinnaś tu być ! Nie powinnaś być przy nim ! Tylko ze mną ! Było Ci ze mną źle ? - ten głos Chris... co on tu robi i o czym on mówi ? 

         - Chris... dawno Cię tu nie było, pamiętasz jak to się skończyło. Lina jest moją narzeczoną... - Cameron natychmiast uspokoił mnie swoim wzrokiem i podszedł do mnie, jak najszybciej się do niego przytuliłam. Cameron mimo, że ma te swoje sekrety jest moim bezpieczeństwem. 

         - Narzeczoną... albo jest w ciąży, albo ją do tego zmusiłeś... Lina powiedz chociaż jedno słowo, żeby Cię od niego wziąć zrobię to ! - popatrzyłam ze łzami w oczach na Chrisa, w którego już celowano z broni. Pracownicy Camerona... każdy był zwrócony w stronę Chrisa... 

         - Ja kocham Camerona... I to z miłości za niego wyjdę... Cameron chcę do domu. Proszę. 

         - Już, już ... Widzisz, kocha mnie i do niczego jej nie zmuszam. A teraz wyjdź ! - mężczyzna nawet nie ruszył się o centymetr. Patrzył ze wściekłością w Camerona i we mnie. Myślałam, że zemdleję ze strachu. Jeden z mężczyzn w czerni podszedł do Chrisa i wyprowadził o z pomieszczenia. 

           - Lino, przepraszam... kochanie wracamy do domu, musisz odpocząć. - pokręciłam głową... nie dałam rady ruszyć się z miejsca. Cameron wziął mnie na ręce i wyniósł do samochodu, koło którego stał zdenerwowany Ivan. 

           - Lina... jesteś cała... nie masz już nigdy wychodzić z domu... - Cameron przerwał mu opieprzanie mnie. 

          - Ivan... uspokój się, nic się nie stało. Lina musi odpocząć. Wracamy do domu. 

                                                                        *             *             * 

          Wracaliśmy w ciszy, dłoń Camerona jest na moim kolanie. 

          - Cameron... bo ja... ja chciałam mieć święta. - Cameron spojrzał na mnie i się zaśmiał. 

         - A ja Ci zabraniam organizacji ich ? 

        - Ivan powiedział, że ich nie obchodzisz. 

        - Jutro z rana zaczynamy przygotowania do świąt. Mamy cały tydzień, więc na luzie to zorganizujemy. Hunter przełożył przylot na 3 dni przed świętami, bo musi coś jeszcze zrobić.

         - A możemy zaprosić kilka osób ? Bo zawsze święta spędzałam z Tanią i jej synkiem. 

                                                                               *              *            *